Η Ελλάδα επιστρέφει στην Ανατολική Μεσόγειο;

Ούριος άνεμος στο υπουργείο Εθνικής Άμυνας. 

του Σταύρου Καρκαλέτση

Ιστορικού, αμυντικού αναλυτή, προέδρου ΕΛΚΕΔΑ (www.elkeda.gr). 

Έναν μήνα μετά την αλλαγή φρουράς στο υπουργείο Εθνικής Άμυνας φαίνε­ται πως κάτι αρχίζει να αλλάζει σε επίπεδο γεωστρατηγικής αντίληψης σχετικά με τα όρια του ενιαίου Ελληνισμού. Η επίσκεψη Καμμένου στην Κύπρο και οι εκεί δηλώσεις του, σε συνδυασμό με την έντονη προσπά­θεια πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας στο ΥΠΕΘΑ να «κλείσουν τρύπες» στην ελ­ληνική αποτροπή, παραπέμπουν, σε μια πρώτη ανάγνωση, σε διάθεση επιστροφής της Ελλάδας στην Ανατολική Μεσόγειο ως δύναμης υπεράσπισης ενός ακραιφνούς τμήματος του Ελληνισμού, του κυπριακού Ελληνισμού. 

Η όλη επί του θέματος αντίληψη του νέου υπουργού Άμυνας -είναι γνωστή η «αδυναμία» του Πάνου ...
Καμμένου στην Κύπρο- θυμίζει ανάλογες προσπάθει­ες των Ανδρέα Παπανδρέου και Γεράσιμου Αρσένη. Μιλάμε, φυσικά, για το πολύπαθο δόγμα του ενιαίου αμυντικού χώρου, που με επιμέλεια «δολοφόνησε» ο Κώστας Σημίτης και ο Γιώργος Παπανδρέου στην πορεία. 

Κόντρα σε όσους εν Αθήναις αντιμετωπί­ζουν τη Μεγαλόνησο όχι ως ιερή υποχρέω­ση, αλλά ως ενόχληση, η νέα ηγεσία στο υπουργείο σαφώς αντιλαμβάνεται την Κύ­προ ως το προκεχωρημένο προς ανατολάς φυλάκιο του έθνους, που προσφέρει, με τη δεσπόζουσα θέση της στην Ανατολική Με­σόγειο, τεράστιο γεωπολιτικό, γεωστρατηγικό, ενεργειακό και εντέλει εθνικό κεφάλαιο. 

Πρώτιστο μέλημα σε μια τέτοια υψηλή στρατηγική πρέπει να αποτελεί η ενίσχυση της ελληνικής αποτροπής στην Ανατολική Μεσόγειο ώστε να προστατεύει στο μέτρο του εφικτού τον εκεί Ελληνισμό. Κάτι που θα ενισχύσει τη διαπραγματευτική θέση και τα όπλα της Αθήνας, κατατρίβοντας την τουρκι­κή επιθετικότητα μακριά από το Αιγαίο, αλλά αυξάνοντας και τη γεωστρατηγική τρωτότητα της Τουρκίας, την αβεβαιότητά της εάν αναλάβει το ρίσκο ενός νέου «Αττίλα». 

Το δόγμα του ενιαίου αμυντικού χώρου 

Οι «της άλλης πλευράς» (του δόγματος του πηλιογουσισμού...) θα αντιτείνουν πως αυτά ασφαλώς είναι επικίνδυνα παιχνίδια, που, βεβαίως, δεν θα υποβοηθήσουν μια ενδε­χόμενη λύση με διαπραγμάτευση (παρότι η κοροϊδία με τις... συνομιλίες «τρέχει» επί σα­ράντα χρόνια), πως έτσι θα δυσαρεστήσουμε τους συμμάχους (κάποιοι εκ των οποίων όμως επιμένουν στην επιλογή Τουρκία), πως έτσι η Αθήνα θα ριψοκινδυνεύσει ενδεχομέ­νως ακόμη και πόλεμο (εδώ ο Θουκυδίδης απλώς θα σήκωνε τα χέρια). Υπάρχει και το ακόμη πιο αφελές επιχείρημα πως, επιστρέφοντας η Ελλάδα στις θάλασσες του Κίμωνος και αναλαμβάνοντας τις συμβατικές και ηθικές υποχρεώσεις της έναντι της Κυ­πριακής Δημοκρατίας, «αποδυναμώνει την κρατική οντότητα της Κύπρου». Συμβαίνει όμως ακριβώς το αντίθετο: με μια ελληνική «επιστροφή» και εξωτερική πολιτική πολ­λαπλών συμμαχιών (Ρωσία, Γαλλία, Ισραήλ) ισχυροποιείται το ημικατεχόμενο κυπριακό κράτος, δεν αποδυναμώνεται. Και ο μόνος φυσικός σύμμαχος του κράτους αυτού είναι το ομοεθνές ελλαδικό. Ανεξαρτήτως ελλειμματικών ηγεσιών και ανεπαρκών πολιτικών. 

