Δύο κόσμοι

Από την έναρξη της δημοσιονομικής κρίσης στην Ελλάδα, εάν υπάρχει κάτι που προκαλεί το λαϊ­κά θυμό είναι τα εορταστικά μηνύμα­τα της πολιτειακής και πολιτικής ηγε­σίας - σαν το debate για το κατά πόσο είναι απαραίτητες οι στρατιωτικές και οι μαθητικές παρελάσεις κατά τις εθνικές επετείους. Αυτή η προσπάθεια κατευνασμού και «συμπάθειας» επειδή η κοινωνία περνάει δύσκολες στιγμές, εξαιτίας ακριβώς του ασύδοτου τρόπου με τον οποίο αντιμετώπιζαν οι ίδι­οι οι πολιτικοί το δημόσιο χρήμα και το Δημόσιο γενικότερα.... 

Όπως κάθε χρό­νο λοιπόν, έτσι και φέτος οι πολιτικοί αρχηγοί και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας επιχείρησαν να νουθετήσουν τον λαό -κάπως άκομψα μάλλον- συνδέοντας το ζήτημα της οικονομικής κρίσης και τα «δεινά» του Ελληνισμού με την Ανάσταση του Θεανθρώπου. Μέχρι που ο αξιοσέβαστος Πρόεδρος μίλησε και για το πόσο λοιδορήθηκε ο Ιησούς. Πράγματι, όπως υποστήριξε ο Πρόεδρος, «ο Ιησούς Χριστός κατέβηκε, λοιδορήθηκε, βασανίστηκε, σταυρώθηκε για να σώσει τον άνθρωπο, να σώσει όλους εμάς». 

Δεν μπορούμε, όμως, κύριε Πρόεδρε, ακριβώς επειδή ο Χριστός έδειξε το δρόμο για τη σωτηρία της ψυχής μας, να θεωρούμε, όπως επισημάνατε, ότι το μήνυμα για εμάς είναι «αυτή τη στιγμή να δείξουμε την υπομονή, το θάρρος και την ελπίδα ότι θα ξεπεράσουμε τα δικά μας πάθη», επειδή «ο ελληνικός λαός αξίζει κάτι περισσότερο». Το τι μερτικό έχει ο καθένας στον αγώνα για τη σωτηρία δεν μπορεί να αποτελεί «συλλογική ευ­θύνη» ή προσπάθεια να υπομείνουμε δείνα εξαιτίας της διασπάθισης του δημοσίου χρήματος ή της δόμησης ενός αναποτελεσματικού δημοσίου τομέα στη βάση του κομματισμού. 

Η όλη προσπάθεια διασύνδεσης του αναστάσιμου μηνύ­ματος με την οικονομική, κοινωνική και αναπόφευκτα πολιτική κρίση θυμίζει κάπως τον τρόπο με τον οποίο ο με­σαιωνικός Ελληνισμός αντιμετώπιζε την άλωση της Πόλης. Αυτό το «καλά να πάθουμε επειδή αμαρτήσαμε». Και αυτό, όσο και αν κάποιοι συνεχίζουν να υποστηρίζουν ότι «μαζί τα φάγαμε» δεν μπορεί να γενικεύεται -στην πρά­ξη περί αυτού πρόκειται. 

Από την άλλη πλευρά, βεβαίως, και ο ελληνικός λα­ός εκπέμπει διφορούμενα μηνύματα από τη στιγμή που και αντιδρά -σε καθαρά ατομικό επίπεδο ωστόσο- στην πολιτική λιτότητας που επιβάλλεται και συνεχίζει να συμπεριφέρεται σα να μην συμβαίνει τίποτα. Εξηγούμαι μπορεί να συμμετέχει σε απεργιακές κινητο­ποιήσεις -σχετικό βεβαίως είναι και αυ­τό- περιμένει όμως πως και πώς να φύγει από την Αθήνα, να ξενυχτίσει, να διασκεδάσει. 

Όχι ότι δεν έχουμε όλα την ανάγκη να ξεφύγουμε από τη μι­ζέρια, όμως από αυτό το σημείο μέχρι του να εξακολουθούμε να εκπέμπου­με την εικόνα της «ευημερίας» η από­σταση είναι μεγάλη. Όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά επειδή δημιουργείται η εντύπωση ότι ο ελληνικός λαός παρά το πρωτόγνωρο ποσοστό ανεργίας και συρρίκνωσης του εισοδήματος του εξακολουθεί να ζει εύπορα, και άρα μπορεί να υποστεί ή να υπομείνει πε­ρισσότερες θυσίες… 

Γράφει ο Πάνος Κολοκοτρώνης 

(ΒΡΑΔΥΝΗ-07/05/2013)