Ίμια 1996: Τιμή και Δόξα…

Τιμή και δόξα σε αυτούς που θυσίασαν ό,τι πολυτιμότερο είχαν στο βωμό της πατρίδας. Την ίδια τους τη ζωή. Σε αυ­τούς που πίστεψαν σε πατρί­δα, θρησκεία, οικογένεια, ιδανικά, ήθη, έ­θιμα, θεσμούς και αξίες. Σε αυτούς που μοιραστήκαμε μαζί τις ί­διες χαρές, τις ίδιες λύπες, ανησυχίες, τα ίδια ξενύχτια, σε αυτούς που φλερτάραμε μαζί τον... κίνδυνο, που υπερβάλλαμε τον ε­αυτό μας και θυσιάσαμε τα νιάτα μας. 

Σε όλους αυτούς που μέσα στην καρδιά μας έκαιγε η ίδια σπίθα. 

Σε όλους αυτούς που κοιμόμασταν και ξυπνάγαμε με τα ιδία ό­νειρα και τις ίδιες προσδοκίες. 

Σε όλους αυτούς που οργώσαμε μαζί θάλασσες, ουρανούς και κάθε σπιθαμή της Ελληνι­κής γης, ταξιδέψαμε, καταδυθήκαμε και πετάξαμε μαζί και που φουσκώναμε από υπερηφάνεια κάθε φορά που φορούσαμε την Ελληνική σημαία στο μπράτσο. 

Σε ό­λους αυτούς που ήταν μαζί μας στον κα­θημερινό πόλεμο (μεταφορικά ή κυριολε­κτικά) για την Πατρίδα και τα σύμβολά της, την Ελευθερία και πάνω απ" όλα για το αύριο των παιδιών μας... Που ποτέ δε σκύψανε και ποτέ δεν προσκυνήσανε κα­νέναν. 

Δε θέλανε πλούτη και «μεγάλη ζω­ή». Θέλανε ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ και ΥΠΕΡΗΦΑ­ΝΕΙΑ και πιστέψανε σε αυτά. Σε όλους αυτούς που τους αποκαλούν «αυτιστικά μέ­λη συντεχνίας»· εκείνοι που με την ίδια ευ­κολία αποκαλούν την Ελληνική μας Σημαί­α «πανί». Σε αυτούς που χαρακτηρίζουν «δημοσίους υπαλλήλους», ξεχνώντας ό­μως ότι είναι οι πιο κακοπληρωμένοι, αφο­σιωμένοι στα πιστεύω τους (χωρίς ωράρια και 8ωρα), και με τις χειρότερες συνθήκες εργασίας «εργαζόμενοι»... 

Σε όλους ό­σους υπηρέτησαν αυτό που αρκετοί πολι­τικοί, επιφανή πρόσωπα και δημοσιολογούντες προσπαθούν με κάθε θεμιτό και αθέμιτο τρόπο και μέσο να αποφύγουν. 

Σε αυτούς που άκουσαν να ευχαριστεί ο ί­διος ο Πρωθυπουργός τους Αμερικάνους, αλλά όχι εκείνους που έχυσαν το αίμα τους για την πατρίδα. 

Σε αυτούς που ενώ ήταν μαζί μας, δίπλα μας, ξαφνικά σε μια στιγμή έκαναν το με­γάλο βήμα προς την αιωνιότητα. Δεν έχει σημασία εάν ήταν στα Υποβρύχια ή σε φρεγάτες, πιλότοι ή μηχανικοί, βατραχάν­θρωποι, χειριστές πυραύλων ή πυροβό­λων ή απλοί τυφεκιοφόροι. Όλοι είχαν τον ίδιο σκοπό. Δεν έχει καν σημασία εάν ήταν Στρατηγοί, Κελευστές ή Σμηνίτες. Δεν έχει καθόλου σημασία αν λέγονταν ΚΑΡΑΘΑΝΑΣΗΣ, ΒΛΑΧΑΚΟΣ, ΓΙΑΛΩΨΟΣ, ΣΤΡΑΤΑΚΙΑΣ, ΠΟΛΥΧΡΟΝΑΚΗΣ, ΠΑΡΟΥ­ΣΗΣ, ΚΟΚΚΙΝΗΣ, ΑΣΠΡΟΓΕΡΑΚΑΣ, ΜΑΥ­ΡΟΓΙΩΡΓΟΣ, ΗΛΙΑΚΗΣ, ΑΝΑΣΤΑΣΑΚΗΣ ή ΜΠΑΛΑΤΣΟΥΚΑΣ. Αν ακόμα ακόμα λέγο­νταν Γιώργος, Κώστας, Νίκος, Δημήτρης, Γιάννης ή Μιχάλης. Είναι μόνο λίγοι από τους γνωστούς ήρωες Υπάρχουν και τό­σοι άλλοι άγνωστοι όμως που ήταν και αυ­τοί αδέλφια μας… Υπάρχουν και ζωντανοί - νεκροί που βιώνουν τον πόνο και την πι­κρία της τιμωρίας αυτού που αγάπησαν και τίμησαν. 

