Καιρός να μάθεις να λες και κάνα «όχι»

• Στιγμιότυπο από τις εκδηλώσεις του 2004 εναντίον του σχεδίου Ανάν. 

• Η άρνηση στον αφανισμό είχε καταστεί από την άρχουσα τάξη συνώνυμη με την παραφροσύνη. 

«Αν σε πιλατεύει, έρημε, κι απόψε η ντροπή / και ψη­λαφίζει το πρόσωπο σου η βουβαμάρα,

Αν η σύνδεση με το μυαλό σου έχει κοπεί / κι αν ό,τι άκουσες το 'κάνες γαργάρα,

Αν γονατίζεις απ' του αύριο το βά­ρος / κι ούτε στιγμή δε σηκώνεις ανά­στημα, 

Αν σαν παροπλισμένος στέκεσαι φά­ρος/κι είσαι σημάδι μόνo για τα βλάσφημα, 

Σαν το λιοντάρι αν περνάς φλεγόμε­να στεφάνια / και τρομάζεις με του ξυραφιού την κόχη, 

Αν δε σε καρτερεί κανείς στα μακρι­νά λιμάνια / καιρός να μάθεις να λες και κάνα ΟΧΙ». 

Active Member, «Να λες και κάνα όχι από το CD «Στων βουβών την εσχατιά», Imantas, 2011 

Οι Active Member είναι μπάντα η οποία υπηρετεί μια μουσική έκ­φραση που αποκαλείται «hip hop». Οι ίδιοι προσδιορίζουν το αποτέλε­σμα από τους ήχους και τους στί­χους τους ως «hip hop». Όπως και να ονομάσεις, πάντως, αυτό το είδος, η ουσία είναι ίδια. Ρυθμικές -έως μονότονα επαναλαμβανόμενες- μελωδίες και στιχοπλοκή με­γάλης έκτασης, με έντονες πολιτι­κές, κοινωνικές και συναισθηματι­κές αναφορές.... 

Είθισται να έχουν βάθος και ουσιαστικό περιεχόμενο, παρόλο που συχνά σε ομοειδή τραγούδια πρωταγωνιστούν τα γρήγορα αυ­τοκίνητα, τα χρήματα, το εύκολο σεξ, η άνευ λόγου αθυροστομία, οι παραισθησιογόνες ουσίες και όλα τα άνθη του κακού που φύονται στον βάλτο του καταναλωτισμού. 

Αυτή η μουσική είναι δημοφιλής στις κοινότητες των μαύρων στις ΗΠΑ και, κυρίως ως απότοκο του μιμητισμού, στις νεολαίες των δυτικών κρατών. Στην Ελλάδα οι Active Member αποτελούν ένα από τα ση­μεία αναφοράς τούτης της μουσι­κής και η επιτυχία τους οφείλεται, εν πολλοίς, στο στιχουργικό μέρος των συνθέσεων. 

Ακόμα κι αν δεν είσαι «φί­λος» αυτού του είδους μουσικής, δεν μπορείς παρά να αναγνωρί­σεις την ευστοχία των διατυπώσε­ων στο τραγούδι που αναφέρθη­κε προηγουμένως. Ειδικά αν ζεις στην Ελλάδα, έχεις υποστεί την επίθεση από τον (ευδιάκριτο πλέ­ον σε όλους) «αόρατο» εχθρό και βλέπεις στην Κύπρο τη στάση ενός λαού που με την αξιοπρέπεια και τη σωφροσύνη του διασύρει τους ισχυρούς και τους ανίσχυρους ου­ραγούς τους. 

Το να λέμε και «κάνα όχι» εί­ναι εύκολο στην υλοποίηση, αλλά απαιτεί τρομερή ψυχολογική προε­τοιμασία μέχρι την αξιομνημόνευτη στιγμή της εκστόμισής του. Η κυ­ριαρχούσα υπερδομή στην Ελλά­δα κόντεψε να πείσει για τα καλά τους έκπληκτους ακροατές του κυ­πριακού «όχι» ότι το «ναι» είναι μο­νόδρομος. Σε όσα εξωφρενικά, αν­θελληνικά και απάνθρωπα κι αν συγκατανεύει αυτή η λέξη. 

Η άρνηση στον αφανισμό μας, στην ελεύθερη πτώση στα βάραθρα της ξενοκρατίας και της αναξιο­πρέπειας είχε καταστεί από την άρ­χουσα τάξη συνώνυμη με την πα­ραφροσύνη. Οι ίδιοι άνθρωποι που καμώνονται τους πατριώτες, σε κάθε ευκαιρία, σε κάθε επέτειο, σε κάθε κόψιμο κορδέλας, λειτούργη­σαν και λειτουργούν ως οι πιο ρα­φιναρισμένες και καλοκουρδισμένες μετενσαρκώσεις του Εφιάλτη. Έδειξαν στις στρατιές του σύγχρο­νου Ξέρξη το ξεχασμένο πέρασμα που νόμισαν ότι θα κρίνει τη μά­χη και τον πόλεμο. Αυτή η δίοδος δεν ήταν γεωγραφική, αλλά πνευ­ματική. Οι πληροφοριοδότες και οι εντολοδόχοι του εχθρού, προσαρ­μοσμένοι στις απαιτήσεις των και­ρών, γνώριζαν καλά ότι θα ήταν αδύνατον να τελεσφορήσει η εκ­στρατεία τους αν ο εχθρός (ο λαός εν προκειμένω) εμφανιστεί στο πε­δίο της αναμέτρησης. 

Γι΄ αυτό εφαρμόστηκε η τακτι­κή της φαινομενικής λήξης του πο­λέμου πριν από την επίσημη έναρξή του. Κάθε προσπάθεια αντίστα­σης βαφτίστηκε «μάταιη, ανεύθυ­νη, ολέθρια, ανεπίστροφος δρόμος στο χάος». Οι ίδιες λέξεις ειπώθη­καν από τα δημόσια fora τόσο πολ­λές φορές, ώστε έπεισαν. Καθήλω­σαν εκατομμύρια στα κρεβάτια, στους καναπέδες και στη μιζέρια τους ενώ οι μηχανές του θανάτου θέριζαν ανενόχλητες τον τρόπο της ζωής μας. 

Και ξαφνικά, ενώ επικρατού­σε η κατηφής ησυχία του νεκροτα­φείου, που διακοπτόταν μόνο για ολιγάριθμα πολιτικά ψελλίσματα δήθεν εναντίωσης στα σχέδια των ισχυρών, ήχησε εκκωφαντικά από τον Νότο ένα απόλυτο, ομόθυμο «ΟΧΙ». Είχε την ίδια χροιά η συλ­λογική φωνή με εκείνη του 2004 όταν οι Έλληνες του νησιού έστει­λαν στον κάλαθο των απορριμμά­των το κατάπτυστο σχέδιο Ανάν. Παρά τις ακριβά πληρωμένες προ­βλέψεις των «εγκρίτων», το νησί δεν βούλιαξε με το «ΟΧΙ» στο σχέδιο Ανάν. 

Ούτε τα Κατεχόμενα αναγνω­ρίστηκαν από τη διεθνή κοινότη­τα. Η Κύπρος συνέχισε να υπάρ­χει και να διδάσκει στους λαούς πώς οι δούλοι μπορούν να γίνο­νται ελεύθεροι. Όταν λένε και κά­να «ΟΧΙ». 

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ Λιάκος 

(ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ-23/03/2013)