Οι δολοφόνοι απολαμβάνουν ασυλία ηρώων

Σε ισχύ ακόμη το δόγμα της Άγκυρας ότι όποιος ρίξει σφαίρα για την Τουρκία μένει στο απυρόβλητο!

Την περασμένη εβδομάδα το άρθρο μας ήταν αφιε­ρωμένο στον εκδημοκρατι­σμό της Τουρκίας. Στο άρθρο καταλήγα­με ως εξής: ...είναι πλέον ηλίου φαεινότερον ότι η Τουρκία βαδίζει στον δρόμο ενός εκδημοκρατισμού αλά τούρκα, όπου όταν θίγονται τα συμφέροντα της Τουρκίας οι μηχανισμοί του κράτους θα συνεχίσουν να σκοτώνουν, να τοποθετούν βόμβες και να πυρπολούν, με τις κυ­βερνήσεις, τα κόμματα και τον λαό να πα­ραμένουν συσπειρωμένοι στη βαρβαρό­τητα, που...
αναδύεται από τον λυσσασμέ­νο τρόπο με τον οποίον υπερασπίζονται μια ανύπαρκτη, αδιαίρετη, αδιάσπαστη ενότητα του τουρκικού έθνους και κρά­τους. Προτού περάσουν μερικές ημέρες, το τουρκικό κράτος, η τουρκική κυβέρνηση, τα ΜΜΕ και η συντριπτική πλειοψη­φία της ελίτ, των διανοουμένων και της τουρκικής κοινής γνώμης τουλάχιστον σε δύο περιπτώσεις απέδειξαν ότι προκειμέ­νου να εξυπηρετήσουν τα δικά τους «εθνι­κά» συμφέροντα είναι διατεθειμένοι να καλύψουν και να καθαγιάσουν και τους πιο απεχθείς δολοφόνους.

Η πρώτη περίπτωση αφορά τον τρόπο με τον οποίον αντιμετώπισαν η τουρκική κυβέρνηση και ό ίδιος ο πρωθυπουργός Ερντογάν τον θάνατο του Ντενκτάς. Όσο και αν ήταν για τους Τούρκους ένας ηγέ­της που καθόρισε τη μοίρα των Τουρκο­κυπρίων, ο Ερντογάν γνώριζε την εμπλοκή του ίδιου του Ντενκτάς στις δολοφονίες των Ελληνοκύπριων αιχμαλώτων, το 1974, και το κυριότερο -γι' αυτόν- την ενεργό συμμετοχή του θανόντος στην ένοπλη τρομοκρατική οργάνωση ΕΡΓΚΕΝΕΚΟΝ,η οποία σχεδίαζε τη δολοφονία του ιδίου, σύμφωνα με δική του δήλωση. 

Παρ' όλα αυτά, ο Ερντογάν παρέ­στη στην κηδεία, γιατί προφανώς είναι της ίδιας άποψης με την αλήστου μνήμης Τανσού Τσιλέρ, που παρέστη στην κηδεία του παρακρατικού Τσατλί, δηλώνοντας μάλιστα το αμίμητο: «Όποιος κρατήσει όπλο και έχει ρίξει σφαίρες υπέρ της πατρίδος, όποιος κι αν είναι, αξίζει της τιμής και της υποστήριξης μας». Και για όποιους βιαστούν να μιλήσουν για λάθος συγκρίσεις, θα πρέπει να σημειώσουμε ότι ο Ντεκτάς και ο Τσατλί ανήκαν στην ίδια παρακρατική οργάνωση και στη γενική ιε­ραρχία ήταν περίπου ομοιόβαθμοι! 

