Ποιος φοβάται τις εκλογές;

■ Μία από τις ομάδες που εναντιώνεται στη διεξαγωγή εκλογών περιλαμβάνει πολιτικούς όλων των πολιτικών αποχρώσεων-εξαιρουμένης της Αριστεράς-, οι οποίοι ξέρουν καλά πως δεν πρόκειται να επανεκλεγούν. 

■ Ο έλεγχος της Δημοκρατίας κι η υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου είναι οι δύο όψεις του ίδιου σχεδίου, ενώ οι αμέσως επόμενες ημέρες θα είναι και οι πιο κρίσιμες... 

■ Άμεση απαλλαγή από τους κερ­δοσκόπους και την τρόικα: Αυτός θα έπρεπε να είναι ο στόχος μας! Είναι ανέφικτος; Ναι, αλλά μόνο αν δεν σκεφτόμαστε πρωτότυπα και παραμένουμε προσηλωμένοι σε πολιτικές και προκαταλήψεις του παρελθόντος. 

Ο τίτλος αυτού του άρ­θρου αντικατοπτρίζει ένα από τα παράδο­ξα που αντιμετωπίζει η σύγχρονη Ελλάδα. Πράγματι καθώς η χώρα μας ετοιμάζεται να λάβει μια σειρά από μέτρα απίστευτης σκλη­ρότητας τα οποία επιπλέον θα την εγκλωβίσουν επί πολλά χρόνια, η άρχουσα ελίτ του... πολιτικού μας κό­σμου, μαζί με τα άλλα οικονομικά κατεστημένα που κακοκυβερνούν τη χώρα μας εδώ και τουλάχιστον μία δεκαετία - ή και περισσότερο, σύμφωνα με ορισμένους σχολιαστές-, προσπαθούν καθημερινά να αναβάλουν τη διεξαγωγή των εκλογών. Το γεγονός ότι αυτές οι οδυνηρές αποφάσεις μπορούν να ληφθούν, και θα ληφθούν, από βουλευτές και πολιτικά κόμματα που στην πλειοψηφία τους ξεκάθαρα δεν αντιπροσωπεύουν τη βούληση του ελληνικού λαού διόλου δεν εμποδίζει αυτή την κατηγορία ανθρώπων, ειδικά από το χώρο του Τύπου, να θεωρεί ότι είναι δικαίωμά της να διορίζει η ίδια την κυβέρνηση της χώρας. Η τελευταία φορά που εφαρμόστηκε αυτή η πρακτική, οδηγώντας τη χώρα σε καταστροφικά αποτελέσμα­τα, ήταν το 1965, αν και ορισμέ­νοι πιστεύουμε ότι δεν μπορεί να επαναληφθεί σήμερα ένα τέτοιο εγχείρημα. Πώς εξηγείται, όμως, η σημερινή απροθυμία να ανατεθεί η λήψη αποφάσεων σε μια Βουλή εκλεγμένη από το λαό; Τα διάφορα τμήματα της κοινωνίας δίνουν δια­φορετικές απαντήσεις σε αυτό το ερώτημα. 

 

Η πρώτη ομάδα που εναντιώνεται στη διεξαγωγή εκλογών πε­ριλαμβάνει πολιτικούς όλων των πολιτικών αποχρώσεων εξαιρουμένης της Αριστεράς-, οι οποίοι ξέρουν καλά πως δεν πρόκειται να επανεκλεγούν. Από αριθμητική άποψη, η ομάδα αυτή δεν είναι με­γάλη, φροντίζει, όμως, μέσω των ΜΜΕ, να κάνει πολύ θόρυβο. Στην ομάδα αυτή οφείλουμε να προ­σθέσουμε τα ΜΜΕ και ορισμένα άλλα τμήματα των κατεστημένων που κυβερνούν την Ελλάδα. Διότι όλοι τους επιδιώκουν να διατηρη­θεί πάση θυσία η πολύ βολική σχέ­ση που έχουν με τον ετοιμοθάνατο πολιτικό κόσμο, τουλάχιστον μέχρι να διαμορφώσουν ένα νέο, πειθήνιο υποκατάστατό του. 

Πολλά από τα μέλη αυτής της ομάδας θεωρούν «κατάλληλο» τον κ. Παπαδήμο, προκειμένου να επι­τύχουν το στόχο τους. Δυστυχώς, όμως μέχρι τώρα το μόνο που έχει καταφέρει ο Έλληνας πρωθυπουργός είναι να μην «ενοχλήσει» ιδιαίτερα το λαό, και όχι να δώσει δείγματα γνήσιου ηγέτη. Επί τον πα­ρόντος, λοιπόν, ο στηρίζων Τύπος ενισχύει αυτή την τεχνητή εικόνα! 

