Μην τρελαθούμε κιόλας!

Ποιος πρέπει (τελικά) να ζητήσει συγγνώμη; 

Πιτσιρικάδες παίζαμε «το παιδί-φάντασμα». Ήταν το προσφιλέστερο παιχνίδι που ξεσηκώναμε από τον «Μικρό ηρώα» του αξέχαστου Στέλιου Ανεμοδουρά, που τον αγοράζαμε κάθε Τρίτη από τα περίπτερα. Κάποιος από εμάς ήταν ο Γιώργος θαλάσσης, κάποιος ο Σπίθας, κά­ποιος ο Διαβολάκος, άλλος το Ζουζούνι και το κορίτσι της παρέας ήταν η Κατερίνα. 

Ο πιο «αγαθιάρης» της παρέας υπο­δυόταν τον Γερμανό και αν είχαμε κι άλ­λον, τον βάζαμε να κάνει τον ...Ιταλό. Φυσι­κά, κέρδιζαν πάντα οι Έλληνες και ο Γερμανός έπεφτε αναίσθητος ή νεκρός «με μια στροφή γύρω από τον εαυτό του». Είμαι βέβαιος ότι τα παιδιά της ηλικίας μου στη Γερμανία δεν μεγάλωσαν παίζοντας «τον Γερμανό». Εκείνα είχαν κάθε λόγο να ξεχάσουν όσα είχαν γίνει λίγα χρόνια πριν γεννη­θούν, ενώ εμείς είχαμε χίλιους λό­γους να τα θυμόμαστε, όχι μόνο επειδή μας τσάκισαν με την απάν­θρωπη Κατοχή, αλλά και επειδή ήμασταν οι νικητές του πολέμου! 

Σήμερα, 70 χρόνια μετά τη νίκη των Συμμάχων, άραγε, ποιον λόγο έχουν οι Γερμανοί να ανακινούν, να αναμοχλεύουν και να ξαναζεσταίνουν τα συναισθήματα των Ελλήνων, που είτε έχουν στη μνήμη τους τις θηριωδίες είτε όλο και κάποιον συγγε­νή θα έχουν εκτελεσμένο από τα ναζιστικά τέρατα, θυμάμαι τον πατέρα μου που μας διηγιόταν, έπειτα από δική μας πίεση, την ημέρα που πέρασε γονατισμένος δίπλα στον ηλεκτρολόγο, τον Ραϊκόπουλο, στο Μπλόκο της Κοκκινιάς από τα πρωί ως το βράδυ, με τον κουκουλοφόρο προδότη να περνοδιαβαίνει ανάμεσα στις σειρές των γονατισμένων ανδρών της πόλης μας, για να δείξει τους μελλοθανάτους, τους οποί­ους θέριζαν αμέσως μετά τα πολυβόλα στη μάντρα. Κι όποτε συναντιόταν ο γιατρός με τον ηλεκτρολόγο, μιλούσαν με τα μά­τια, σαν να ήθελαν να πέσουν ο ένας στην αγκαλιά του άλλου! 

θυμάμαι τη μάνα μου να μας διηγεί­ται τον θρήνο για τον θάνατο του αδελφού της, του Ανδρέα, για τον οποίο τους ενημέ­ρωσαν ότι σκοτώθηκε στο Ρούπελ, και την ανείπωτη χαρά, όταν εκείνος γύρισε ζωντανός από το Ελ Αλαμέιν, όπου είχε καταφύγει. Ποιος πρέπει να ξεχάσει; Ποιος από τους δύο λαούς πρέπει να υποχωρήσει και να ζητήσει συγγνώμη; Ποιος, άκριτα, ενσταλάζει το μί­σος στη νέα γενιά των Ελλήνων; Ποιος θα είχε συμφέρον να συνεργαστεί με τούτη την ολόλαμπρη και ηλιόλουστη χώρα; Γιατί έχουν επενδύσει δισεκατομμύρια στις αφιλόξενες παραλίες της Τουρκίας κι εμάς θέλουν να μας στραγγαλίσουν; 

Ποιος έχει δικαίωμα να φωνάζει; Εκεί­νοι που αφάνισαν δύο γενιές Ελλήνων ή εμείς που βγήκαμε από τον πόλεμό τους πάμπτωχοι και αποδεκατισμένοι; Μην τρελα­θούμε κιόλας! 

H AKΙΣ

(ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ-18/03/2015)