Μεταξύ αμερικανικής σφύρας και ρωσικού άκμονος

• ΤΟ ΚΥΠΡΙΑΚΟ ΕΥΡΩ ΚΡΙΝΕΤΑΙ ΣΤΗ ΜΟΣΧΑ. 

• «Αποκάλυψη τώρα» στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο με φόντο την Κύπρο. 

• Λευκωσία και Δαμασκός αποτελούν τροχοπέδη για τα σχέδια των ΗΠΑ, που θέλουν την οριστική αποχώρηση της Μόσχας από τις «θερμές θάλασσες» και τον περιορισμό των στρατιωτικών δυνάμεών τους αποκλειστικά εντός των συνόρων της πάλαι ποτέ Σοβιετικής Ένωσης. 

Σκηνικό «Αποκάλυψης» στήνεται τις τελευταίες ημέρες στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο, με τις εξελίξεις τόσο σε διπλωματικό όσο και σε στρατιωτικό επίπεδο να είναι καταιγιστικές... 

Σύμφωνα με πληροφορίες, ήδη στην περιοχή κατευθύνεται ένα μέρος του αμερικανικού στόλου του Ατλαντικού, μεταφέροντας ένα σημαντικό αριθμό πεζοναυτών, η έλευση του οποίου εάν συνδυαστεί με τις χθεσινές δηλώσεις του ανώ­τατου διοικητή των Συμμαχικών Δυ­νάμεων στην Ευρώπη, του ναυάρ­χου Τζέιμς Σταυρίδης, περί πιθα­νής εμπλοκής του ΝΑΤΟ στη Συρία, δείχνει πως επίκειται άμεση κλιμά­κωση της αποσταθεροποίησης στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής. Η ενίσχυση των αμερι­κανικών δυνάμεων οπωσδήποτε δεν είναι άσχετη, όμως, και με τον διπλωματικό μαραθώνιο -και μάλιστα σε δυο μέτωπα, προς Ευρώπη και Ρωσία- που διεξάγει ήδη η Κύ­προς με βασικό διακύβευμα την οι­κονομικά επιβίωση της. 

Στρατιωτική παρουσία 

Συνιστώντας επί της ουσίας τις δύο διαφορετικές όψεις του ίδιου νομίσματος, Λευκωσία και Δαμα­σκός αποτελούν τροχοπέδη για τα αμερικανικά σχέδια που θέλουν την οριστικά αποχώρηση των Ρώ­σων οπό τις «θερμές θάλασσες» και τον περιορισμό των στρατιωτι­κών δυνάμεών τους αποκλειστικά εντός των συνόρων της πάλαι ποτέ Σοβιετικής Ένωσης. Η πραγματικό­τητα είναι πως μέχρι και πριν από λί­γες ημέρες οι ΗΠΑ ήταν πολύ κον­τά στο να τα καταφέρουν. 

Παρά το γεγονός πως το καθεστώς Άσαντ άντεξε σχεδόν δύο ολόκληρα χρονιά στο σφυροκόπημα των αντικαθεστωτικών δυνάμε­ων που δρουν υπό την ανοχή και βοήθεια της Δύσης, εντούτοις οι πάντες συμφωνούν πως είναι ζήτη­μα ελάχιστου χρόνου πλέον για να οδηγηθεί στην οριστική του κατάρ­ρευση. Εξάλλου, σύμφωνα και με τις δηλώσεις του ναυάρχου Τζέιμς Σταυρίδη, το ΝΑΤΟ έχει ξεκινήσει σχεδιασμούς έκτακτης ανάγκης για μια πιθανή στρατιωτική παρουσία του στη Συρία, ενώ είναι επίσης έτοιμο για εμπλοκή σε περίπτωση που του ζητηθεί, όπως έγινε στην περίπτωση της Λιβύης. «Οι χώρες- μέλη της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας εξετάζουν ενεργά την επιλογή προσφοράς βοήθειας στην αντιπο­λίτευση με έναν τρόπο που να σπά­σει τον φαύλο κύκλο που βιώνεται στη Συρία», ανέφερε χαρακτηριστι­κά ο ανώτατος διοικητής των Συμ­μαχικών Δυνάμεων στην Ευρώπη. 

Η ενεργοποίηση του ΝΑΤΟ, ωστόσο, και η ανάληψη, από μέ­ρους του, στρατιωτικού ρόλου στη Συρία απαιτεί, εκτός από τη σύμφω­νη γνώμη και των 28 μελών της Συμ­μαχίας, και απόφαση του Συμβουλί­ου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών, κάτι που εξαιτίας της συμμέ­τοχης της Ρωσίας στο συγκεκριμέ­νο όργανο δεν είναι και τόσο εύκο­λο να ληφθεί, εκτός και εάν βεβαί­ως υπάρξουν ανταλλάγματα... 

