Το (εγκληματικό) σχέδιο της «βουλγαροποίησης» (και) του Στρατεύματος

►Άνδρες των Ειδικών Δυνάμεων του Ελληνικού Στρατού στη διάρκεια άσκησης. 

►Οι μεθοδεύσεις των ξένων δανειστών οδηγούν σταδιακά την Ελλάδα σε πλήρη αποδυνάμωση στα πρότυπα όσων έγιναν στη γειτονική χώρα που από 120.000 άνδρες και 1.300 άρματα το 1983, σήμερα έχει 18.000 οπλίτες και 86 τάνκς! 

Υπάρχουν τρείς τρό­ποι για να καταστραφεί ένα στρά­τευμα. Ο πρώτος είναι η μη ανανέωση του εξοπλισμού του με την κατάργηση κάθε εξοπλιστικού προγράμματος, με αποτέλεσμα το υλικό του να καθίσταται σύ­ντομα απηρχαιωμένο και να καθορίζει τη μορφή των επιχειρήσεων που είναι δυνατόν να αναλάβει. Ο δεύτερος είναι ο δραστικός περιορισμός του λειτουργικού του προϋπολογισμού, που πλήττει άμεσα τη συντήρηση του υπάρχοντος υλικού, που σε συνδυασμό με την υποβάθμιση της εκπαιδεύ­σεως και την έλλειψη καυ­σίμων οδηγεί το όλο σύστη­μα σε ακινησία. Και ο τρίτος είναι η μείωση του προσωπικού και η καταδίκη στην εξαθλίωση αυτών που πα­ραμένουν....

Και τους τρεις αυτούς τρόπους τους βλέπουμε σε πλήρη εφαρμογή με όλες τις κυβερνήσεις μετά την υπο­γραφή του πρώτου Μνημο­νίου -με πρωτοβουλία του ανεγκέφαλου που έδεσε τη χώρα χειροπόδαρα και που προς όνειδος όλων μας κυ­κλοφορεί ακόμη ελεύθερος-, ανίκανες να προβά­λουν αντίσταση για την προάσπιση του δικαιώματος κά­θε χώρας στην άμυνα. 

Το τρίτο λάθος 

Οι δύο πρώτοι τρόποι έχουν πλειστάκις αναλυθεί από τις στήλες (και) της «κυριακάτικης δημοκρατίας». Ο τρίτος, που αφορά το προσωπικό, χρειάζεται αρκετό χώρο για να περιγραφεί πλήρως, αλλά μία γενική αναφορά σε αυτόν θα έδινε την εξής εικόνα: 

α) Αυτή τη στιγμή μετά την απαράδεκτη από­φαση Μεϊμαράκη να μειώσει τη θητεία στους εννέα μήνες, το έλλειμμα προσω­πικού στην εγκεκριμένη οροφή των Ε.Δ. ανέρχεται σε περίπου 25.000 άτομα! 

β) Η τρόικα, ως μη έδει και ως μη έχουσα κανένα δικαί­ωμα (βάσει της συνθήκης του Μάαστρίχτ) παρεμβάσεως στον σκληρό πυρήνα της εθνικής κυριαρχίας που είναι η άμυνα, επέβαλε την περαιτέρω μείωση του προσωπικού διά της αρνήσεως της να εγκρίνει την ανανέωση των γηρασκόντων ΕΠΟΠ με τη πρόσληψη νέων. 

γ) Τη μείωση του αριθμού των στελεχών των Ε.Δ. (αξιωματικοί και υπαξιωματικοί) κα­τά 55%, διά της κλιμακωτής μειώσεως του αριθμού των εισακτέων στις Στρατιωτικές Σχολές στο διάστημα 2009-2014. 

Το περίεργο είναι ότι, ενώ το γεγονός αυτό έχει αναφερθεί κατ' επανάληψη, ουδείς ανέφερε ότι μεί­ωση κατά 55% του αριθ­μού των αξιωματικών και υπαξιωματικών οδηγεί στο προφανές συμπέρασμα ότι μέσα στα αμέσως επόμε­να χρόνια θα έχουμε αντί­στοιχη μείωση της συνολι­κής οροφής των Ε.Δ.! Με άλλα λόγια, μέσα στα αμέσως επόμενα χρόνια η κυβέρνηση θα αναγκασθεί εκ των πραγμάτων να μειώσει τις Ε.Δ. της χώρας στο μισό και πλέον από αυτό που εί­ναι σήμερα, στα πρότυπα αυτού που έγινε προ ετών και στη Βουλγαρία. Συγκε­κριμένως από έναν στρατό 120.000 ανδρών και 1.300 αρμάτων που είχε η Βουλγαρία το 1983, σήμερα έχει μία δύναμη 18.000 (!) αν­δρών και 86 άρματα μάχης. Αντίστοιχα, στην αεροπο­ρία, από περίπου 225 μαχητικά το 1983, σήμερα διαθέ­τει μόνο 46 και αυτά απαρχαιωμένα, ενώ το ναυτικό της είναι στην ουσία ανύ­παρκτο. 