Εντούτοις, αν και αυτά τα «άχρω­μα» χαρακτηριστικά είναι ελκυ­στικά σε περιόδους πολιτικής νηνεμίας, είναι εντελώς ακατάλληλα για περιόδους μεγάλων κρίσεων, στις οποίες ο πραγματικός ηγέτης οφείλει να εμπνέει και να βοηθά τον πολιορκημένο λαό του. Έτσι οι εν λόγω παρασκηνιακοί παράγοντες θεωρούν ότι μπορούν να διαμορφώσουν μια κάποια ομάδα γύρω από τον τεχνοκράτη πρωθυπουργό, αποτελούμενη, φέρ' ειπείν, από ένα ετερόκλητο σύνολο γνωστών, σχετικά γνωστών και παντελώς άγνωστων φιλελευθεριζόντων πανεπιστημιακών, «αυθεντιών» του ΕΛΙΑΜΕΠ, οπαδών του Σχεδίου Ανάν και «ασυνήθιστων» εκπροσώπων της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Οι άνθρωποι, όμως που χρειάζεται πραγματικά η χώρα μας —οι επιτυχημένοι επιχειρηματίες- δεν έχουν ακόμη περιληφθεί στους υποστηρικτές της νέας ομάδας κί­νησης ή κομματικής παράταξης, η οποία -ελπίζουν- θα θέσει τελικά έκτος μάχης τον «ενοχλητικό κ. Σαμαρά», τον οποίο, προφανώς δεν μπορεί να ελέγξει! 

Η δεύτερη ομάδα ατόμων που φαίνεται να διαφωνεί με τη διε­ξαγωγή εκλογών αποτελείται από απλούς πολίτες, τα βάσανα των οποίων πολλαπλασιάζονται καθη­μερινά κατά τρόπο απαράδεκτο. «Τι μπορεί ακόμη να μας συμβεί εάν γίνουν εκλογές αναρωτιού­νται οι αδικημένος οι ταλαίπωρη μένος οι υποφέροντες. Και κάποιοι τούς φοβίζουν: Προσέξτε, θα επι­στρέψουμε στη δραχμή!». 

Πράγματι, η πολυσυζητημένη αυτή επιστροφή θα αποτελούσε μια εξέλιξη γεμάτη κινδύνους και δυσκολίες. Ποιος, όμως, έχει θε­λήσει να παρουσιάσει στο λαό μια διεξοδική συγκριτική μελέτη για το πόσο διαφορετική ή ανεπιθύμητη θα ήταν μια τέτοια κίνηση σε σχέ­ση με τη σχεδιαζόμενη υποδούλωσή μας για τα επόμενα δέκα δεκα­πέντε χρόνια μόνο και μόνο για να μείνουμε στο ευρώ; 

Και κάτι ακόμη πιο σημαντικό: Όσοι υποστηρίζουν την παραμονή μας στο ευρώ πιστεύουν ειλικρινά ότι είναι όντως εφικτή αυτή η παραμονή; Μήπως θα ήταν πιο ρεαλι­στικό, αντί να ρωτάμε αν θέλουμε εμείς να βγούμε από το ευρώ, να διερωτηθούμε επί πόσο ακόμη καιρό θα θέλουν οι Ευρωπαίοι να μας κρατούν στο ευρώ; 

Πού οφείλεται, λοιπόν, η διάχυτη, μελαγχολική αδιαφορία προς μια απόφαση τόσο ζωτική σημασίας όσο είναι η διεξαγωγή εκλογών; 

Κατά την άποψη μου, ο βασικός λόγος σχετίζεται με την εξουθέ­νωση την πλήρη απάθεια στην οποία έχει βυθίσει το λαό η διετία της κυβέρνησης Παπανδρέου. Μια μέρα οι κοινωνιολόγοι και οι πολιτικοί επιστήμονες πρέπει να εξετάσουν τον αδίστακτο και με­λετημένα ψυχοφθόρο τρόπο με τον οποίο η τελευταία κυβέρνηση υπονόμευσε το πνεύμα και την αυ­τοπεποίθηση του μέσου Έλληνα πολίτη, προκειμένου να εξασφα­λίσει την παθητική του στάση απέναντι σε μια σειρά άδικων αποφάσεων, οι οποίες επιβλήθηκαν από το εξωτερικό και εφαρμόστηκαν ανεπιτυχώς από διχασμένους και συνεχώς διαπληκτιζόμενους πολι­τικούς που σήμερα εμφανίζονται ως ανανεωμένοι δελφίνοι! Ακόμη και ο προκάτοχος του κ. Γιώργου Παπανδρέου ετοιμάζεται να μας εξηγήσει πού έσφαλε ο διάδοχος του, στοχεύοντας -Κύριος οίδε;- σε τι όφελος για τον εαυτό του. 

