Κάποιοι δολοφονημένοι δεν αξίζουν μια πορεία.

Οι ξεχασμένοι, οι «αγώνες», ο χαβαλές και η τυφλή βία 

Θα ήθελα να δω καμιά πορεία, έστω και μόνο 50 ατόμων, για τον τάδε αστυνομικό που χτύπησαν τρομοκράτες, για τον δείνα που «τον έφα­γαν» με καλάσνικοφ εγκληματίες, οι οποίοι παρεπιδημούν στη χώρα «ξέφραγο αμπέλι». Θα ήθελα να δω μια πορεία για τον Αξαρλιάν, έστω και τόσα χρόνια μετά, αφού και τα χρόνια που... ήταν κοντά στη δολοφονία του από τους τρομοκράτες και την τυφλή βία τους μό­νο ένα κεράκι άναβε στη γωνία Καραγιώργη Σερβίας και Βουλής. Εκεί που «τον έφαγαν»... 

Δεν θα δούμε ποτέ μια τέτοια πορεία. Ούτε κανείς «δημοκράτης» θα τα σπάσει και θα καταστρέψει ξένες περιουσίες ούτε θα επιχειρήσει να κάψει αθώους ζωντανούς. 

Κι αυτό διότι είτε είναι αστυνομικοί είτε είναι ο Αξαρλιάν ή οι καμένοι της Marfin, η έγκυ­ος και οι συνάδελφοι της, δεν έχουν οπαδούς μπαχαλάκηδες, κουκουλοφόρους, μηδενιστές αντιεξουσιαστές, παράσιτα της κοινωνίας από πλούσιες οικογένειες που, επειδή τα έχουν όλα, βρίσκουν έξοδο διαφυγής στη βία, στο όνομα μιας κοινωνίας για την οποίαν ποτέ δεν θα δου­λέψουν. Ποτέ δεν θα της προσφέρουν...

Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει την τρα­γικότητα της άδικης δολοφονίας ενός παιδιού, του Γρηγορόπουλου. Πολύ περισσότερο όταν οποιαδήποτε νε­ανική επιπολαιότη­τα δεν συγχωρεί την αφαίρεση μιας ζωής. Το γεγονός, καταδικα­στέο. Και ο αυτουργός πλήρωσε. 

Από την άλλη όμως είναι το ολιγότερο αστείο, γι' αυτούς που γνωρίζουν από αγώνες και δεν κρύφτηκαν πολεμώντας πίσω από κου­κούλες και μάσκες, να αναγορεύεται σε σύμ­βολο κοινωνικής πάλης ο θάνατος ενός παι­διού που δεν είχε ακόμη γνωρίσει τι είναι κοι­νωνική πάλη, για ποιους λόγους γίνεται και σε ποιους στόχους πρέπει να αποβλέπει. 

Πολύ φοβάμαι ότι ακριβώς όπως ευτελίστηκε ο συμβολισμός του Πολυτε­χνείου, με την ανάδειξη της γενιάς του -όπως έχω ξαναγράψει- στην κοινωνική, επαγγελματική και πολιτική τάξη, εκείνη που διαμόρφωσε το έκτρωμα της Μετα­πολίτευσης, έτσι ευτελίζεται και η έννοια των κοινωνικών αγώνων, με τις απόπειρες λαϊκών συνάξεων διαμαρτυρίας για κάτι που δυστυχώς έτυχε, δεν έχει προηγούμενο του και, εν πάση περιπτώσει, ο θάνατος του παιδιού αυτού δεν αντιπροσωπεύει έναν γενικότερο λαϊκό αγώνα που καταπνίγει κατ' εξακολούθησιν κάποιο αυταρχικό αστυνομικό κράτος. 

Ειδικώς οι κατ' έτος συνάξεις για τον Γρηγορόπουλο δεν διαφέρουν από έναν νεανικό χα­βαλέ, τον οποίον εκμεταλλεύονται εγκληματικά άτομα του περιθωριακού χώρου προκειμένου να κάνουν αισθητή την παρουσία τους, με εκ­δηλώσεις βίας, συνήθως, διότι αλλιώς η παρου­σία τους στην πολιτική, παραγωγική και κοινω­νική ζωή του τόπου δεν είναι μόνο ανύπαρκτη· είναι και παράδειγμα προς αποφυγήν... 

ΑΚΑΚΙΟΣ