Κατά τα άλλα πάντως, η Βουλγαρία έχει μετάσχει ή μετέχει ακόμη σε 17 αποστολές στο εξωτερικό, για­τί με τις περικοπές των Ε.Δ αυτός ήταν ακριβώς ο έξω­θεν επιβληθείς ρόλος της χώρας στον τομέα της άμυνας (στοιχειώδεις Ε.Δ, για εσωτερική κυρίως ασφάλεια και ικανότητα συμμετοχής σε επιχειρήσεις της Συμμαχίας, ειρηνευτικές αποστολές κ.λ.π.). 

Τι σημαίνουν όλα τα πα­ραπάνω: Απλώς ότι κάποιοι έγραψαν στα παλαιά τους υποδήματα την αμυντική πολιτική της χώρας μας που μέχρι πρόσφατα ήταν μετά βίας ανάλογη με τις απειλές που αντιμετωπίζει, και της καθόρισαν μία αμυντική πολιτική ανάλογη με τους δικούς τους σχεδιασμούς. Και αυτήν τη μετά βεβαιότητας κατάληξη της άμυνας της χώρας στο άμεσο μέλλον οι κυβερνήσεις των τελευταί­ων ετών όχι μόνο την απο­δέχτηκαν χωρίς να ακουστεί ούτε κιχ, λες και θα σήμαι­νε τίποτε αν στο δυσθεώρητο χρέος των 300 δισ. ευρώ της χώρας προσθέτονταν 1-2 δισ. ακόμη, ή θα είχε κάνεις το ηθικό ή άλλο δικαίωμα να αρνηθεί σε μία χώρα το δικαίωμα της άμυνας! 

Αυτή η κατρακύλα και η αγνόηση των παραπάνω επιχειρημάτων έφτασε στο σημείο να δέχεται η κυβέρνηση περικοπές στις από­λαβες και τις συντάξεις των στρατιωτικών άνω του 50%, που σίγουρα δεν έχουν σκοπό τη μείωση του χρέους ή του ελλείμματος της χώρας κατά 170.000.000 ή 250.000.000 ευρώ (σταγών εν τω ωκεανώ του χρέους), αλλά την καταστροφή του τελευταίου και κυριότερου πυλώνα της αμυντικής ισχύος κάθε χώρας που εί­ναι το στρατιωτικό προσω­πικό. Η αγανάκτηση και οι αντιδράσεις του οποίου για την πλήρη εξαθλίωση του, όπως είδαμε και στην τελευταία εντυπωσιακή εκδήλωση αποστράτων και εν ενεργεία στρατιωτικών, έφτασαν πλέον σε επικίνδυνο σημείο. 

Αν, όμως, και η κυβέρ­νηση αυτή δεν διεκδίκη­σε το αναφαίρετο δικαίωμα κάθε χώρας στην άμυνα -προβάλλοντας επιτέλους ένα πλήρως δικαιολογημένο «όχι» εκεί που όλοι περιμέναμε- δεν περιορίστηκε σε αυτό, αλλά συνέχισε όπως και όλες οι προηγούμενες τα λάθη του παρελθό­ντος. Και εννοούμε ότι ακό­μη και στο μόνο που μπο­ρούσε να κάνει κάτι χωρίς την όποια παρέμβαση της τρόικας, τις αδιάβλητες δηλαδή κρίσεις της στρατιωτικής ηγεσίας -περισσότερο από ποτέ επιβεβλημένες από την όλη κατάσταση-, προέβη σε κρίσεις, τουλά­χιστον σε ό,τι αφορά την αποστρατεία του μέχρι τώρα Α/ΓΕΣ, αντιστράτηγου Κων. Γκίνη, που μόνο ως ασχήμια θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί. 

Και τούτο γιατί αυτό που έχει ξεχωριστή σημασία δεν είναι μόνο η απομάκρυνση ενός άριστου αξιωματικού, όπως ο πρώην Α/ΓΕΣ κάτι που δυστυχώς έχει συμβεί κατ' επανάληψη από όλες τις προηγούμενες πολιτικές ηγεσίες, αλλά και ο τρόπος που έγινε. 