Οι σοβαροί παρατηρητές πρέπει επίσης, να σκεφτούν πολύ προσεκτικά κατά πόσο η συνεχής καθοδική πορεία στην οποία εξώ­θησαν τη χώρα μας η τρόικα και οι εγχώριοι οπαδοί της μπορεί να κρατήσει για πάντα ή μήπως πλη­σιάζει η στιγμή που θα ξεσπάσει στους δρόμους ένας πραγματικός και -πολύ φοβάμαι- αιματηρός και εκτεταμένος ξεσηκωμός. 

Μπορεί να προειδοποιούμε γιο αυτό το ενδεχόμενο- μπορεί να προβλέπουμε και να ανησυχούμε για τα φοβερό επακόλουθα που Θα είχε κάτι τέτοιο- ποιος, όμως, μπορεί με το χέρι στην καρδιά, να ισχυριστεί ότι ο εξαθλιωμένος λαός δεν θα έχει δίκιο εάν, πολύ σύντομα, επιτρέψει στη φτώχεια του να υπερισχύσει της λογικής του; 

Τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, που ασκούν πιέσεις προκειμένου η κυβέρνηση να περάσει στα χέ­ρια των ευνοουμένων τους, σπανί­ως συζητούν πόσο ακόμη μπορεί να διαρκέσει η επισφαλής ηρεμία της σημερινής κατάστασης. Ας το ξανασκεφτούν, όμως: Ποιος είναι ικανοποιημένος από την κατάστα­ση αυτή; Το συνεχώς αυξανόμενο πλήθος των ανέργων; Ο αυξα­νόμενος αριθμός των ζητιάνων στους δρόμους; Η αγορά που έχει «στεγνώσει» από ρευστό και βλέ­πει τα εμπορικά καταστήματα να κλείνουν το ένα μετά το άλλο; Τα μόνιμα θύματα οι συνταξιούχοι; Οι πολίτες που συναλλάσσονται με μια αποθαρρυμένη και, ενίοτε, εντελώς απρόθυμη γραφειοκρα­τία; Η μήπως τέλος οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα, που πρόκειται σύντομα κι αυτοί να βιώ­σουν τη βαναυσότητα που κατά κανόνα συνοδεύει τις απαιτήσεις του κ. Τόμσεν; 

Όλα αυτά μας επαναφέρουν στις διαρκώς επαναλαμβανόμενες α­πειλές για το μέλλον μας στην Ευρώπη, το ευρώ κ.ο.κ. Έχω θίξει αυτό το θέμα τόσο στην αρχή αυτού του άρθρου όσο και σε διάφορα άλλα κείμενά μου. Θα ήθελα, ωστόσο, να κλείσω θέτοντας τα ακόλουθα ζητήματα. 

Κάθε ευφυής ή πονηρός δημοσιο­γράφος είναι πράγματι σε θέση να διατυπώσει επιχειρήματα τα οποία ο μέσος ή και ο καλλιεργημένος αναγνώστης ενδέχεται να αποδεχτεί ανεξέταστα. Και, πράγματι, η δημοσιογραφική προπαγάνδα που «προβάλλει» συγκεκριμένους πολι­τικούς ή διανοουμένους μπορεί να λειτουργήσει επί ένα διάστημα. Οι άνθρωποι, όμως, που κρατούν τη δημοσιογραφική πένα και σχεδιάζουν περίτεχνα τη δημόσια εικόνα αυτών των ατόμων δεν μπορούν, άραγε, να συνειδητοποιήσουν ότι η δημοσιότητα δεν αρκεί αφ' εαυ­τής για να «πουληθεί» ένα προϊόν; Δεν καταλαβαίνουν, άραγε, ότι το κοινό έχει ήδη αγοράσει «προϊό­ντα» που έχουν αποδειχτεί δυσλει­τουργικά - για να μην πω άχρηστα ή επικίνδυνα; 

