Η προσωπική μας Παρέλαση...

• Άστραψε και βρόντηξε το τσαρούχι, ανέμισε η φουστανέλα χωρίς τα ση­μαιάκια των μικρών παιδιών. 

• Στιγμές που μέτρησαν. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας καταθέτει στεφάνι στο μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη... Το μάρμαρο που σπάζαμε... από την οθόνη της ΕΤ1. 

• Δήλωση του Προέδρου της Δημοκρατίας κ. Κά­ρολου Παπούλια μετά την παρέλαση: «Η σκέ­ψη μας τρέχει στη δοκιμαζόμενη Κύπρο. Η απόφαση της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν είναι ανεκτή γιατί είναι επιλεκτική. Εύχομαι το μήνυμα να περάσει σε όλες τις με­γάλες πρωτεύουσες και ιδιαίτερα στο Βερολίνο». 

Μια μουντή συννεφιά καθόταν πά­νω στα μάρμαρα του Μνημείου του Αγνώστου Στρατιώτη, από εκείνα που έσπαζαν κουκουλοφόροι τον Φεβρουάριο του 2012. Στην Προεδρική εξέδρα ο Πρό­εδρος της Δημοκρατίας με τους υπασπιστές των Ενόπλων Δυνά­μεων. Κάτω, στη λεωφόρο Αμαλίας, άστραφτε και βροντούσε το τσαρούχι, ανέμιζε η φουστανέλα του τσολιά, η βράκα του μπουρ­λοτιέρη, η μαύρη στολή του Πόντιου οπλίτη. Μπροστά, κύματα γαλανόλευκου ουρανού, οι Σημαίες χαιρετούν τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Ο Κάρολος Παπούλιας σκύβει βαθιά, από σεβασμό, το λευκό κεφάλι του. Δίπλα σε άλλες εξέδρες «οι καλεσμένοι στην παρέλαση» όπως ακούμε στο σπικάρισμα της προσεκτικής δημοσιογραφικής περιγραφής από την τηλεόραση της ΕΤ1....
 

Η κάμερα εστιάζεται πάνω στη φιγούρα του Άγνωστου Στρατιώ­τη, σε στάση που δείχνει εγρή­γορση, κι όχι βαθύ αιώνιο ύπνο. Ποτέ κανείς δεν ξέρει πότε θα χρειαστεί ο Άγνωστος Στρατιώτης να εγερθεί σε νέους αγώνες. Κι όμως όλα γύρω είναι τόσο ειρη­νικά. Η μπάντα παίζει τα εμβατήρια με τα οποία μεγάλωσαν γενεές Ελλήνων που τότε σήμαιναν πολλά. 

Η συνοφρύωση έχει επιστρέψει στο πρόσωπο του Προέδρου που στέκεται όρθιος στο ύψος των περιστάσεων. Κοιτά μπροστά του, ολόισια, αλλά η κάμερα δεί­χνει και πιο πίσω το πεζοδρόμιο του Εθνικού Κήπου, όπου υπάρ­χουν προστατευτικό κιγκλίδωμα και σειρές αστυνομικών. 

Πού πήγαν τα παιδάκια με τα σημαιάκια της πρώτης σειράς, και τα μικρά στους ώμους των πατεράδων τους; Και, οι μητέρες με τα χρωματιστά τους γιορτα­στικά φορέματα και οι λευκόμαλλοι πολεμιστές άλλων εποχών και άλλων ιδανικών; Άκρα της παρελάσεως σιγή κι ας παίζουν οι μπάντες τους θριαμβικούς σκοπούς τους. Γρήγορα περνά η κά­μερα από τις άλλες δύο παράπλευρες εξέδρες, με εκπροσώπους αρχών, στρατιωτικούς, εκπροσώπους κομμάτων και έναν υφυ­πουργό κυβέρνησης, για δείγμα νεανικό. 

Στο πέρας της Δοξολογίας, που έγινε στον Άγιο Διονύσιο Αρεο­παγίτη, στον Πρόεδρο της Δημο­κρατίας που, εμβληματικά, φέρει το βάρος των περιστάσεων, πα­ραστέκονταν ο πρώην Πρόεδρος της Δημοκρατίας κ. Χρήστος Σαρτζετάκης, ο πρώην πρωθυπουργός κ. Ιωάννης Γρίβας, ο πρόεδρος της Βουλής («και εορτάζων», όπως τόνισε ο αφηγητής) κ. Ευάγγελος Μεϊμαράκης, ο υπουργός Εθνικής Άμυνας κ. Πάνος Παναγιωτόπουλος, με τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμο να κλείνει από την Ωραία Πύλη τη δοξαστική θεία Λειτουργία του Ευαγγελισμού. 