Η δεύτερη περίπτωση είναι κάπως διαφορετική και πολύ πιο σοβαρή. Την εβδομάδα που πέρασε το 14ο Κακουργιοδικείο Κωνσταντινουπόλεως εξέδωσε άλλη μια απόφαση, αντάξια της ένδο­ξης -για τα τουρκικά δεδομένα- ιστορίας της Τουρκικής Δικαιοσύνης (sic). Επέβαλε την ποινή της ισόβιας κάθειρξης στον Γιασίν Χαγιάλ (Yasin Hayal) για σχεδιασμό της δολοφονίας του Αρμένιου δημοσιο­γράφου Χραντ Ντινκ, ενώ αθώωσε όλους τους συγκατηγορουμένους του, που βρίσκονταν στο εδώλιο με την κατηγορία της «συμμετοχής σε ένοπλη τρομοκρατική ορ­γάνωση» . Είναι σε όλους γνωστό ότι η δολοφονία του Χραντ Ντινκ σχεδιάστηκε με κάθε λεπτομέρεια από τη ΜΙΤ και από τους επίσημους μηχανισμούς του τουρκικού ΓΕΕΘΑ, οι οποίοι μηχανισμοί χρημα­τοδότησαν ολόκληρη την ομάδα που χρη­σιμοποιήθηκε για τη δολοφονία του Αρ­μένιου δημοσιογράφου, τον Ιανουάριο του 2007, στην Κωνσταντινούπολη. 

Οι ίδιοι μηχανισμοί εμπλέκονται στη δολοφονία του Αντρέα Σαντόρο, ιερέα της καθολικής εκκλησίας Santa Maria της Τραπεζούντας, τον Φεβρουάριο του 2006, όπως και των χριστιανών της Μαλάτειας, τον Απρίλιο του 2007. Οι ίδιοι μηχανισμοί κρύβονται πίσω από τις απειλές εναντίον του δημοσιογράφου Ορχάν Παμούκ και εναντίον του Οικουμενικού Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίου. 

Και για τις τρεις προαναφερθείσες περιπτώσεις, για την τέλεση των οποίων χρησιμοποιήθηκαν νεαροί εθνικιστές και ισλαμιστές, υπάρχουν ατράνταχτα στοι­χεία για την εμπλοκή όχι μιας, αλλά πολ­λών υπηρεσιών του τουρκικού κράτους. Σε καμία περίπτωση τα αρμόδια δικαστή­ρια (sic) δεν έλαβαν υπ' όψιν τους τα στοι­χεία, και φυσικά, σε καμία περίπτωση ο νόμος δεν άγγιξε τα εμπλεκόμενα στελέ­χη του τουρκικού κράτους. Για τις δύο περιπτώσεις, αυτήν του Σαντόρο και των χριστιανών της Μαλάτειας, υπήρχε μια δικαιολογία. Όταν έγιναν οι σχετικές δί­κες, ο Ερντογάν δεν ήταν τόσο δυνατός, αφού οι ίδιοι μηχανισμοί απειλούσαν τον ίδιο και το κόμμα του. Έτσι δεν μπόρεσε να δημιουργήσει τις κατάλληλες συνθή­κες που θα απομόνωναν τις δυνάμεις του κράτους που εμπλέκονταν στις δολοφονί­ες και οι οποίες καθόριζαν με την επιρροή τους και το αποτέλεσμα κάθε δίκης. 

Όμως, τα βλέμματα όσων παρακο­λουθούν την πορεία εκδημοκρατισμού της Τουρκίας είχαν στραφεί στη δίκη του Χραντ Ντινκ, για την οποία είχε αντιδρά­σει μεγάλο τμήμα των προοδευτικών δυ­νάμεων της Κωνσταντινούπολης. Και οι προσδοκίες στην περίπτωση αυτή ήταν υψηλές, κυρίως για δύο λόγους· ο πρώ­τος ήταν το γεγονός ότι υπήρχε πληθώρα στοιχείων για την εμπλοκή της ΜΙΤ Κων­σταντινούπολης, της Στρατοχωροφυλακής Τραπεζούντος και της Ασφάλειας Τραπεζούντος και Κωνσταντινούπολης στην υπόθεση της δολοφονίας του Ντινκ. 