Δεν είναι, λοιπόν, καιρός να πού­με στους Έλληνες τι ακριβώς είναι αυτό που εμποδίζει τις διαπραγμα­τεύσεις για το PSI; Δεν είναι καιρός να τους προειδοποιήσουμε ότι δεν πρέπει να θέσουν τους πόρους τους -σημερινούς και μελλοντικούς- στη δικαιοδοσία ξένων δικαστηρίων; Δεν πρέπει να τους πούμε ότι αυτές οι εσπευσμένες κινήσεις επιβάλλονται από τους ξένους «φί­λους»· μας, οι οποίοι προσπαθούν να υψώσουν προστατευτικά «ανα­χώματα» γύρω τους, προτού τους πνίξει κι αυτούς η ελληνική πλημ­μύρα ; Κι ακόμη: Δεν οφείλουμε, άραγε, να πούμε στους Έλληνες ότι ο μόνος τρόπος για να νικήσουμε τους κερδοσκόπους είναι να είμα­στε εξίσου επινοητικοί, ευκίνητοι απρόβλεπτοι και ανεξάρτητοι με αυτούς; Ας δοκιμάσουμε κάτι νέο, ας προσπαθήσουμε να δείξουμε ανεξαρτησία και φαντασία και ίσως τότε δούμε τους κερδοσκό­πους να μας αφήνουν ήσυχους για να στραφούν σε νέους στόχους. 

Άμεση απαλλαγή από τους κερ­δοσκόπους και την τρόικα: Αυτός θα έπρεπε να είναι ο στόχος μας! Είναι ανέφικτος; Ναι, αλλά μόνο αν δεν σκεφτόμαστε πρωτότυπα και παραμένουμε προσηλωμένοι σε πολιτικές και προκαταλήψεις του παρελθόντος. 

Θεωρώ ότι κανείς δεν μπορεί να αντικρούσει αυτό το επιχείρημα, ακριβώς διότι ποτέ μέχρι τώρα δεν έχουμε δοκιμάσει έναν εναλλακτι­κό τρόπο σκέψης!

Υ.Γ: Μετά την αποστολή του κει­μένου προς δημοσίευση, ο κυριακάτικος Τύπος δημοσίευσε απόσπασμα λόγου της κυρίας Άννας Διαμαντοπούλου, όπου, σύμφωνα με το Έθνος -http://www.ethnos.gr/articles.csp?catrid=22767&subid+28pubid=636055895-, «κυβέρνηση προγραμματικής συμφωνίας και με πρωθυπουργό τύπου Παπαδήμου προτείνει η Άννα Διαμαντοπούλου για την επομένη των εθνικών εκλογών και ανεξαρτήτως αποτελέσματος». 

Κάθε πρόβλεψη προσεχούς εκλογικού αποτελέ­σματος είναι παρακινδυνευμένη, ιδίως από βουλευτή που πιθανώς να μην επανεκλεγεί λόγω της διαφαινομένης μεγάλης ήττας του κόμματος της - εκτός βεβαίως αν η καθυστέρηση των εκλογών κα­λυτέρευε την εκλογική του τύχη. Ωστόσο, το να υποδηλώνει κανείς και τι είδους πρωθυπουργός πρέ­πει να διοριστεί μετά τις εκλογές όχι μόνο δείχνει περιφρόνηση για τα δικαιώματα της νέας Βουλής αλλά και εξασθενημένο, ίσως αί­σθημα δημοκρατικότητας ως προς τους θεσμούς μας. Πράγματι, μια τέτοια θέση θα μπορούσε να εκλη­φθεί ως ένδειξη ότι μερικοί από τους βουλευτές μας αρχίζουν να συνηθίζουν στην ιδέα μη πολιτικώς εκλεγμένων πρωθυπουργών, προτιμώντας πρωθυπουργούς που τυγχάνουν της υποστήριξης γνωστών (και αγνώστων) κατεστη­μένων. 

Μήπως όμως κάτι τέτοιες τάσεις μια μέρα όταν ο λαός αντι­δράσει στην απίστευτη κακουχία που του επιβάλλουν και η παρού­σα κυβέρνηση αλλά και η «φίλη» τρόικα, οδηγήσουν μερικούς πο­λιτικούς να εισηγηθούν ακόμη και διακυβέρνηση μέσω του άρθρου 48 του Συντάγματος; Προτού σπεύ­σουν, λοιπόν, κάποιοι καλοθελητές να κατηγορήσουν τον γράφοντα για λαϊκισμό -που πάντα αποτελεί τον ευκολότερο τρόπο απάντησης για όσους στερούνται επιχειρημάτων-, μήπως θα έπρεπε να λάβουν υπόψη τι μας διδάσκει η ιστορία για τις «ολισθήσεις» από τη Δημοκρα­τία σε (απροκάλυπτα ή συγκαλυμ­μένα) αυταρχικά καθεστώτα; 

ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΜΑΡΚΕΖΙΝΗΣ-ΑΚΑΔΗΜΑΙΚΟΣ

(ΕΠΙΚΑΙΡΑ-26/1/2012)