Μέχρι στιγμής η Μόσχα διατη­ρεί στην περιοχή δύο βάσεις. Μια ναυτική στην Ταρσό, την οποίο μάλλον είναι ζήτημα χρόνου να απολέ­σει εξαιτίας της επικείμενης επικρά­τησης των Συρίων αντικαθεστωτι­κών, και μία «λογιστική» βάση στη Λευκωσία μέσω της ισχυρής παρου­σίας ρωσικών κεφαλαίων και επεν­δύσεων στη Μεγαλόνησο. 

Οι διαπραγματεύσεις των δυο τελευταίων ημερών στη Μόσχα με­ταξύ εκπροσώπων της Ε.Ε και Ρώσων κυβερνητικών αξιωματούχων, με τη συμμετοχή και Κυπρίων, αφο­ρούν ακριβώς σε αυτά τα ανταλλάγ­ματα. Και εάν το «δόρυ» που πιέζει την Κύπρο εμφανίζεται να είναι το Βερολίνο, στην πραγματικότητα το «χέρι» που το κρατά και το σπρώχνει ανήκει στις Ηνωμένες Πολιτείες. Έτσι εξηγείται άλλωστε και η ηχηρή σιωπή της Ουάσινγκτον για ένα ζή­τημα που χτυπά το οικονομικό οικοδόμημα της Δύσης κατευθείαν στην καρδιά του, όπως είναι το κούρεμα των τραπεζικών καταθέσεων. 

Τα ανταλλάγματα που ζητεί το Κρεμλίνο σε επιχειρησιακό και γεωστρατηγικό επίπεδο 

Το μεγάλο παζάρι και το στρίμωγμα της Μεγαλονήσου 

Όπου υπάρχει δράση, όμως. υπάρχει και αντίδραση. Από την πλευρά τους οι Ρώσοι, αξιοποιών­τας το στρίμωγμα της Κύπρου, επι­χειρούν να δώσουν στην πολιτική ηγεσία της ένα ελεγχόμενο από τους ίδιους διέξοδο, το οποίο ταυτόχρονα όμως θα αναβαθμίζει τη στρατιωτική παρουσία τους στη Με­σόγειο, αποτελώντας μια εναλλακτική λύση στην απώλεια της ναυτικής βάσης τους στην Ταρσό. Στο πλαί­σιο αυτό δεν έχουν τόση σημασία οι όροι που θέτει η Μόσχα σε οικονο­μικό ή ενεργειακό επίπεδο για να προσφέρει τη βοήθεια της στη Λευ­κωσία όσο τα ανταλλάγματα που ζη­τεί σε επιχειρησιακό και γεωστρατηγικό επίπεδο αφορούν στον ανεφοδιασμό και τη συντήρηση της παρουσίας μιας μόνιμης ρωσικής ναυ­τικής δύναμης που θα μπορούσε, σε δεύτερη φάση, ακόμη και να ελλιμενίζεται στο νησί. 

Ναυτικός σχεδιασμός 

Μόνο τυχαίο δεν είναι άλλωστε πως μόλις την περασμένη Κυριακή ο διοικητής του ρωσικού Π.Ν ανα­κοίνωσε τη δημιουργία ενός ναυτικού σχηματισμού αποτελούμενο από φρεγάτες, καταδρομικά και σκάφη υποστήριξης, ο οποίος θα πλέει συνεχώς στην περιοχή «προ­στατεύοντας το ρωσικά συμφέρον­τα». Πρόκειται επί της ουσίας για την επανασύσταση, αν και σε σαφώς μι­κρότερη κλίμακα, της λεγόμενης 5ης Επιχειρησιακής Μοίρας του σοβιετι­κού στόλου (διέθετε στην ακμή της περίπου 70 με 80 πολεμικά σκάφη) η οποία καθ' όλη τη διάρκεια της δεκαετίας του ΄80 περιπολούσε στη Μεσόγειο έχοντος αποστολή να αποτρέψει ενδεχόμενη πυραυλική πυρηνική επίθεση εναντίον της ΕΣΣΔ από τον 6ο αμερικανικό στό­λο, πλοία του οποίου εξακολουθούν και σταθμεύουν μέχρι και σήμερα στη βάση της Σούδας. 

του ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΙΟΝΥΣΟΠΟΥΛΟΥ

(Η ΕΛΛΑΔΑ ΑΥΡΙ0-21/03/2013)