Η μετάλλαξη της βαρβαρότητας στο Αρμενικό

Είκοσι χώρες έχουν αναγνωρίσει τη Γενοκτονία, ενώ σε εξαιρετικά κρίσιμο σημείο βρίσκεται το ζήτημα στις Ην. Πολιτείες. 

Με αφορμή την κρίσιμη ψηφοφορία που έλαβε χώρα στη γαλλική βουλή για την ποινικοποίηση της άρνη­σης της Γενοκτονίας και τις σοβαρότατες αντιδράσεις της Τουρκίας κρίνουμε σκόπιμο να κάνουμε μια σύντομη αναδρομή στο θέμα της Γενοκτονίας των Αρμενίων από τους Τούρκους και των προσπαθειών που καταβάλλουν έκτοτε οι... Αρμένιοι για τη δι­καίωση. Τη δεύτερη δεκαετία του προηγούμενου αιώνα διεξήχθη ο Α΄Παγκό­σμιος Πόλεμος. Ένας από τους στόχους των εμπολέμων ήταν η δημιουργία προϋποθέσεων, μέσω συμμαχιών ή δια της βίας των όπλων για την εξασφάλιση ζωνών επιρροής σε περιοχές της οθωμανικής επι­κράτειας, η οποία ήταν πλέον σε κατάσταση αδυναμίας να συγκρατήσει τις φυγόκεντρες δυνάμεις στα Βαλκάνια και στη Μέση Ανατολή. 

Πριν από τον πόλεμο η Γερμανία συ­ντάχτηκε με την (Οθωμανική Αυτοκρα­τορία και τους Νεότουρκους, ενώ η Αγ­γλία και η Γαλλία πρώτα και στη συνέχεια και η Ρωσία συνέπηξαν τη λεγόμενη «Εγκάρδια Συνεννόηση», στην οποία με την έναρξη του πολέμου συμπεριελήφθησαν η Σερβία, το Βέλγιο, η Ιαπωνία, η Ιτα­λία και η Ρουμανία. Προτελευταία εισήλθε η μέχρι τότε ουδέτερη Ελλάδα και  τελευταίες οι ΗΠΑ. 

Εκείνον τον ανταγωνισμό εξέλαβαν ως ευκαιρία οι Νεότουρκοι και κατέστρωσαν το σχέδιο της ολοκληρωτικής εξολόθρευσης των χριστιανικών πληθυσμών της Ανατολής, οι οποίοι ήταν οι πραγματικοί ιδιοκτήτες της χώρας για τη δημιουργία της «καθαρής» Τουρκίας η οποία έπρεπε να χτιστεί με βάση το δόγμα « Ένα κράτος, ένα έθνος, μια γλώσσα, μια θρησκεία». Τότε, στο πλαίσιο του ανταγωνισμού αυτού, συνεθλίβησαν οι χριστιανικοί πληθυσμοί της Ανατολής, με τις ευθύνες, εκτός από τους Τούρκους, να διαχέονται σε όλους τους εμπλεκομένους. 

Στην πρώτη φάση οι ευθύνες επικεντρώνονται στη Γερμανία, στη δεύτερη φάση σε Αγγλία, Γαλλία και Ρωσία. Φυσικά, και στην πρώτη και στη δεύτερη φάση ο εμπνευστής και ο φυσικός εκτελεστής του σχεδίου Γενοκτονίας ήταν οι Τούρ­κοι, ιθύνοντες και λαός. Οι πρώτοι είχαν την έμπνευση, τον σχεδιασμό και τον συντονισμό, ενώ ο λαός ανέλαβε την λεγόμενη «βρώμικη» δουλειά. 