Προσβολή! 

Η απομάκρυνση ενός Αρχηγού Κλάδου μόνο εφτά μήνες μετά την επιλογή του και δη χωρίς κανένα ψεγά­δι στη μέχρι τώρα θητεία του είναι ως εκ του γεγονότος αυτού προσβολή που στρέ­φεται όχι μόνον εναντίον του ίδιου, αλλά ολόκληρου του Σώματος των αξιωματικών. Ταυτόχρονα, είναι και ένα ακραίο αρνητικό μήνυ­μα προς όλους τους αξιωματικούς, που απλώς σημαίνει ότι άσχετα με το πόσο καλός ή και άριστος είναι κάνεις στη δουλειά του, μπορεί να σταλεί σπίτι του αν, για πα­ράδειγμα, υποτεθεί (σ.σ.: υπόθεση κάνουμε) ότι δεν ικανοποιεί κάποια ρουσφέ­τια του πολιτικού του προϊ­σταμένου. 

Το να προσθέσει κα­νείς σε αυτό ότι η ενέργεια αυτή είχε και άλλες συνέπειες, όπως την τοποθέτηση ενός νέου Α/ΓΕΣ ή δι­οικητή Στρατιάς κ.λ.π. ελάχιστο χρόνο μετά την ολιγόμηνη τοποθέτηση τους στην προηγούμενη θέση τους και πλείστα άλλα ελά­χιστη σημασία έχει για πολιτικούς που εμφορούνται από τέτοιες απόψεις, όπως ο Π. Παναγιωτόπουλος. 

Η θητεία των αρχηγών και των αξιωματικών 

ΑΥΤΟ που έθεσε φεύγοντας ο αντιστρά­τηγος Γκίvnς είναι ότι η θητεία των αρχη­γών αλλά και άλλων αξιωματικών σε υψηλές θέσεις της στρατιωτικής ιεραρχίας πρέπει να είναι «κλειστή», δηλαδή χρο­νικά καθορισμένη, ώστε να μπορούν να εκπληρώσουν συγκεκριμένους στόχους. 

Και αυτό σημαίνει ότι πρέπει να καταργηθεί ο σχετικός νόμος προς τούτο. Υπενθυμίζεται ότι παλαιότερα η θητεία ενός αρχηγού ήταν 2+1 χρόνια (δύο χρό­νια σίγουρα και ένα κατ’ επιλογή της κυ­βερνήσεως), την οποία ο Σπηλιωτόπουλος, τη εισηγήσει ενός τέως συνταγματάρχη, κατήργησε με τον νόμο 3257/29- 07-2004 το 2004, που σήμαινε ότι κανείς αρχηγός δεν ήταν βέβαιος ότι θα μπορού­σε να ξεκινήσει κάτι που θα έπαιρνε πε­ρισσότερο από έναν χρόνο. 

Στην ουσία τίποτε δηλαδή γιατί τίποτε δεν μπορεί να υλοποιηθεί σε ένα τό­σο σύντομο διάστημα με τις υπάρχουσες διαδικασίες. Και το 2010, με τον περίφημο νόμο 3833, ο γνωστός «μεταρρυθμιστής» Ευ. Βενιζέλος διατήρησε αυτή τη διάταξη, με αποτέλεσμα ο κάθε υπουρ­γός να μπορεί να αλλάζει τους αρχηγούς κατά το δοκούν ή άλλως, όποτε του κάνει κέφι. Σημ.: Αυτό ήταν ένα ελάχιστο μό­νο δείγμα (γιατί υπάρχουν πλείστα άλλα) της «προσφοράς»» των εκάστοτε άσχετων που τοποθετούνται εδώ και πολλά χρό­νια στο ΥΠΕΘΑ. Θα ήταν ουτοπία να πε­ριμένει κανείς ότι ο νυν υπουργός θα έκα­νε κάτι για να αλλάξει το παραπάνω νομοθετικό πλαίσιο που πρότεινε ο πρώην Α/ΓΕΣ, ως τελευταία προσφορά του προς το Στράτευμα, γιατί υπάρχει καταφανής διαφορά επιπέδου. Ο Κ. Γκίνης, άλλωστε, μπήκε αρχηγός τάξεως στο Στράτευμα και έφυγε ως αρχηγός. Ο Π. Παναγιωτόπουλος μπορεί να ξέρουμε πώς μπήκε στην πολιτική αλλά δεν ξέρουμε πώς θα βγει από αυτήν… 

Από τον Μάνο Ηλιάδη 

(Κυρ. Δημοκρατία-16/3/2013)