ΕΝΑ ΒΗΜΑ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΑΒΥΣΣΟ

■ «Δεν μπορεί να είναι εθνικό ό,τι δεν είναι παλλαϊκό». 

■ Σήμερα κιόλας όλες οι γνήσιες αντιμνημονιακές δυνάμεις της χώρας πρέπει να ξεκινήσουν παλλαϊκό - πανεθνικό αγώνα για την απαλλαγή της Ελλάδας από το κατοχικό καθεστώς που επιβλήθηκε μέσω των Δανειακών και των Μνημονίων. 

Η Ελλάδα λεηλατείται, καταστρέφεται, προδίδεται καθ' έξιν από την τρίτη κυβέρνηση της τρόικας. Μας παίρνουν πετρέλαια, αγωγούς, ακόμα και το νερό που πίνουμε. Μας καταδικάζουνε στην πείνα, την αρρώστια, το θάνατο. Μας πήρανε, καιρό τώρα, την αξιοπρέπεια... 

Προσπεράσαμε συλλογικά, ως ενοχλητική λεπτομέρεια το θάνατο των παλικαριών στη Λάρισα, αντί να κατέβουμε στους δρόμους και στις πλατείες της Ελλάδας και να μην φύγουμε προτού παραιτηθούν ο Στουρνάρας και όλη η κυβέρνηση των Πιστωτών, συλλο­γικά υπεύθυνη για τη δολοφονία, και προτού σχηματιστεί κυβέρνηση λαϊκής και εθνικής σωτηρίας. Δεν έχει σημασία αν μια κυβέρ­νηση σκοτώνει με τα κοινωνικά μέτρα που παίρνει ή με τα πολυβόλα. Και στη μια και στην άλλη περίπτωση ματοβαμμένη είναι. 

Ανεχόμαστε τώρα διάφορους κλόουν να προσβάλλουν τους νεκρούς, λέγοντας ότι δεν ήξεραν τις ιδιότητες του μονοξειδίου του άν­θρακα. Πέντε φορές πάνω από τα επιτρεπτά όρια ανέβηκαν οι ρυπαντές στον αέρα. Αυτό σημαίνει ανθρώπους που αρρωσταίνουν και πεθαίνουν. Τόση βρωμιά κυκλοφορεί ανάμε­σα μας, που άπειρες φορές στήσανε το πρόχειρο μνημείο για τον Χριστούλα στο Σύνταγ­μα και άλλες τόσες το κατέστρεψαν – συνέβη και κατά την προεκλογική συγκέντρωση της Ν.Δ. Όταν κατέλαβαν οι υπάλληλοι του μετρό το αμαξοστάσιο, δεν πήγαμε να τους συμπαρασταθούμε, αλλά παραπονιόμαστε για την αναστάτωση. Θλιβεροί μικροαστοί, θέλουμε να γίνει «επανάσταση» στη χώρα, να μην θι­γεί όμως καθόλου το -κατακρημνιζόμενο!- βιοτικό μας επίπεδο ούτε να ενοχληθούμε κατ' ελάχιστο στις… μετακινήσεις μας! Εν πρωτοφανεί παρακρούσει τελούντες, οι σύ­νεδροι του ΠΑΣΟΚ καταχειροκρότησαν τον… Γιώργο Παπανδρέου! 

Ηγεσία και Λαός 

Υπάρχει, βέβαια, πάντα σπουδαία αλ­ληλεπίδραση ανάμεσα στο λαό και στην ηγεσία του. Το 1944, μέσα στο σκοτάδι της ναζιστικής κατοχής και των δωσίλογων που έκτοτε μας κυβερνάνε αλλά και στο απο­κορύφωμα της εαμικής επανάστασης, που υπήρξε το μεγαλύτερο κίνημα αντίστασης στο Γ΄Ράιχ συγκριτικά με το μέγεθος της χώρας, ο Δημήτριος Γληνός έγραφε στο Τι είναι και τι Θέλει το ΕΑΜ; «Όταν αφήνεις το λαό να πεθαίνει στους δρόμους, να κουρε­λιαστεί ψυχικά και σωματικά, και λες έπειτα πως θα κάνεις στον κατάλληλο καιρό εθνικο-απελευθερωτικό αγώνα, είσαι ένας συ­νειδητός απατεώνας και συνεργάτης του εχθρού. Γιατί είναι σα να λες ότι θα βάλεις ένα κουφάρι να πολεμήσει». 

