ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΘΗΛΙΑ ΣΤΟ ΛΑΙΜΟ ΜΑΣ

ΤΟΥ ΣΠΥΡΟΥ ΣΟΥΡΜΕΛΙΔΗ

Την ώρα που και πάλι κορυφώνεται η αγωνία για την αξιολόγηση, με την ελληνική οικονομία να πλήττεται από τη συνεχή αβεβαιότητα προβάλλει για μια ακόμα φορά μπροστά μας αυτή η σχεδόν καταστροφική σχέση με τη Γερμανία. Με τη Γερμανία που εξωθεί την Ελλάδα στα άκρα ή στην απόγνωση για να επιβάλει τους δικούς της κανόνες στην Ευρωπαϊκή Ένωση αλλά και έκτος αυτής.

Κακά τα ψέματα, το σενάριο του Grexit στρι­φογυρίζει και πάλι πάνω από την ΕΕ, μαζί με αυτό του Brexit, ακόμα και με αυτό της ενδε­χόμενης διάσπασης της Ευρωζώνης. Μόνο που η καγκελάριος Μέρκελ δεν θέλει να χρεωθεί καμία ευθύνη για ό,τι κακό συμβεί.

Την ευθύνη δεν θα την έχει ξανά η Γερμανία- αυτή τη φορά θα την αναλάβει κάποιος άλλος, είτε λέγεται Ελλάδα είτε Μεγάλη Βρετανία. Αν τολμούν, ας την αναλάβουν οι Ιταλοί ή οι Γάλλοι, για τους οποίους παρά τις διαμαρτυρίες του Ιταλού πρωθυπουργού Ματέο Ρέντσι, πιστεύει ότι δεν θα τολμήσουν. 

Είναι και πάλι η Ελλάδα -ειδικά τώρα, υπό τον Αλέξη Τσίπρα- ο βολικότερος «ένοχος» για όσα συμβαίνουν και στην Ευρωπαϊκή Ένω­ση αλλά και γύρω από αυτή. Κι είναι για μια ακόμα φορά στη νεότερη ιστορία μας που η Γερμανία, στην προσπάθειά της να εδραιωθεί στην Ανατολική Μεσόγειο στον δρόμο προς τη Μέση Ανατολή, παζαρεύει σκληρά με τους άλλους μεγάλους, τις Ηνωμένες Πολιτείες και τη Ρωσία. Και ακολουθεί για μια ακόμα φορά τον ίδιο δρόμο, την Τουρκία.

Η Γερμανία της κυρίας Μέρκελ δεν διστάζει να συνεργαστεί με την Τουρκία του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, αδιαφορώντας για τα «θέλω» και τα συμφέροντα της ενωμένης (υποτίθεται) Ευρώπης. Επέβαλε την άρση της βίζας για τους Τούρκους πολίτες οι οποίοι θα μετακινηθούν κατά εκατοντάδες χιλιάδες -αν όχι κατά εκατομμύρια- προς την ΕΕ όχι απλώς ως τουρίστες, αλλά και αναζητώντας εργασία και μόνιμη διαμονή. Η Ευρωπαϊκή Ένωση, που δεν θέλει Σύρους ή Ιρακινούς πρόσφυγες, θα αναγκαστεί να υποδεχτεί Τούρκους οικονομικούς μετανάστες. Η πρόφαση ήταν εύκολη: η συμφωνία έγινε στο όνομα του περιορι­σμού των προσφυγικών ροών...

Η Γερμανία εξασφάλισε δική της αεροπορι­κή βάση (ξεχωριστά από αυτή του ΝΑΤΟ) στη νοτιο-μεσογειακή Τουρκία. Είναι αυτή η συμφωνία που αναδεικνύει τις πραγματικές επιδιώξεις. Η Γερμανία δεν επιτρέπει στον εαυτό της να μείνει έξω από τις μεγάλες αποφάσεις τα νέα σύνορα στη Μεσοποταμία, τους νέους ενεργειακούς δρόμους και τις αλλαγές ισορροπίας στην Ανατολική Μεσόγειο. Αποφάσισε, λοιπόν, να παίξει με έναν παίκτη που επίσης αισθάνεται και είναι (με δική του ευθύνη) ριγμένος: την Τουρκία.

Ενοχλούνται και δεν το κρύβουν

Η καλή σχέση της Ελλάδας με τις ΗΠΑ, σχέση που βελτιώθηκε ακόμα περισσότερο τους τελευταίους δεκαέξι μήνες αν και κυβερνά ο ΣΥΡΙΖΑ, ενοχλεί τη Γερμανία. Κι είναι αυτός ένας μη ομολογημένος μεν, αλλά σημαντικός λόγος για να χρησιμοποιεί το Βερολίνο την Αθήνα σαν σάκο του μποξ.

Το ίδιο έχει αρχίσει να κάνει και ο σύμμαχος της κυρίας Μέρκελ, ο κ. Ερντογάν. Οι πρό­σφατες παραβιάσεις του εθνικού χώρου στις Οινούσσες συνιστούν οπωσδήποτε μια επίδει­ξη ισχύος προς την Ελλάδα όσο και μια πρόσκληση προς το ΝΑΤΟ. Δεν πρόκειται παρά για ένα παζάρι των δύο συνεργατών (Μέρκελ - Ερντογάν) με τις ΗΠΑ και τη Ρωσία. Ένα παζάρι πολύ επικίνδυνο για την Ελλάδα.

