0 πλούτος ανήκει στους επόμενους

Δεν τα «φάγαμε» μεν μαζί με τον κάθε Πάγκαλο, αλλά ανεχτήκαμε την ασχήμια του, με την οποία προσπάθησε επίμονα να μας επιμολύνει. 

Η φρόνηση είναι αρετή τον λογικού μέρους και .προετοιμάζει τα πράγματα που συντελούν στην ευδαιμονία./.../ Η ανδρεία, αρετή του θυμικού, κάνει τους ανθρώπους αλώβητους από τον φόβο του Θανάτου. Η σωφροσύνη, αρετή του επιθυμητικού, τους κάνει να μην ορέγονται τις απολαύσεις των χυδαίων ηδονών. /.../ Η δικαιοσύνη είναι η αρετή της ψυχής παν οδηγεί σε σωστές δαπάνες για καλά πράγματα. /… / Η αδικία είναι η κακία της ψυχής που κάνει τους ανθρώπους να επιζητούν πράγματα παραπάνω απ' όσα αξίζουν». 

Αριστοτέλους Άπαντα, τόμος 4, 1250η, 2-3. 

«Περί Αρετών και Κακιών», σελ. 332-333. 

Υπάρχουν διάφοροι τρόποι να ταξιδέψουν στις σελίδες ενός βι­βλίου τα μάτια ενός άνθρωπου ή τα χέρια του (αν έχει προβλήμα­τα όρασης και διαβάζει με το σύ­στημα Μπράιγ): ο βιαστικός, η λε­γόμενη διαγώνια ανάγνωση. Ο αναγνώστης ψάχνει απεγνωσμένα για λέξεις-κλειδιά, για σημεία που θέλει να χρησιμοποιήσει στην εργασία του ή σε μια απλή αντί­κρουση επιχειρημάτων. Σ΄ αυτό βοηθάει πολύ το ευρετήριο όρων και ονομάτων στις τελευταίες σελίδες -αν ο εκδότης, βέβαια, έχει το μεράκι, τη φιλοτιμία και τον χρόνο για να φτιάξει... 

Άλλος τρόπος είναι ο μηχανι­κός, ο αποστασιοποιημένος. Είτε είναι ψυχαγωγικό το ανάγνωσμα είτε «υποχρεωτικό», εκείνος που διαβάζει το κάνει μεν προσεκτικά, αλλά δεν...  συμπάσχει. 

Οι καταστάσεις, οι πληροφορίες και η ομορφιά του κειμένου περνούν από μπροστά του, αλλά εκείνος δεν ταυτίζεται με οτιδήποτε διαβάζει. 

Υπάρχει κι ένας άλλος τρόπος να διαβάζεις, ο οποίος δεν ενδεί­κνυται για όλους όσοι είναι ειλικρινείς με τον εαυτό τους, ευαίσθητοι και ταυτόχρονα ανοιχτοί στην κρι­τική: να μπαίνεις μέσα στην πλο­κή, να γίνεσαι ένα με τις ιδέες που αντικρίζεις σε λέξεις, να «ζυγίζε­σαι» ως φυσικό πρόσωπο σε κάθε στιγμή της δράσης ή της ανάπτυ­ξης των διανοημάτων του συγγρα­φέα. «Αν ήμουν εγώ τι θα έκανα; Οι δίκες μου αξίες είναι ισότιμες, εξίσου υπηρετήσιμες με όσα γρά­φει εδώ;» Λυτές είναι μερικές από τις εύλογες απορίες όσων τοποθε­τούν συνειδητά τον εαυτό τους στο καμίνι της αξιολόγησης που δημιουργείται σε κάθε πνευματι­κό δημιούργημα. 

