«ΚΑΖΑΝ-ΚΑΖΑΝ»

«Ήταν μια καλή ημέρα για τα Ελληνοτουρκικά», δίπλωσε ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς, μετά το πέρας της συνάντησης κορυφής στην Κωνσταντινού­πολη, όπου ο Τούρκος ομολογάς του, Ταγίπ Ερντογάν, συνόψισε τα αποτελέσματα σε μια φράση; «Καζάν-καζάν», όπερ μεθερμηνευόμενο... «win-win». Δηλαδή αμοιβαίο όφελος. Θετικό άθροισμα για τις δυο πλευρές. Δεν ξέρω για την Ελλάδα, η Τουρκία, πάντως, προσπάθησε να έχει θετικό άθροισμα αλλά για πάρτη της, σύμφωνα με το γνωστό τουρ­κικό δόγμα «τα δικά μας δικά μας και τα δικά σας δικά μας». Αυτή είναι η οθωμανική αντί­ληψη περί «win-win» ή «καζάν-καζάν».... 

Οι Τούρκοι θέλουν να μοιραστούμε, με­ταξύ άλλων, τα κοιτάσματα που πιθανολογείται ότι υπάρχουν στην περιοχή του Καστελόριζου, τα οποία υπό «κανονικές συνθήκες» εφαρμογής του Διεθνούς Δι­καίου ανήκουν στην υφαλοκρηπίδα του νησιωτικού συμπλέγματος την οποία όμως η Άγκυρα δεν αναγνωρίζει. Εξάλλου, «κανονικές συνθήκες» στο Διεθνές Δίκαιο δεν υπάρχουν. Εξαρτάται από την ισχύ, την ηγεσία και το λαό. 

Η Τουρκία θέλει επίσης να μοιραστεί τα κοιτάσματα της Κύπρου, την ΑΟΖ της οποίας επίσης δεν αναγνωρίζει «Καζάν-καζάν» και εκεί. 

Ο φίλος Ταγίπ δεν παρέλειψε να ανα­φερθεί στους «ομογενείς» του στη Θράκη, όπου εκεί κι αν εφαρμόζεται η τουρκική εκδοχή του «win-win». Η Τουρκία κάνει πράξη παντού το μοντέλο «win-win» εν­στικτωδώς εδώ και χρόνια πριν καν δια­τυπωθεί η θεωρία των παιγνίων. Αλλά όπως την αντιλαμβάνεται αυτή. Το «win-win» αφορά στην ίδια και ποτέ στον άλλο, και το πρώτο «win» και το δεύτερο είναι πάντα δικά της. Είναι αυτό που λέμε στα ελληνικά «μονά-ζυγά δικά μου». 

Το «win-win», αλά τούρκα «καζάν-καζάν», δεν είναι το αγαπημένο σπορ μόνο των Τούρκων πολιτικών. Η επιχειρηματική τάξη της γείτονος, άρρηκτα και οργανικά ενταγμένη στο διαχρονικό εθνικό στρατηγικό σχεδιασμό των τουρκικών κυβερνήσεων, επίσης κάνει… «καζάν-καζάν» εδώ και και­ρό στην Ελλάδα εκμεταλλευόμενη την οι­κονομική κρίση, την τροϊκανή κατοχή και την αφασία της ελληνικής πολιτικής και επιχειρηματικής «ελίτ». Η διαφορά είναι ότι οι Τούρκοι επιχειρηματίες πέρα από το κέρ­δος έχουν στο μυαλό τους και τον εθνικό σχεδιασμό της χώρας τους και κάνουν από­πειρα για «σκούπα» σε υποδομές στην Ελλάδα με την αμέριστη πολιτική, οικονομική και διπλωματική υποστήριξη της κυβέρνησης Ερντογάν. Οι μαρίνες βρίσκονται σε προτεραιότητα για ευνόητους λόγους. Η Τουρκία έχει επεκτείνει την ακτογραμμή της μέχρι το Ιόνιο μέσω των ελληνικών λιμενικών υποδομών. Καθόλου άσχημα. «Καζάν-καζάν». 