Πίσω στην παρέλαση που με δείγματα αλκής ανδρών και ισχύος όπλων και μηχανών, συ­νεχιζόταν, χωρίς χειροκροτήματα, ιαχές, έστω ένα επιφώνημα θαυ­μαστικό ή αντιδραστικό... Στην άκρη της μνήμης ακούστηκε το σφύριγμα των υπερηχητικών αε­ροπλάνων που έκαναν ασκήσεις επιδείξεως στον ουρανό. Με το που τα βλέπαμε στην οθόνη, απ΄ όπου παρακολουθούσαμε την πα­ρέλαση η εγγονή μου, μαθήτρια δημοτικού τότε, κι εγώ τρέχαμε στο παράθυρο στην Κηφισιά και τα προλαβαίναμε να περνούν. Ένα συναρπαστικό παιχνίδι χρό­νου που επαναλαμβανόταν κάθε χρόνο. Τώρα, στη Β' Λυκείου, μα­θήτρια Αρσακείου η εγγονή δια­βάζει εντατικά και ετοιμάζεται για τις πανελλαδικές που πλη­σιάζουν, ενώ ακόμη παίζεται σε ποια Σχολή, ή σε ποιο Τμήμα, θα δώσει ή δεν θα δώσει εξετάσεις όταν έρθει η ώρα. 

Οι έξωθεν συμβουλές και οι νεο-μετανάστες 

«Θα υπάρξει μια γενιά χαμένη για την Ελλάδα» αποφαίνεται διαπρεπής Έλληνας καθηγητής ξένου πανεπιστημίου όπως τόσοι άλλοι που, τον τελευταίο καιρό, βρίσκουν χώρο και πρόθυμα δη­μοσιογραφικά αυτιά για να δώ­σουν τις συμβουλές τους από μα­κριά ή σε επίσκεψη για κάποιο συνέδριο στη «δυναστευομένη Ελλάδα». Τι να αισθάνεται ένας μαθητής, ένας έφηβος, ένας νεαρός πτυχιούχος, εννοείται άνεργος, όταν ακούει να μιλούν έτσι για τη γενιά του… Και γιατί πρέπει να γράφονται άρθρα και σελίδες για τους νεο-μετανάστες που εκθέτουν στο Διαδίκτυο τις εμπειρίες τους και τους λόγους που τους ώθησαν σε μετανάστευση, μοναχική ή με οικογένεια, και που είναι ευχαριστημένοι να δου­λεύουν σερβιτόροι, έξω, να σπουδάζουν, αρκεί να έχουν ασφάλιση και λίγα χρήματα και ας ζουν μα­κριά από την ωραία πατρίδα, της ύφεσης και της ανεργίας. Μήπως πραγματικοί ήρωες είναι οι άλλοι; Αυτοί που μένουν, ψάχνουν, παίρ­νουν όποια δουλειά βρίσκουν για να μείνουν στον τόπο της δοκιμασίας που εξακολουθεί να είναι η πατρίδα, και αρνούνται να μεταναστεύσουν, να γίνουν γρα­νάζια στις καλολαδωμένες μηχανές των προηγμένων κρατών της Ευρωπαϊκής Ένωσης που, βεβαίως, καλοδέχεται το νέο εύ­στροφο δυναμικό των Ελλήνων νεο-μεταναστών... Η Ελλάδα δεν πρέπει να γίνει ο τόπος όπου δί­πλα στη θάλασσα οι επιτυχημένοι Έλληνες «προφεσόροι» και επι­τυχημένοι επιχειρηματίες «έρ­χονται το καλοκαίρι να πιουν το ουζάκι τους με χταποδάκι στα κάρβουνα». Είχαν όμως τελειώσει πια τα εμβατήρια, και στην εξέδρα ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας είχε να δώσει το δικό του Διάγ­γελμα. Η συνοφρύωση είχε δώσει τη θέση της σε μήνυμα βαρυσή­μαντο. Όπως και η παρέλαση που είχαμε παρακολουθήσει, αλλά και εκείνη που θυμόμαστε εμείς -με κόσμο, γελαστά πρόσωπα, οικογένειες, παιδιά με σημαιάκια. Όπως είχε πει, σε ανάλογο ερώ­τημα, βγαίνοντας από εξετάσεις στο «Υγεία», ο αείμνηστος Πρό­εδρος Κωνσταντίνος Καραμανλής «Μας περιμένει ένα πολύ θερμό καλοκαίρι...». 

ΤΗΛΕΦΟΣ 

ΤΗΣ ΕΛΕΝΗΣ ΜΠΙΣΤΙΚΑ 

(ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ-27/3/2013)