Η πολιτική του «ενιαίου» που δεν ολοκλη­ρώθηκε ποτέ (αφού ο σημιτικός εκσυγχρονι­σμός φρόντισε να θάψει το δόγμα κάπου στην Κρήτη, με τον ενταφιασμό εκεί των S-300 και ακολούθως με τον θλιβερό ερασιτεχνισμό του διδύμου Παπανδρέου - Δρούτσα) μπορεί να συ­νεχιστεί τώρα, εντός ενός ευρύτερου πλαισίου μιας στοιχειωδώς ανεξάρτητης και πολυπολι­κής εξωτερικής πολιτικής. Λύσεις για μια τέτοια επανεκκίνηση, παρά την κακή οικονομική κατά­σταση της χώρας υπάρχουν. Λύσεις έκτακτου χαρακτήρα. Είναι τα αεροδρόμια Καρπάθου και Ρόδου, Καστελλίου Κρήτης και, βεβαίως η απα­γορευμένη σήμερα για την Ελληνική Αεροπορία βάση «Ανδρέας Παπανδρέου» στην Πάφο. Είναι η πρόσκτηση εργαλείων υπεράσπισης της ελλαδικής και κυπριακής ΑΟΖ, όπως οι γαλλικές φρεγάτες FREMM, καθώς και μαχητικά αερο­σκάφη από τρίτες χώρες που θα αποπληρω­θούν αργότερα, με ναυπήγηση στην Ελλάδα. 

Ο Πάνος Καμμένος δεν πρότεινε τυχαία στον Κύπριο ομόλογό του τη δημιουργία μιας πρώ­της, μικρής αλλά δυναμικής Κυπριακής Αε­ροπορίας. Ο ίδιος απέχει από ψευδοδόγματα του τύπου «η Κύπρος αποφασίζει, η Ελλάδα συμπαρίσταται». Η Κύπρος χόρτασε αθηναϊκή «συμπαράσταση» μισό και πλέον αιώνα, από τότε που στην Αθήνα αρνούνταν έστω και να παραλάβουν τους τόμους του ιστορικού δη­μοψηφίσματος όπου το 96% των Ελλήνων της Κύπρου διατράνωνε την ακλόνητη πίστη του στην εθνική ολοκλήρωση μέσα από αυτοδιά­θεση και ένωση με τη μητροπολιτική Ελλάδα. 

Προσοχή: ανασύσταση του δόγματος με τις θεωρητικές και επιχειρησιακές προδιαγρα­φές των μέσων της δεκαετίας του 1990 είναι αντιπαραγωγική. Αυτό διότι η πάροδος δύο δεκαετιών έχει σηματοδοτήσει νέα εποχή στις τεχνολογίες, νέες τάσεις στη στρατιωτική επι­στήμη. Το δόγμα του ενιαίου αμυντικού χώ­ρου στον 21ο αιώνα πρέπει να προσαρμοστεί στο εντελώς καινούριο περιβάλλον ασφά­λειας της Μέσης Ανατολής και της Ανατολι­κής Μεσογείου, εντάσσοντας στην οργανω­τική και επιχειρησιακή του δομή στρατηγικές προστασίας βυθοτεμαχίων και πλατφορμών, αντιτρομοκρατίας, μηχανισμούς έρευνας και διάσωσης. Είναι ακόμη η σχεδίαση και η εκτέλεση κοινών ελλαδοκυπριακών αερο­ναυτικών ασκήσεων στη θαλάσσια περιοχή μεταξύ Ρόδου και Πάφου. Είναι η συμμετοχή και εμπλοκή στις ασκήσεις αυτές και στρα­τιωτικών δυνάμεων χωρών όπως η Γαλλία (συμβαίνει ήδη), η Ρωσία, το Ισραήλ. 

Δεν θα ισχυριζόμουν, αιθεροβατώντας, πως αυτή τη στιγμή Ελλάδα και Κύπρος μπορούν να κάνουν πολλά. Αυτό δεν σημαίνει όμως πως δεν οφείλουν να κάνουν έστω τα ελάχι­στα σε μια γραμμή κοινής άμυνας απέναντι σε κοινό επιβουλέα. Ένα σύγχρονο δόγμα ενιαίου αμυντικού χώρου Ελλάδας και Κύπρου μπορεί να ξεκινήσει με τα απολύτως απαραίτητα. Και στην πορεία, αν κάποτε οικονομικά ορθο­ποδήσουμε, να αναδειχθεί ως αξιόπιστος πα­ράγοντας ασφάλειας και σταθερότητας στην ευρύτερη περιοχή του περιφερειακού συ­μπλέγματος ασφάλειας της Μέσης Ανατολής. 