Τότε χάθηκαν 3.000.000 χριστια­νοί, Ασσύριοι, Αρμένιοι και Έλληνες της Θράκης, του Πόντου και της Ανατολής. Το πρώτο θύμα της τουρκικής βαρβαρότητας ήταν οι Αρμένιοι, οι οποίοι υπέστησαν την πρώτη Γενοκτονία του 20ου αιώνα, μια Γενοκτονία που αποτέλεσε πρότυπο για τον Χίτλερ, ο οποίος, όταν σχεδίαζε τη Γενοκτονία των Εβραίων, απαντώντας σε αντιρρήσεις συνεργατών του, είπε το αμίμητο: «Και ποιος θυμάται τους Αρμενίους;» 

Το 1915 μπήκε σε εφαρμογή το σχέδιο της σφαγής και των αναγκαστικών εκτοπισμών των αρμενικών πληθυσμών από τα πατρογονικά τους εδάφη. Ως αποτέ­λεσμα της πολιτικής αυτής, που σχεδί­ασαν και διέταξαν η αμαρτωλή τριάδα των Ταλάτ, Τζεμάλ,και Ενβέρ, έχασαν τη ζωή τους 1.500.000 Αρμένιοι. 

Αμέσως μετά την ανακωχή του Μούδρου, την νύχτα 1-2 Νοεμβρίου του 1918, η τριάδα των στυγερών δολοφόνων επιβιβάστηκε σε γερμανικό υποβρύχιο στην Κωνσταντινούπολη και μέσω Οδησσού κατέληξε στο Βερολίνο. 

Οι Αρμένιοι που επιβίωσαν της σφαγής σκορπίστηκαν στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, ενώ οι Αρμένιοι της Β.Α Αρμενίας στις 28 Μαΐου τον 1918 ίδρυ­σαν τη Δημοκρατία της Αρμενίας, η οποία ενσωματώθηκε στη Σοβιετική Ένωση το 1922, για να γίνει ανεξάρτητο κράτος μόλις το 1991. 

Η Σοβιετική Δημοκρατία της Αρμενίας δεν είχε τη δυνατότητα να διεκδικήσει τα δίκαια των γενοκτονηθέντων Αρμενίων και ο κλήρος έπεσε στη διασπορά, η οποία οργανώθηκε με αξιοθαύμα­στο τρόπο. Στο στόχαστρο των Αρμενίων μπαίνουν πρώτα οι αξιωματούχοι της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και κυρίως τα μέλη της αμαρτωλής τριάδας. Έτσι, πρώτα στις 15 Μαρτίου 1921, ο στυγερός δολοφόνος Ταλάτ πασάς πέφτει νεκρός στο Βερολίνο από τις σφαίρες του Σογκομών Τευλεριάν, στις 21 Ιουλίου 1922, στην Τιφλίδα, από τις σφαίρες των Καρακίν Λαλαγιάν και Σέργκο Βαρτανιάν ο αιμοσταγής Τζεμάλ πασάς και στις 4 Αυγούστου 1922,στο Τατζικιστάν, ο τελευταίος της τριάδας, ο Ενβέρ πασάς, από τις σφαίρες του Αγκόπ Μελκονιάν, που ήταν διοικητής μονάδας του στρατού των μπολσεβίκων. 

Έκτοτε οι Αρμένιοι της διασποράς ακολούθησαν μια στρατηγική ενσωμάτωσης στις κοινωνίες και τις χώρες όπου ζουν, μια στρατηγική που επιτρέπει την οικονομική και πολιτική τους ενδυνάμωση, δια της οποίας επιδιώκουν την αναγνώριση της Γενοκτονίας. Το διάστημα αυτό, το τουρκικό κράτος εφαρμόζει την τελευταία φάση του σχεδίου της Γενοκτονίας, που είναι η άρνηση και ο εξαγνισμός των ενόχων.Το έργο αυτό αναλαμβάνουν οι Τούρκοι διπλωμάτες, οι οποίοι με δολοφονική ψυχρότητα προσπαθούν να παρουσιάσουν τους Αρμενίους ως σφαγείς των Τούρκων, μετατρέποντας τους θύτες σε θύματα και το αντίστροφο. 