Σήμερα κιόλας όλες οι γνήσια αντιμνημονιακές δυνάμεις της χώρας πρέπει να ξεκι­νήσουν παλλαϊκό - πανεθνικό αγώνα για την απαλλαγή της Ελλάδας από το -τυπικά όχι, αλλά ουσιαστικά πλήρως- κατοχικό καθεστώς που επιβλήθηκε μέσω των Δανειακών και των Μνημονίων, μέσω του διεθνούς εκ­φοβισμού και της τρομοκρατίας μιας μικρής χώρας, λίκνου του ανθρωπισμού και της Δημοκρατίας. Δεν υπάρχει πια ούτε δευτερόλεπτο να χαθεί. Τα στελέχη της αντιπολίτευσης πρέπει να τεθούν επικεφαλής του αγώνα για να σταματήσουν τις ιδιωτικοποιήσεις-λεηλασίες της περιουσίας των Ελλήνων. Οι βουλευτές της να πάνε αύριο έξω από το Ευρωκοινοβούλιο και την Κομισιόν, έξω από το ΔΝΤ και να διαδηλώσουν λέγοντας ότι δεν φεύγουν αν δεν σταματήσει το πρόγραμμα καταστροφής της Ελλάδας, η γενοκτονία του ελληνικού λαού προς όφελος των τραπεζών, του χρηματιστικού κεφαλαίου και του τοκογλυφικού κεφαλαίου. 

Καλές είναι οι επικλήσεις του Κέυνς, αλλά η επιτυχία των ιδεών του δεν οφείλεται κυ­ρίως στη δύναμη των επιχειρημάτων του. Έγινε δυνατή χάρη στο φόβο μιας εργατι­κής - κομουνιστικής επανάστασης πριν από τον πόλεμο, στο σοβιετικό θρίαμβο επί του Χίτλερ μετά. Και ο Άγιος φοβέρα θέλει. Πολύ περισσότερο που δεν υπάρχει κανένας Άγιος εδώ. Η Ελλάδα δεν έχει κανένα λόγο να αφήνει την Ε.Ε να λειτουργεί απρόσκοπτα, όταν οι μισοί Έλληνες είναι άνεργοι, όταν έχασε ήδη το ένα τέταρτο της οικονομίας της, χρεοκοπώντας μεν, χωρίς όμως κανένα πλεονέκτημα όσων κηρύσσουν πτώχευση και επιτρέποντας στο χρηματιστικό κεφά­λαιο να συνεχίζει να μετακυλεί στους λαούς τις αξιώσεις του, ισχυριζόμενο, μάλιστα, ότι τους σώζει. Οφείλει να ζητήσει άμεσα διακοπή του προγράμματος, καθιστώντας σαφές ότι, σε αντίθετη περίπτωση, θα υποχρεωθεί να διακόψει την εξυπηρέτηση των δανείων, επικαλούμενη ανάγκη επιβίωσης του λαού και ασφάλειας του κράτους. 

Αν είναι να μπούμε στο τρελοκομείο, θα μπούμε όλοι μαζί. 

Αύριο κιόλας πρέπει να συμπτυχθεί ένα μέτωπο του ευρωπαϊκού Νότου, αλλά ακό­μα και στο Βορρά να αναζητηθούν σύμμα­χοι μεταξύ όσων δεν θέλουν την καταστροφή της Ευρώπης από το Χρήμα. Ο Χέλμουτ Σμίτ και ο Γκίντερ Γκράς έχουν μιλήσει για την Ελλάδα με λόγια τόσο θερμά που δεν βρήκαν Έλληνες πολιτικοί να υπερασπι­στούν τη χώρα τους. 

Πρέπει να αναληφθεί άμεσα νομοθετική πρωτοβουλία για να μην μείνει ούτε ένας Έλληνας χωρίς ένα πιάτο φαί και ένα κατά­λυμα, να ικανοποιηθούν κατ' απόλυτη προ­τεραιότητα οι ανάγκες των νοσοκομείων, των σχολείων, της άμυνας πριν και ανεξάρ­τητα από τους πιστωτές. 

Η στρατηγική της αντιπολίτευσης 

Θα αποτελούσε μοιραίο λάθος για την αντιπολίτευση -και φανταζόμαστε ασφαλώς ότι δεν θα το κάνει-, αν εκτιμήσει ότι θα έρθει «κανονικά» στην εξουσία μετά από έξι μήνες ένα ή τρία χρόνια. Πρώτον, γιατί δεν πρέπει να είναι καθόλου σίγουρη για τέ­τοια πρόβλεψη. Δεύτερον, γιατί κινδυνεύει να μην παραλάβει παρά ένα «κουφάρι» διαπιστώνοντας όταν θα είναι πολύ αργά, ότι δεν την προόριζαν παρά για να βάλει ταφό­πλακα στο νεώτερο Ελληνισμό και το κρά­τος του, να φορτωθεί αυτή την ευθύνη μιας εθνικής τραγωδίας χωρίς προηγούμενο. 

