Περί συνεκμεταλλεύσεως ευρωπαϊκών κοιτασμάτων

Στις 18 Φεβρουαρίου πραγματοποιήθηκε η επίσκεψη του Γάλλου προέδρου Φρανσουά Ολάντ στην Ελλάδα. Κατά τη διάρκεια της κοινής συνέντευ­ξης Τύπου με τον Έλληνα πρω­θυπουργό Αντώνη Σαμαρά ειπώθηκαν πράγματα που χρήζουν ιδιαίτερης ανάλυσης... 

Κατ΄ αρχάς, από την πλευρά του Έλληνα πρωθυπουργού ακούστηκε η έκφραση ότι τα κοιτάσματα υδρογονανθράκων είναι ευρωπαϊκά. Η παραπάνω αναφορά του πρωθυπουργού είναι αυτονόητη εφόσον η Ελλά­δα είναι μέλος της Ευρώπης. Μήπως, όμως, υπέκρυπτε κάτι άλλο αυτή η αναφορά του; Επί­σης, από την άλλη πλευρά, ο Γάλλος πρόεδρος μίλησε για συνεκμετάλλευση των κοιτα­σμάτων υδρογονανθράκων με την Ελλάδα. Με ποιο δικαίωμα μιλάει ο Γάλλος πρόεδρος για συνεκμετάλλευση όταν τα κοι­τάσματα αυτά βρίσκονται σε ελ­ληνική επικράτεια και συνεπώς είναι περιουσία του ελληνικού λαού; 

Δηλαδή, τότε, γιατί εδώ και χρόνια ξορκίζουμε -και πολύ καλά κάνουμε, ως ελληνική πολιτεία- τις αναφορές που γίνονται για συνεκμετάλλευση του Αι­γαίου με τους γείτονες μας (Τουρκία) και τώρα δεχόμαστε τη συνεκμετάλλευση με μια χώ­ρα που ούτε καν γειτνιάζουμε μαζί της και ιστορικώς, πάντοτε, δεν έχουμε τις καλύτερες αναμνήσεις από αυτήν; (Δεν πρέπει να ξεχνάμε πόσο ενάντια των ελληνικών συμφερόντων ενήρ­γησε η Γαλλία κατά το 1920-22). 

Τι κρύβεται πίσω από αυτές τις αναφορές; Μήπως εκχωρή­θηκε στους Ευρωπαίους, εν αγνοία των Ελλήνων πολιτών, ο ορυκτός μας πλούτος, που μπο­ρεί να αποτελέσει έναν βασικό πυλώνα ανάπτυξης της ελληνι­κής οικονομίας; 

Απάντηση σε αυτά τα εύλογα ερωτήματα μπορεί να μας δώσει η Πράξη Νομοθετικού Περιεχο­μένου (ΦΕΚ 240της 12ης Δεκεμ­βρίου 2012), που κυρώθηκε από τη Βουλή τη Δευτέρα 14 Ιανουαρίου, σύμφωνα με την οποία «Το Δικαιούχο Κράτος Μέλος (Ελλά­δα), η Τράπεζα της Ελλάδος και το Ελληνικό Ταμείο Χρηματοπι­στωτικής Σταθερότητας παραι­τούνται αμετάκλητα και ανεπιφύ­λακτα από κάθε δικαίωμα ασυ­λίας που ήδη έχουν ή μπορεί να δικαιούνται σε σχέση με τους ίδι­ους και τα περιουσιακά τους στοιχεία έναντι δικαστικών ενερ­γειών σχετικά με την παρούσα Σύμβαση Τροποποίησης, συμπε­ριλαμβανομένων ενδεικτικά, από κάθε δικαίωμα ασυλίας έναντι άσκησης αγωγής, έκδο­σης δικαστικής απόφασης ή άλ­λης διάταξης, κατάσχεσης, εκτέ­λεσης ή ασφαλιστικού μέτρου και έναντι κάθε εκτέλεσης ή αναγκαστικού μέτρου σε βάρος των περιουσιακών τους στοιχεί­ων στο μέτρο που τα ανωτέρω δεν απαγορεύονται από αναγκα­στικό νόμο»». 

Εν ολίγοις, εκτός όλων των άλλων (π.χ. δημόσια ακίνητη περιουσία, τα αποθέματα χρυσού του ελληνικού κρά­τους που είναι 3.670 ουγγιές, δηλαδή 4.74 δισ. ευρώ, και βρί­σκονται κατατεθειμένα κατά το ήμισυ σε ράβδους στην ΤτΕ και τα υπόλοιπα στην Κεντρική Τρά­πεζα των ΗΠΑ, στην ελβετική τράπεζα UBS και στην Τράπεζα της Αγγλίας) και τα δικαιώματα εκμετάλλευσης των κοιτασμά­των υδρογονανθράκων (φυσικό αέριο, αργό πετρέλαιο), τέθηκαν ως εγγύηση και αν διαγραφεί ένα μέρος του χρέους, κάτι που θεωρείται αναπόφευκτο, το οποίο κατέχει ο επίσημος ευρωπαϊκός τομέας (δηλαδή οι χώρες της Ευρωζώνης και το EFSF) υπάρχει ο κίνδυνος, αν εφαρμο­στεί κατά γράμμα η δανειακή σύμβαση, να απολέσουμε ένα σημαντικό μέρος από αυτά! Αξί­ζει να σημειωθεί ότι στην έκθεση του ΔΝΤ για την ελληνική οικονο­μία αναφέρεται η ανάγκη για δια­γραφή κατά 25% των διακρατι­κών δανείων προς την Ελλάδα για να καταστεί βιώσιμο το χρέ­ος. 

Εν κατακλείδι, λαμβάνοντας υπόψη αυτά που γράφτηκαν παραπάνω (επαίσχυντη Πράξη Νο­μοθετικού Περιεχόμενου ΦΕΚ 240, αναπόφευκτο νέο κούρεμα του ελληνικού χρέους που κατέ­χουν οι χώρες της Ευρωζώνης και το EFSF) μπορεί να εξάγουμε ασφαλή συμπεράσματα για το ποια είναι π σκοπιμότητα των παραπάνω αναφορών των δύο πολιτικών προσώπων. 

του ΘΕΟΦΑΝΗ Θ.ΓΚΑΤΖΗ

Οικονομολόγου-Διεθνολόγου 

Μέλους του Οικονομικού Επιμελητηρίου Ελλάδος. 

(Η ΕΛΛΑΔΑ ΑΥΡΙΟ-11/03/2013)