Η εμπλοκή της ΜΙΤ έγινε στο γρα­φείο και παρόντος του αντινομάρχη Κωνσταντινούπολης (σε κάθε νομαρχία της Τουρκίας υπάρχει αντινομάρχης αρ­μόδιος για θέματα ασφάλειας, πληροφο­ριών και κρατικών εγκλημάτων). Ο αντινομάρχης Εργκιούν Γκιουνγκιόρ (Ergun Gungor) κάλεσε τον Ντινκ στο γραφείο του και παρουσία δύο στελεχών της ΜΙΤ, και σύμφωνα με σημείωμα που έγραψε ο ίδιος ο Ντινκ προτού δολοφονηθεί, του είπε: «Κύριε Χραντ, εσείς είστε ένας έμπειρος δημοσιογράφος. Δεν νομίζετε ότι πρέ­πει να γράφετε πιο προσεκτικά; Αφήστε που δεν υπάρχει κανένας λόγος να γρά­φετε έτσι. Κοιτάξτε πόσο άνω κάτω είναι η κοινωνία. Όχι, εμείς ξέρουμε ποιος εί­στε, όμως πού να ξέρει ένας του δρόμου. Μπορεί να θεωρήσει ότι γράφετε τέτοια άρθρα με κάποιον άλλον σκοπό. Βλέπετε αυτό το χαρτί. Είναι καταγγελία του Αρ­μενικού Πατριαρχείου, για απειλές που εκτοξεύονται εναντίον του από κάποιους ανόητους τρομοκράτες. Εμείς τους βρή­καμε και τους παραδώσαμε στη Δικαιο­σύνη. Αύριο θα μπορέσουμε να βρούμε εκείνους που θα απειλήσουν κι εσάς;» 

Ο υπάλληλος της ΜΙΤ με τη σειρά του είπε στον Ντινκ: «Εμείς, όσο κι αν δεν συμφωνούμε με κάποια από τα γρα­πτά σας, γνωρίζουμε ότι οι προθέσεις σας δεν είναι κακές. Όμως όλοι μπορεί να μην το αντιληφθούν αυτό και θα αναγκαστείτε να υποστείτε τις αντιδράσεις τους». Τε­λικά, ύστερα από μικρό χρονικό διάστη­μα, ο Χραντ Ντινκ έπεφτε νεκρός από σφαίρες ενός παιδιού του δρόμου, το χέ­ρι του οποίου όπλισε το τουρκικό κράτος. 

Ο δεύτερος λόγος που τροφοδοτού­σε τις προσδοκίες των πραγματικών προ­οδευτικών δυνάμεων της Τουρκίας ήταν το γεγονός ότι ο Ερντογάν εξουδετέρωσε την τρομοκρατική οργάνωση ΕΡΓΚΕΝΕΚΟΝ και έθεσε υπό τον έλεγχο του τους εγκληματικούς μηχανισμούς του τουρκι­κού κράτους. Άρα όλοι περίμεναν ότι το δικαστήριο θα καταδικάσει τους κατηγορουμένους, γεγονός που ίσως άνοιγε τον δρόμο για την αποκάλυψη των πραγμα­τικών ηθικών αυτουργών. 

Όμως, για άλλη μια φορά αποδείχτη­κε ότι και το κράτος του Ερντογάν συνε­χίζει να διατηρεί τα ίδια χαρακτηριστι­κά με αυτό της Τσιλέρ, αφού όποιος ρί­ξει σφαίρα υπέρ του κράτους, ειδικά αν η σφαίρα αυτή κατευθύνεται προς έναν «άπιστο χριστιανό», όχι μόνο δεν οδηγεί­ται στη φυλακή, αλλά λαμβάνει επάξια τη θέση του στο… πάνθεον των Τούρκων δολοφόνων για το καλό της πατρίδας!

ΣΑΒΒΑΣ ΚΑΛΕΝΤΕΡΙΔΗΣ 

(ΕΦ.ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ-20/1/2012)