Τότε εμφανίζεται ο Μυστικός Στρατός για την Απελευθέρωση της Αρμενίας. Ο ΑΣΑΛΑ, ο οποίος από το 1973 μέχρι το 1984, που διέκοψε τη δράση του, πραγματοποίησε δεκάδες επιθέσεις εναντίον τουρκικών στόχων, με θύματα τις περισσότερες φορές Τούρκους διπλωμάτες. 

Ως αποτέλεσμα του πολυετούς αγώνα των Αρμενίων, 20 χώρες έχουν αναγνωρίσει την Γενοκτονία, ενώ σε εξαιρετικά κρίσιμο σημείο βρίσκεται το ζήτημα το στις ΗΠΑ, όπου το βαθύ αμερικανικό κράτος και το εβραϊκό λόμπι, τουλάχιστον μέχρι πέρυσι που βάδιζε χέρι χέρι με το τουρ­κικό, στέκονται εμπόδιο στην αναγνώριση του νόμου. 

Η προτελευταία πράξη του δράματος για τους Τούρκους, που επιμένουν στη βαρβαρότητα, έχοντας μάλιστα ποινικοποιήσει την έκφραση συμπάθειας προς τους γενοκτονημένους Αρμενίους, θεωρώντας κάτι τέτοιο ως ύβρη απέναντι στον τουρκισμό(!), παίχτηκε στο Κοινοβούλιο της Γαλλίας, όπου εγκρίθηκε ο νόμος με βάση τον οποίο οι αρνητές της Γενοκτονίας θα τιμωρούνται με πρόστιμο 45.000 ευρώ και μέχρι ένα έτος φυλάκιση. 

Τρεις εβδομάδες που προηγήθηκαν της ψηφοφορίας όσοι παρακολουθούν τα τουρκικά ΜΜΕ έγιναν μάρτυρες μιας απίστευτης βαρβαρότητας που επέδειξαν πολιτικοί, επιχειρηματίες, διανοούμενοι(!) αλλά και ο απλός λαός, υπερασπιζόμενοι με πάθος τα εγκλήματα που διέπραξαν οι πρόγονοι τους εναντίον των Αρμενίων. Μια βαρβαρότητα που πρέπει να προβληματίζει κάθε πολιτισμέ­νο άνθρωπο, αφού ένας λαός που δείχνει αμετανόητος για εγκλήματα και μια γενοκτονία που διέπραξε στο παρελθόν διακηρύσσει με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο ότι είναι διατεθειμένος να πράξει και πάλι τα ίδια, κάτι που γνωρίζουμε πολύ καλά εμείς οι Έλληνες, αφού το πράττει τα τελευταία χρόνια εις βάρος των Ελλήνων στην Ίμβρο, στην Τένεδο, στην Κωνσταντινούπολη και στα Κατεχόμενα. 

Και για να μην είμαστε ανακόλουθοι, να υπογραμμίσουμε ότι η τελευταία πρά­ξη του δράματος για τους Τούρκους θα παιχτεί το 2015, όταν με την ευκαιρία των 100 χρόνων από τη Γενοκτονία ο νόμος της ποινικοποίησης της άρνησης της     Γενοκτονίας θα έχει εγκριθεί από τα κοι­νοβούλια όλων των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αυτό θα είναι μια πρά­ξη που θα αλλάξει τον ρουν της νεότερης Ιστορίας της Ανατολής, ένας ρους γεμάτος με το αίμα των αθώων Αρμενίων, των Ασσυρίων και των Ελλήνων της Θράκης, του Πόντου και της Ανατολής, των πραγματικών ιδιοκτήτων εκείνων των ιστορικών τόπων. 

ΣΑΒΒΑΣ ΚΑΛΕΝΤΕΡΙΔΗΣ

(ΕΦ.ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ-23/12/2011)