Τα όρια

Η Ελλάδα του ευρώ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης βρίσκεται σε μια εξαιρετικά δύσκολη θέση, αλλά πολλές φορές στην ιστορία έρχεται η ώρα των μεγάλων αποφάσεων. Γιατί αν μείνουμε διατακτικοί, αναποφάσιστοι και τελικώς ακίνητοι, τα χειρότερα μονίμως θα είναι μπροστά μας.

Η δήλωση του Προέδρου της Δημοκρατίας, Προκόπη Παυλοπουλου, δείχνει τον έντονο προβληματισμό που επικρατεί στην Αθήνα.

«Η οικονομία και το νόμισμα αποκτούν νόημα μόνον όταν υπηρετούν τον Άνθρωπο. Η ρήση του Πρωταγόρα συνιστά τον κοινό ευρωπαϊκό δείκτη πορείας: "Πάντων χρημάτων μέτρον άνθρωπος"». Αυτό δήλωσε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας κατά την ανακήρυξή του ως επιτίμου δημότη του Δήμου Άργους - Μυκηνών.

Η δήλωση αυτή, λίγες μέρες πριν από τη σύγκληση του κρίσιμου Eurogroup της Δευτέρας, όπου κρίνεται η τύχη της αξιολόγησης, έχει ιδιαίτερη σημασία. Όπως μαθαίνουμε και από το Μέγαρο Μαξίμου, οι υποχωρήσεις έχουν τελειώσει. Από δω και πέρα δεν έχουν νόημα. Ο πρωθυπουργός θα υπογράψει αυτά που συμφωνήθηκαν τον Ιούλιο. Η εμμονή του Βερολίνου (διά του κ. Σόιμπλε) και άλλων αποσκοπεί πλέον στη διάλυση της χώρας. Γι' αυτό και η δήλωση του Προέδρου της Δημοκρατίας αποκτά αξία. Διότι δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή η διάλυση της χώρας χωρίς καμιά αντίσταση. Το ευρώ έχει αξία αν υπηρετεί τη χώρα Δεν μπορεί να συμβαίνει το αντίθετο.

Η Ελλάδα πρέπει να θέσει στον εαυτό της κάποια όρια. Πράγματι, όρια δεν θέτουν μόνο οι ελληνογερμανικές σχέσεις, αλλά και το γενικότερο εθνικό συμφέρον. Είναι όμως και πάλι η Γερμανία που επιβάλλει κανόνες και ρυθμό στις εξελίξεις, με στόχο να καθορίσει, μετά την κρίση, και το μέλλον.

Η ΤΡΑΓΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΣΧΕΣΕΩΝ MAΣ ΜΕ ΤΟ ΒΕΡΟΛΙΝΟ

Οι ελληνογερμανικές σχέσεις ήταν η αίτια πολλών δεινών για την Ελλάδα ακόμα και μετά τον Πόλεμο, χωρίς, φυσικά, να ξεχνάμε την εμφύλια διαμάχη των φιλογερμανών παλατιανών με τον Ελευθέριο Βενιζέλο που κατέληξε στη Μικρασιατική Καταστροφή ή την Κατοχή 1941 1944.

Το 1954 η συμφωνία που πήγε να κλείσει ο τότε υπουργός Συντονισμού, Σπύρος Μαρκεζίνης, με τη Siemens, χωρίς να συμφωνούν ο πρωθυπουργός Παπάγος και οι... Αμερικανοί, ήταν η αιτία πολιτικής αναταραχής και της διάσπασης εντέλει του Συναγερμού του στρατηγού Παπάγου. Η συμφωνία που υπέγραψαν οι Μαρκεζίνης και Έρχαρτ αφορούσε στην ανάθεση χωρίς διαγωνισμό στη Siemens του εκσυγχρονισμού του ΟΤΕ και του τηλεπικοινωνιακού δι­κτύου -στην παροχή στην Telefunken άδειας λειτουργά ραδιοφωνικού σταθμού- στην ανά­θεση εγκατάστασης ραδιοφωνικού δικτύου σε όλη τη χώρα.

Τα επόμενα χρόνια (επί Κωνσταντίνου Καραμανλή) οι ελληνογερμανικές σχέσεις ήταν πηγή αναταραχών αλλά και συμφωνιών (αποζημιώσεις), οι επιπτώσεις των οποίων μας απασχο­λούν και σήμερα, για να φτάσουμε στην περίοδο 1989-1993. Και πάλι οι συμφωνίες της Siemens με τον ΟΤΕ επηρέασαν τις εξελίξεις, με τη Siemens να είναι πίσω από έναν μεγάλο κύκλο χρηματισμού τα τελευταία χρόνια και έως το 2003-2004. Η γερμανική εταιρεία, χρησιμοποιώντας μαύ­ρο χρηματισμό, έλεγξε ένα σημαντικό κομμά­τι του πολιτικού προ­σωπικού. Το «χαρτί» αυτό το χρησιμοποιεί ακόμα και σήμερα!

Είναι δε η Γερμανία του κ. Σρέντερ που δέχεται την Ελλάδα στο ευρώ για δικούς της λόγους (όπως έκανε και με πολλές ακόμα χώρες) και είναι η Γερμανία της κυρίας Μέρκελ που ρί­χνει όλες τις ευθύνες για τις περιπέτειες της κρίσης στην Ελλάδα. Αφού προηγου­μένως εξασφάλισε τη σω­τηρία των γερμανικών και γαλλικών τραπεζών με τη σύμφωνη γνώμη της τότε ελληνικής πολιτικής ηγεσίας. Η περίοδος, πάντως, 1999-2010 δεν έχει ακόμα διαλευκανθεί σε ό,τι αφο­ρά στις ελληνογερμανικές σχεσεις...

(ΕΠΙΚΑΙΡΑ-06/05-12/05/16)