Αλήθεια: Αντικλείδι για τις αόρατες φυλακές.

Εκείνο που πρέπει να κάνει η κοινωνία μας είναι να τραβήξει το χαλί κάτω από τα πόδια του μηχανισμού που αναπαράγει το ψεύδος. 

Γνώσεσθε την αλήθειαν, και η αλήθεια ελευθε­ρώσει υμάς» Καινή Δι­αθήκη, Ιωάν. Κεφ. Η στ. 32. Με οκτώ μόλις λέξεις ο Ιησούς Χρι­στός προσέφερε στην ανθρωπό­τητα το δεύτερο μεγαλύτερο ερ­γαλείο με το οποίο θα γινόταν εφικτό ένα ιδανικό σύστημα ορ­γάνωσης του ατομικού και συλ­λογικού βίου. Το πρώτο ήταν... η Αγάπη, την οποία κήρυξε με τις πράξεις και τον λόγο Του. Οι σπόροι των δύο αξιών (αγάπη και αλήθεια) που έσπειρε στον αδίκως σπαρασσόμενο πλανήτη μας αρκούν για να λυθούν αναί­μακτα, ειρηνικά και άμεσα όλα τα μεγάλα πολιτικά, κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα. Φαίνεται, ωστόσο, ότι το είδος μας έχει υποσχεθεί στον εαυτό του να πράξει το σωστό όταν θα έχει εξαντλήσει όλες τις εσφαλ­μένες επιλογές. Ίσως να μη θέ­λουμε να πιστέ­ψουμε, λόγω εγωισμού, πως οι απαντήσεις προηγήθηκαν των προβλημά­των μας. Αποπειρόμαστε να βρούμε κι άλλες μεθόδους για να «βγει η εξίσωση» της ζωής μας, ενώ κατά βάθος γνωρίζουμε ότι δεν υπάρχουν. 

Την αγάπη ο άνθρωπος την παγίδευσε στα στενά όρια της ατομικότητάς του. Αγαπά μέχρι εκεί που φτάνει ο ίσκιος του, τα συμφέροντά του. Τα έσχατα σύνορα της αλληλεγγύης και της θέρμης της καρδιάς του είναι η οικογένεια και οι συναναστρο­φές του. Δεν μπορεί να φτάσει παραπέρα είτε γιατί δεν το προσπάθησε ποτέ είτε γιατί το απο­πειράθηκε και απογοητεύτη­κε, καθώς, ματαίως, περίμενε ανταλλάγματα ή έθετε όρους. Συνηθισμένο σφάλμα. Η ανόθευτη αγάπη δεν έχει ανταλλάγ­ματα. Δίδεται άνευ όρων και πε­ριορισμών. Όροι υπάρχουν για να μπαίνουν στα συμβόλαια, όχι στις σχέσεις. Η σχέση είναι ενό­τητα, σύμπτυξη στο απόλυτο. Η αγάπη εκδηλούμενη επί γης κο­στίζει. Δεν αποφέρει (σε υλικό επίπεδο): «Αγάπη πηγή πυρός· όσον αναβλύσει, τοσούτον τον δίψώντα καταφλέξει» έγραφε ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος. Δηλαδή η αγάπη είναι πηγή πυρός. Όσο πε­ρισσότερο αναβλύζει τόσο πιο πολύ καταφλέγει εκείνον που διψά. Παρόμοια εί­ναι και η επίδραση της αλήθειας στον άνθρωπο. Το εκτυφλωτι­κό φως της επιβάλλει σε όλους τους αγύμναστους οφθαλμούς να αποκτήσουν σκίαστρα για να μην πληγωθούν από τη θέα. 

Η ύφεση του ψεύδους 

Το ελληνικό πρόβλημα είναι άμεσα συνδεδεμένο με το ψέμα. Η σχέση είναι διαλεκτική. Όπως η φορομπηχτική πολιτική με την ύφεση. Όσο περισσότεροι φό­ροι μπαίνουν για να βουλώσει η «μαύρη τρύπα» του ελλείμματος τόσο λιγότεροι τους πληρώνουν λόγω αδυναμίας. Επιχειρήσεις κλείνουν. Μεγαλώνει η ύφεση, γιγαντώνεται η «μαύρη τρύπα», επιβάλλονται κι άλλοι φόροι και ούτω καθεξής. Έτσι λειτούργησε και η αποθέωση της αναλήθειας στα πολιτικά πράγματα. Όσο εξυψώνονταν ιδιοτελείς ασημα­ντότητες και προβάλλονταν ομιχλώδη ιδεολογήματα, άλλο τόσο έπρεπε να «ψαλιδιστούν» τα με­γάλα αναστήματα και να ισοπε­δωθούν οι μεγάλες αξίες του Γέ­νους. Στα χρόνια που προηγήθη­καν οι μηχανισμοί αναπαραγω­γής του ψεύδους προέβησαν σε σφοδρότατες επιθέσεις εναντί­ον των πατριωτικών αισθημά­των του λαού, της θρησκείας, του θεσμού της οικογένειας. Οι απολογητές των βομβαρδισμών της Σερβίας, που τις αποκαλού­σαν «ανθρωπιστικές επεμβά­σεις», ονόμασαν «εκσυγχρονι­σμό» την επιστροφή της πατρί­δας μας στον ζόφο του μηδε­νισμού. Πνευματική επιδίωξή τους ο προσπορισμός περισσό­τερης ύλης. Πάση θυσία! Βάφτι­σαν «πρόοδο» την κλεπτοκρατία, «σωφροσύνη» την προδο­σία, «εθνική» πολιτική την εκχώ­ρηση εδάφους, «ανάπτυξη» τον διαμοιρασμό των ιματίων της Ελλάδας στους νταβατζήδες. «Όραμα» τους για το έθνος ένα... μεταλλικό «ολυμπιακό» παλού­κι του Καλατράβα, που κόστισε κλίνες νοσοκομείων, σχολικές αί­θουσες, συντάξεις φτωχών, επι­δόματα αναπήρων. Η έφοδος της Ελλάδας στο μέλλον περνάει πρώτα από το ξεκαθάρισμα λογαριασμών με το παρελθόν. Οι άνθρωποι που εξάπλωσαν τη νόσο στο σώμα της χώρας είναι ήδη καταδικασμένοι να ζήσουν με τον αφόρητο εαυτό τους. 

Η τιμωρία 

Όπου κι αν πάνε, σε όσες πολυτέλειες κι αν αποθέσουν τη σάρκα τους, στους στίχους του Καβαφικού «Πόλις» θα συντρίβονται: «Έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ στην κώχη τούτη την μικρή, σ' όλην την γη την χάλασες» έγραψε ο Αλεξανδρινός. «Μοίρα του κάθε ανθρώπου είναι ο χαρακτήρας του» αποφάνθηκε ο Ηράκλειτος. Συνεπώς, η τιμωρία των συγκεκριμένων είναι αναπόφευκτη και τα εγκλήματά τους απαράγραπτα. Εκείνο που πρέπει να κάνει η κοινωνία μας είναι να τραβήξει το χαλί κάτω από τα πόδια του μηχανισμού που αναπαράγει το ψεύδος (ΜΜΕ, πολιτικές και πνευματικές «ελίτ»). Να πάψει να τους πιστεύει. Να αφεθεί στο φως που προσφέρει αφειδώς η ίδια η πραγματικότητα και να σταματήσει να χρησιμοποιεί και να ενισχύει τα σκίαστρα της προπαγάνδας, τα οποία μας έφτασαν μέχρι εδώ.

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΛΙΑΚΟΣ

(ΕΦ.ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ-30/1/2012)