Στην ελληνική επιχειρηματική ελίτ εν τω μεταξύ υπάρχει ένα τμήμα της το οποίο είναι πρόθυμο όχι μόνο να αποδεχθεί το «καζάν-καζάν», αλλά υπερθεματίζει, μάλι­στα και αδημονεί. Δεν κατανοεί γιατί μονίμως ορισμένοι αντιδρούν. Μια με τους Τούρκους διάφοροι με εθνικές ανησυχίες μια με την τρόικα κάποιοι που δεν μπο­ρούν να ζήσουν με 300 ευρώ. 

«Καζάν-καζάν», «win-win», «gewinnen- gewinnen», ας τα πάρουν οι Τούρκοι, οι Γερ­μανοί τι σημασία έχει, καμιά μπίζνα να κά­νουμε, κι άσ' το πόπολο να ψοφήσει και να κάνει παρελάσεις πεινασμένο στις εθνικές επετείους. Δεν είναι, βέβαια, όλοι έτσι. Μόνο εκείνο το τμήμα της «ελίτ» που έχει αντικαταστήσει την εθνική του συνείδηση με ένστικτο δωσίλογου κάποτε των Γερμανών, σήμε­ρα της τρόικας αύριο των Τούρκων. 

Πέραν αυτών, των «καθιερωμένων», υπάρχουν και οι «wannabe» παρατρεχάμενοι των εκάστο­τε ξένων επικυρίαρχων που υπό το άλλοθι, αναλόγως της ιστορικής συγκυρίας του εκάστοτε συνθήματος –εκσυγχρονισμός, δημοσιονομική εξυγίανση, παραμονή στο ευρώ, ελληνοτουρκική φιλία- είναι πρόθυ­μοι να δώσουν γη, ύδωρ και διάφορα άλλα. Το διακύβευμα ή το πρόταγμα μπορεί να είναι σωστά και επιβεβλημένα, αυτοί όμως έχουν μονίμως ένα πράγμα στο μυαλό τους. Πώς θα μετατρέψουν την ιστορική στιγμή σε προσωπικό κέρδος, τη διαπραγμάτευση σε παραχώρηση, τη συνεργασία σε υποτέλεια, τη βοήθεια σε κατοχή, τη σχέση σε εξάρτηση. Δεν είναι, βέβαια όλη η «ελίτ» έτσι. Αυτοί που είναι έτσι δεν είναι ελίτ. Δούλοι της προσωπικής ευτέλειάς τους, της απληστίας τους και της εσωτερικής διανοητικής υποτέλειάς τους είναι. Ούτε είναι οι μηδίζοντες «προνό­μιο» της «ελίτ». Μια χαρά πεμπτοφαλαγγίτες υπάρχουν και σε «αγωνιζόμενους» χώρους. Αυτοί είναι ακόμα μεγαλύτερο δώρο στους «αποίκους», διότι έχουν «δωρεάν» αντεθνι­κό μένος αλλά έχουν ξεχάσει γιατί. Ξέρουν όμως αυτοί που τους «παίδευσαν»... 

Κατά τη διάρκεια του Αμερικάνικου Εμφυλίου ο Αβραάμ Λίνκολν φέρεται να είχε πει «έχω δυο μεγάλους εχθρούς .Το στρατό των Νοτίων μπροστά μου και το στρατό των τρα­πεζιτών πίσω μου». Εμείς έχουμε το στρατό των δανειστών μπροστά μας και το στρατό των συνοδοιπόρων τους και των «παρδα­λών» πίσω μας. Και, βέβαια, τους Τούρκους να δίνουν το σύνθημα «Καζάν-καζάν». 

Στρυμών

(ΕΠΙΚΑΙΡΑ,07/3-13/3/2013)