Σε αυτούς που έδωσαν την ίδια τους τη ζωή για να ατενίζουμε το απέ­ραντο γαλάζιο των Ελληνικών θαλασσών και τα Άγια χώματα που πολέμησαν και σκοτώθηκαν οι προγονοί μας, με σκοπό μια χώρα ΕΛΕΥΘΕΡΗ και ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ, που σέβεται και εκτιμά τα ανθρώπινα δι­καιώματα στο πρόσωπο της κάθε ζώσας ψυχής, αλλά πρώτα και πάνω απ' όλα είναι ΕΛΛΑΔΑ. Είναι ακόμα μαζί μας και μας ε­μπνέουν. Μας καθοδηγούν και μας καθη­συχάζουν ότι όσο υπάρχουν ακόμα τέ­τοιες ψυχές, η Ελλάδα δεν κινδυνεύει… Μας φωτίζουν με το παράδειγμα τους… Ας αφήσουμε ένα δάκρυ να κυλήσει για ό­λους αυτούς… Ας αφήσουμε την Ελλάδα να μπολιάσει την καρδιά και το «είναι» μας. 

Ας γίνουν ο φάρος που θα μας δείχνει το δρόμο στο σκοτάδι και στα δύσκολα... Να περνάτε καλά αδέλφια εκεί πάνω και να είστε σίγουροι ότι εμείς που μείναμε πί­σω, θα κρατάμε την Ελληνική σημαία ψη­λά... 

Το Αιγαίο για πάντα θα είναι Ελληνικό για να καμαρώνετε από ψηλά που βρίσκεστε, το απέραντο γαλάζιο του και τον χρυσα­φένιο ήλιο να λαμπυρίζει πάνω στα κύματά του. 

Δε θα αφήσουμε σταγόνα του να φύγει α­πό τον αέρα και σύννεφο να ρίξει τη βρο­χή από τους υδρατμούς του αλλού...! Και εμείς που προλάβαμε και «φύγαμε» όρθιοι πριν τα 55 χρόνια μας, δεν είναι γιατί κουραστήκαμε. 

Είμαστε πάντα Έλληνες και θα πεθάνουμε Έλληνες και Ε­λεύθεροι, απλά και ανώνυμα σαν τους πολλούς. Θα φυλάμε πάντα ακόμα και τον τελευταίο κόκκο Ελληνικής άμμου. Είμα­στε πάντα έτοιμοι. Φύγαμε όμως με την ελπίδα να προλάβουμε να ζήσουμε για λί­γο απλά, καθημερινά, δίπλα στην οικογέ­νεια μας. Είμαστε όμως «ταγμένοι» σε ένα σκοπό και μια ιδέα. Και αν κάποιοι μας θεωρούν τελειωμένους και ξοφλημένους, να ξέρουν ότι έχουμε καρδιά και ψυχή. Ας μην έχουμε στα χέρια μας αεροπλάνα, υ­ποβρύχια, φρεγάτες, κανόνια, πυραύλους και άρματα. Έχουμε μυαλό, ιδανικά, αρχές, αξίες, φιλότιμο, πέννα και ξέρουμε να πολεμάμε για τα πιστεύω μας. Ντρεπό­μαστε για κάποιους γραβατοφορεμένους, κουστουμάτους πολιτικάντηδες, που φυγομάχησαν και οπισθοχώρησαν, όχι σε κάποια μάχη αλλά στο γραφειάκι τους με ανοιχτό το κλιματιστικό, πίσω από χαρτιά και σφραγίδες, περιτριγυρισμένοι από κό­λακες και αυλικούς… Ας τους λυπηθεί ο Θεός… Αλλοίμονο σε όσους δεν έχουν πι­στεύω, ιδανικά και όραμα… ΑΣ ΑΝΑΨΟΥ­ΜΕ ΛΟΙΠΟΝ ΕΝΑ ΚΕΡΙ ΠΑ ΟΛΟΥΣ ΑΥ­ΤΟΥΣ, ΜΑ ΠΑΝΩ ΑΠ' ΟΛΑ ΠΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑ­ΔΑ ΜΑΣ…! 

Ν.Χ.

(ΕΦ.ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΩΡΑ-21/1/2012)