Η ισχυρότερη απόδειξη για το πόσο ωφέ­λιμη εθνικά θα ήταν μια σταδιακή οικοδό­μηση δόγματος ενιαίου αμυντικού χώρου είναι η ενόχληση της Τουρκίας (και των πα­τρώνων της...) για το δόγμα αυτό. Ενόχληση που τη δεκαετία του '90 έφτασε στα όρια της υστερίας και λύσσας... 

Η ανάγκη πολλαπλής και στρατηγικής σύ­ζευξης Ελλάδος και Κύπρου έχει θεμελιώδη σημασία, λοιπόν, για την υλοποίηση μιας όντως υψηλής στρατηγικής. Η Πολεμική Αε­ροπορία και το Πολεμικό Ναυτικό μπορούν και πρέπει να επιχειρούν και πέρα από τη Ρόδο. Η Ελλάδα μπορεί και πρέπει να «επι­στρέψει» στην Ανατολική Μεσόγειο. 

Η ασφάλεια των Ελλήνων της Κύπρου είναι κεντρικό πρόβλημα του όλου ελληνικού λαού, όχι μόνο για λόγους ηθικούς ή εθνικής αλλη­λεγγύης αλλά κυρίως γιατί τα δύο κράτη, των οποίων ουδείς αμφισβητεί σήμερα την αυτο­νομία στις επιμέρους αποφάσεις, είναι στην πραγματικότητα απολύτως αλληλεξαρτώμενα. «Αν χαθεί η Κύπρος, θα χαθεί και η Ελλάδα», είπε το 1987 ο Ανδρέας Παπανδρέου, λίγα χρόνια πριν ξεκινήσει μαζί με τον Γεράσιμο Αρσένη την οικοδόμηση του δόγματος. Στον Πάνο Καμμένο και την τωρινή κυβέρνηση εναπόθεσε η ιστορία την ανάλογη συνέχεια... 

Η ΑΝΑΘΕΣΗ ΤΗΣ ΔΑΣΟΠΥΡΟΣΒΕΣΗΣ ΣΤΟ ΝΑΤΟ ΕΠΙ ΝΔ ΒΑΣΙΣΤΗΚΕ ΣΕ ΠΛΑΣΤΟ ΕΓΓΡΑΦΟ! 

Τι αποκαλύπτει ο Πάνος Καμμένος 

ΕΙΔΙΚΟΥ ΣΥΝΕΡΓΑΤΗ 

Πριν από μερικά χρόνια, σε μια ακατανόητη κίνησή του, το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη ανέθεσε στη νατοϊκή υπηρεσία NSPA (πρώην NAMSA) την επιλογή των μέ­σων δασοπυρόσβεσης. Με άλλα λό­για, το ελληνικό κράτος ανέθεσε στο ΝΑΤΟ το ζήτημα εθνικής ασφάλειας της δασοπυρόσβεσης. Η συγκεκρι­μένη κίνηση αποτελούσε ουσιαστικά ενέργεια παραχώρησης εθνικής κυ­ριαρχίας, η οποία, εμμέσως πλην... αποφασιστικώς, προωθούσε την ευ­ρύτερη υπαγωγή της χώρας σε καθεστώς επιτροπείας. 

Το πολύ ενδιαφέρον είναι ότι, όπως αποκάλυψε ο υπουργός Εθνικής Άμυνας, Πάνος Καμμένος, η εν λόγω διαδικασία στηρίχθηκε σε μια πλαστογραφία που διερευνάται τώρα από τις αρμόδιες Αρχές. Συγκεκριμένα, το έγγραφο με το οποίο δινό­ταν η έγκριση για τη μεταβίβαση της αρμοδιότητας στη νατοϊκή υπηρεσία NSPA δείχνει να είναι πλαστό! Αντίτυ­πο του εγγράφου που είχε κυκλοφο­ρήσει δεν είχε ούτε αριθμό φακέλου ούτε τις σημάνσεις της Γραμματείας που βλέπει κανείς στη στρατιωτική αλληλογραφία. 

Το θέμα είναι αν όλη αυτή η επι­χείρηση έγινε για να προωθηθούν κάποια επιχειρηματικά συμφέροντα ή αποτελεί μέρος της δράσης κυκλω­μάτων μέσα στον κρατικό μηχανισμό, στα ευαίσθητα υπουργεία Άμυνας και Προστασίας του Πολίτη, που προω­θούσαν υπογείως τα προηγούμενα χρόνια τη διαδικασία υποταγής της Ελλάδας στους «συμμάχους» της... 

(ΕΠΙΚΑΙΡΑ-05/03-11/03/15)