Είναι προφανές ότι η γενιά μας, παρόλο που προσπάθησε, εργάστηκε, μάτωσε, θυσιάστηκε και αγωνίστηκε πολύ στα χρόνια της, δεν είναι κατάλληλη να δια­χειριστεί τον πλούτο αυτού του τό­που. Δεν δύναται να το κάνει αυτό. Το έχει αποδείξει. Στον κλήρο της έλαχαν προκλήσεις πολλές και αναμετρήσεις μεγάλες. Τα Ίμια, ο Οτσαλάν, η υποταγή στην Ευρώ­πη, το «ευχαριστώ» στους Αμερι­κανούς, το κιτς και η έως μυελού οστέων ανηθικότητα του πασοκισμού, τα Χρηματιστήρια, οι Ολυμπιακοί Αγώνες, τα σκυλάδικα, οι βιντεοκωμωδίες, οι ανθελληνι­κοί «εκσυγχρονισμοί», ο ρεπουσισμός στην εκπαίδευση, η … μεσοχωρίτικη αποϊδεολογικοποίηση, όλα μαρτυρούν ότι τούτη η γενιά συμβιβάστηκε με το χειρότερο. Λί­γοι πολέμησαν ανοιχτά, αντρίκεια, απροκάλυπτα και κοστοβόρα το απεχθές προσωπείο της παρακ­μής, που μεταμφιέστηκε σε «πρό­οδο». Και τώρα οι ταγοί μας λέ­νε ότι τούτη η γενιά οφείλει να κλέψει από τον Επόμενο Έλληνα, εκείνον που θα στήσει στα πόδια της την πατρίδα, ό,τι πολυτιμότε­ρο μπορεί να διαθέσει αυτή η γη: τον ορυκτό της πλούτο! 

Ο χρεοκοπημένος πατέρας θα πουλήσει κοψοχρονιά το οικόπε­δο τον πρωτότοκου γιου, του εκλε­κτού, για να γλιτώσει από τα επίχειρα των επιλογών του. Κι αυτή η κατάντια προτείνεται ως λύση -και μάλιστα μια «λύση» της οικονομικής εξίσωσης στην οποία τοποθετούνται, σχεδόν... αυτοδικαίως, ως «συνάρτηση» οι Τούρκοι! 

Τράπεζα Γη 

Όποιος ειλικρινής άνθρωπος με ευρύτητα πνεύματος και στοιχει­ώδες περί δικαίου αίσθημα διαβάσει το «Περί Αρετών και Κακιών» του Αριστοτέλη και κρίνει τον εαυ­τό του με βάση τα γραφόμενα, θα διαπιστώσει ότι η γενιά μας πρέπει απλά να διαφυλάξει όσα υπάρχουν και να τα παραδώσει -τουλάχιστον αυτά- στους επιγόνους. Αυτοί πρέ­πει να τα αξιοποιήσουν. Εμείς δεν κάνουμε για τη... δουλειά. Δεν τα «φάγαμε» μεν μαζί με τον κάθε Πάγκαλο, αλλά ανεχτήκαμε επί σειρά ετών την ασχήμια του, με την οποία προσπάθησε επίμονα να μας επιμολύνει μέχρι να καταντήσουμε σαν κι αυτόν. 

Με βάση ποιο ηθικό νόμο θα φτάσουμε σε τέτοιο σημείο πτώσε­ως και εξαχρείωσης ώστε να κλέψουμε συμπολίτες μας, που άλλοι βρίσκονται στα βρεφοκομεία και άλλοι δεν έχουν καν γεννηθεί, για να ξεπλύνουμε το διαχρονικό όνει­δος της συνύπαρξής μας με πρό­σωπα που κατέστησαν την ιερή λέξη «Έλληνας» αντικείμενο χλεύ­ης; Ας αφήσουμε τα πετρέλαια, τα αέρια, τα χρυσάφια και τις λοιπές ανεκτίμητες εθνικές οικοσκευές εκεί όπου βρίσκονται. Η γη μας είναι η καλύτερη τράπεζα. θα τα φυλάξει όπως πρέπει. 

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΛΙΑΚΟΣ

(ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ-17/3/2013)