(Στο θέμα αυτό είναι εξόχως διδακτική η τύχη του ΠΑΣΟΚ και του ΑΚΕΛ. Τα δύο κόμματα χρησιμοποιήθηκαν, το πρώτο από Χρήμα και Αμερικανούς, το δεύτερο από Αγγλοαμερικανούς, ως «χρήσιμοι ηλίθιοι», για να βρεθούν τελικά εκεί που βρεθήκα­νε. Στην Κύπρο, φόρτωσαν στο ΑΚΕΛ όλες τις αμαρτίες του νησιού, το εξουδετέρω­σαν ως κεντροαριστερό-αριστερό κόμμα και τώρα προχωρούν ακάθεκτοι τα σχέδια τους. Στην Ελλάδα θα ήθελαν πάρα πολύ να φορτώσουν στην Αριστερά την ευθύνη είτε εθνικής τραγωδίας είτε «προδοσίας», με τη μια ή την άλλη μορφή.) 

Κοινωνία και Έθνος 

Σε κατάσταση όπως η σημερινή, το εθνικό συμπίπτει με το λαϊκό, το λαϊκό με το εθνι­κό. Ή, με τα λογία πάλι του Γληνού: «Μόνο ένας λαός που αγωνίζεται για να βγάλει από πάνω του τον ξένο καταχτητή μπορεί να καταχτήσει και την εσωτερική λευτεριά… Έθνος και λαός τείνει και πρέπει να συμπέ­σουν… Δεν μπορεί να είναι εθνικό ό,τι δεν είναι παλλαϊκό». 

Δεν είναι εύκολος ανώδυνος, ακίνδυνος δρόμος. Είναι ο μόνος δυνατός, αν θέλουμε να σώσουμε τη χώρα. Ηγεσία που μπαίνει ψυχωμένα σε αυτό το δρόμο, αποφασισμέ­νη να συγκρουστεί για να σώσει την Ελλάδα, όχι αναζητώντας τρόπους να συμβιβαστεί πριν την ώρα της, έχει δικαίωμα να ζητήσει και θυσίες από τους πολίτες της και να τους ρωτάει, ενδεχομένως με δημοψήφισμα, πριν από κάθε απόφαση στρατηγικής σημα­σίας. Πρέπει, βέβαια, τα στελέχη της, οι ηγέτες της, οι βουλευτές της, να δώσουν πρώ­τοι παράδειγμα της αλληλεγγύης, υποταγής φιλοδοξιών στον αγώνα, παραίτησης από αδικαιολόγητα προνόμια, σοβαρότητας, αυταπάρνησης που χρειάζεται να εμπνεύ­σουν στην κοινωνία. Χρειάζεται και συγκρο­τημένο σχέδιο εθνικής αναγέννησης και παραγωγικής ανασυγκρότησης. Δυστυχώς, κριτική σκέψη και τοποθέτηση, η προϋπό­θεση δημιουργίας, ατρόφησε πολλά χρόνια και τώρα δεν ξέρουμε πού να τη βρούμε. 

Κανένα κόμμα δεν μπορεί να φέρει σε πέρας μόνο του τέτοια προσπάθεια. Χρειά­ζεται κινητοποίηση όλων των ζωντανών δυνάμεων του έθνους. Δεν χρειάζεται ανα­κύκλωση απομειναριών προηγουμένων πολιτικών κύκλων. Χρειάζονται διεθνείς σύμ­μαχοι, πολύ πιο επεξεργασμένα πολιτικά, οικονομικά, νομικά επιχειρήματα, ικανά να κινητοποιήσουν ευρύτατες δυνάμεις στην Ευρώπη αλλά και εκτός. Ώστε να πάμε στην Ευρώπη ζητώντας διακοπή Μνημονίων, επαναδιαπραγμάτευση Δανειακών, έκτακτη ανθρωπιστική βοήθεια, με πιθανότητες επιτυχίας. Πρέπει η ηγεσία του να εξηγεί διαρ­κώς στον ελληνικό λαό τι κάνει και γιατί. Για να μην διακόψουν τη χρηματοδότηση, οφείλουμε να κάνουμε από τώρα πολιτική κόλαση τη ζωή όσων Ευρωπαίων πολιτικών επιτίθενται στη χώρα μας και την απειλούν, και να την κάνουμε κόλαση στις γλώσσες τους, με όρους της δικής τους πολιτικής γλώσσας και κουλτούρας. Χάσαμε ήδη πο­λύτιμο χρόνο και δυνατότητες. Έχει μείνει ελάχιστος μέχρις ότου η Ελλάδα συναντή­σει ενδεχομένως το πεπρωμένο της. 

ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΚΟΠΟΥΛΟΥ 

(ΕΠΙΚΑΙΡΑ,07/3-13/3/2013)