ΤΟ ΓΕΝΙΚΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ ΚΑΙ ΟΙ ΒΑΡΗΚΟΟΙ

Σχέδια επί σχεδίων, ποικίλα σενάρια κυοφορούνται, δημοσιεύονται, συζητιούνται σε σαλόνια, καφενεία, στα γραφεία, ακόμα και στις Ένοπλες Δυνάμεις, εκεί όπου η γνώμη και κυρίως η δημοσιοποίηση της γνώμης, ήταν απαγορευμένη, συνιστούσε πειθαρχικό παράπτωμα και επέσυρε επιβολή ποινής. Η σιωπή και η έλλειψη αντίδρασης της ηγεσίας των ΕΔ είναι αποκαλυπτική. Στο καζάνι που βράζει, όλοι κοχλάζουν, ένστολοι και «γραβατωμένοι»-αν και αυτό το «αστικό αξεσουάρ» εξαφανίζεται σταδιακά, όπως και οι τραγιάσκες, σύμβολο, κάποτε, της «εργατιάς», δεν ξεχωρίζεις τους μεν από τους δε, ποιος τα προσέχει αυτά...

Παρεμπιπτόντως, όσοι, κολλημένοι στα παλιά, φοβούνται μια νέα δικτατορία, ας κοιμούνται ήσυχοι.Τα τανκς δεν έχουν καύσιμα, τα καύσιμα είναι νοθευμένα και τα περιπολικά δεν κυνηγάνε το έγκλημα γιατί δεν έχουν βενζίνη, λένε οι Ειδήσεις. Κυρίως, όμως, δεν υπάρχει διάθεση για περιπέτειες, όλοι σκέπτονται «γιατί να κάνουμε ήρωες αυτούς τους τύπους που κυβερνούν» (δεν λένε «τύπους», άλλο λένε) και εμείς να βρεθούμε, αντί γι’ αυτούς, στη φυλακή.

Γεγονός είναι, το βλέπουμε και καμία ηρωική, αισιόδοξη ή απαισιόδοξη δήλωση δεν το αλλάζει, ότι ο κόσμος παρακολουθεί αλλά δεν κινείται-εκτός από μερικούς περιπάτους Σύνταγμα/Ομόνοια, για να μην κάνει κανείς το λάθος να νομίζει ότιακινησία σημαίνει αδιαφορία και απουσία.

Όποιος, ωστόσο, «στήσει αυτί» θα ακούσει την ακαθόριστη βοή, τις κουβέντες χωρίς αρχή και τέλος, χωρίς ειρμό, αλλά με κοινές διαπιστώσεις, μερικές εμφανίζονται και στις δημοσκοπήσεις. 

Καμία εμπιστοσύνη σε κανέναν, φως δεν φαίνεται, τι να κάνουμε- και Λένιν δεν υπάρχει, ούτε καν Παπάγος, ένας Ντε Γκολ, τέλος πάντων, φράγκος με καταγωγή τον Καρλομάγνο, όχι φραγκούλης, βαπτιστήρι της τηλεόρασης. Με δυο λόγια ο κόσμος συζητάει, σκέπτεται, μια αφανής «ζύμωση» διαπερνά την κοινωνία, η ώρα να φουσκώσει και να δέσει το γλυκό δεν είναι για σήμερα, ίσως αύριο.

Αυτό μας άφησε ο παλιός ο χρόνος, έτσι αρχίζει το νέο έτος. Ο κόσμος συζητάει, σκέπτεται και κρίνει. Αυτά που του λένε οι μεν και οι δε, αυτά που δεν του λένε, αυτά που του λέει η ζωή, τις ελπίδες που του εμφανίζουν, την πραγματικότητα που τις διαψεύδει. Όσο μακραίνει η κρίση τόσο μαθαίνει, ο κόσμος. Κάθε μέρα κάτι καινούργιο έρχεται να επιβεβαιώσει την ξεφτίλα (για ξεφτίλα πρόκειται) των Αρχόντων, την αγωνία τους να βρουν (για να σωθούν) αποδιοπομπαίους τράγους, δειλούς, ανίκανους να υπερασπίσουν τον εαυτό τους, ένοχα «πρόβατα επί σφαγήν», ανθρωπάκια, κατ’ εικόνα και ομοίωσημε τους «σφάχτες».

Πως πέφτει, αλήθεια, ένα καθεστώς; Πως αλλιώς από την πτώση των υψηλών εκπροσώπων του, των Τσάρων, της Ρωσίας ή της Οικονομίας, των βασιλέων και βαρόνων της εξουσίας που αδιάφορα όριζαν διάδοχό τους τον κατακλυσμό, ξεχνούσαν που έβαλαν το CD, στην τσέπη τους, στο κορίτσι του γραφείου, θυμούνταν τις σιωπηλές ξαδέλφες. Πως πέφτει ένα καθεστώς αν δεν πέσει η ισχυρή Αυλή των κολάκων, των παράσιτων, των σφουγγοκωλάριων; Έτσι, τουλάχιστον, μας λέει η Ιστορία, από τη Ρωσία ως τη Γαλλία και όχι μόνο. Εκείνες τις εποχές χρειάστηκε έφοδος στη Βαστίλη ή στα χειμερινά ανάκτορα. Τώρα «η διαδικασία» θέλει εκλογές, εδώ στην Ευρώπη αλλά και στη Λατινική Αμερική (της μόδας εσχάτως) από τον Τσάβες και τον Μοράλες ως τον Λούλα, την Αργεντινή και τους Σαντινίστας που δεν τα κατάφεραν με τα όπλα.

Με εκλογές, δηλαδή «μία ψήφος» ο λαός, η μεγάλη πλειοψηφία, και μετά «άλλος για Χίο τράβηξε, άλλος για Μυτιλήνη», άλλο στη Βενεζουέλα, άλλο στη Βραζιλία, ο καθένας κατά τη βούλησή του, την κρίση του, το ρεαλισμό του, τις συνθήκες. Πάντα, όμως, η πλειοψηφία, έτσι γίνεται τώρα και δεν είναι και τόσο άσχημα. Στο τέλος-τέλος για να αλλάξει ο κόσμος πρέπει να το θέλουν οι πολλοί, να το θέλουν εκείνοι, όχι κάποιοι για λογαριασμό τους, να σχεδιάζουν για τους άλλους, όλους εμάς δηλαδή, βαρήκοοι σε ότι θέλουμε και μπορούμε. Και ότι θέλουν οι πολλοί είναι το γενικό συμφέρον. Δικός μας λογαριασμός πως θα το βαφτίσουμε.

Tου ΑΠ. ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΥ

infognomonpolitics