Σε πλήρη εξέλιξη η επιχείρηση «ΣΤΡΑΓΓΑΛΙΣΤΕ» ΤΗΝ ΑΘΗΝΑ

• Ποιος ο ρόλος του τέως πρωθυπουργού. 

• Στρατηγικός στόχος της κυβέρνησης είναι να αποτινάξει την εικόνα του κράτους-παρία και να αναβαθμίσει τη θέση της χώρας στο διεθνές σκηνικό. 

του ΣΩΤΗΡΗ ΣΙΔΕΡΗ 

Συντονισμένο σχέδιο με στόχο να οδηγηθεί η νέα ελληνική κυβέρνη­ση σε οικονομική και διπλωματική ασφυξία βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη με τη συμμετοχή χωρών του ΝΑΤΟ, τραπεζών, στελεχών της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπε­ζας, του Βερολίνου, βαλτικών χωρών αλλά κυρίως της Πολωνίας. Πρόκειται, δηλαδή, για ένα ολόκληρο σύστημα που επέβαλε και στήριξε το πρόγραμμα που εφαρμόζεται στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια και δεν θέλει την παραμικρή παρέκκλιση από αυτή την πορεία. 

Όλα ξεκίνησαν πριν από τις εκλογές κι ενώ διαφαινόταν η εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, όταν ο τέως ...
πρωθυπουργός, Αντώνης Σαμα­ράς, παρά τις συστάσεις ξένων ηγετών, ζή­τησε παράταση του προγράμματος μέχρι τις 28 Φεβρουάριου, όπως αποκάλυψε ο ίδιος ο πρωθυπουργός, Αλέξης Τσίπρας, στη Βου­λή, παρουσιάζοντας τις προγραμματικές δηλώσεις της νέας κυβέρνησης. Σύμφωνα με έγκυρες πηγές, στη Σύνοδο Κορυφής του περασμένου Δεκεμβρίου πολλές χώρες και με ιδιαίτερη ένταση η Φινλανδία, που έχει εκλογές τον Μάιο, συνέστησαν στον κ. Σαμαρά να δεχτεί παράταση ενός έτους, για όλο το 2015 δηλαδή, ή στη χειρότερη περίπτωση μέχρι το καλοκαίρι. Ο Αντώνης Σαμαράς αρνήθηκε, με προφανή στόχο να προκαλέσει ασφυξία στην επόμενη κυβέρ­νηση. Στο ίδιο πλαίσιο εντάσσεται και η προ­σπάθεια του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος (ΕΛΚ), στο οποίο ανήκει η ευρωομάδα της ΝΔ, να καταδικάσει τη νέα κυβέρνηση στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. 

Ο ΣΥΡΙΖΑ, στη δίνη των εξελίξεων τότε, δεν εκτίμησε σωστά τις συνέπειες ή δεν ήθελε να εμφανιστεί με θέσεις για παράταση του προγράμματος. Θέλοντας όμως να κάνουν ένα δώρο στον Αντώνη Σαμαρά, οι Γερμα­νοί κατά κύριο λόγο δέχτηκαν το αίτημά του και έτσι ο Αλέξης Τσίπρας βρίσκεται τώρα εν μέσω πολλαπλών πιέσεων. 

Μετά την εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ και τον σχηματισμό κυβέρνησης με τους Ανεξάρ­τητους Έλληνες ξεδιπλώθηκε το δεύτερο μέρος του σχεδίου για πρόκληση οικονομικής, χρονικής και διπλωματικής ασφυξίας στην κυβέρνηση. Στο πρώτο Συμβούλιο των Υπουργών Εξωτερικών της ΕΕ αμέσως μετά τις εκλογές, όταν ανέκυψε το πρόβλημα με το κείμενο για τις κυρώσεις προς τη Ρωσία, η Αθήνα, χάρη αφενός στους επιδέξιους χειρι­σμούς του υπουργού Εξωτερικών, Νίκου Κοτζιά, και αφετέρου στην παρασκηνιακή στή­ριξη της Ιταλίας και της Γαλλίας, κατάφερε να προσπεράσει τον ύφαλο, αφού όμως η νέα κυβέρνηση δέχτηκε σφοδρές επιθέσεις με το υποκριτικό επιχείρημα ότι θέλει να προκαλέσει κρίση στη στρατηγική των δυτικών οργα­νισμών και να περάσει στη σφαίρα επιρροής της Ρωσίας. 

Η ομαλή κατάληξη του επεισοδίου αυτού όμως, αντί να ομαλοποιήσει τον διάλογο εντός των κοινοτικών οργάνων, αποκάλυψε τις ακόμη χειρότερες διαθέσεις των Γερμα­νών και των Πολωνών. Σε ένα κρεσέντο πα­ράλληλων επαφών και διαβημάτων, τόσο ο πρωθυπουργός όσο και ο υπουργός Εξωτε­ρικών επιθυμούσαν να καταστήσουν σαφές ότι η εμπλοκή με όρους αποικιοκρατικής αντίληψης της εξωτερικής πολιτικής με το πρόβλημα του χρέους δεν είναι αποδεκτή. Τα πράγματα, ωστόσο, και πάλι δεν πήραν θετι­κή κατεύθυνση. Δύο αλλεπάλληλα γεγονότα προκάλεσαν οργή σε παράγοντες της κυβέρ­νησης και έδειξαν την αυταρχική αντίληψη ορισμένων χωρών. 

Η επίθεση του ΕΛΚ 

Το πρώτο γεγονός ήταν η οργανωμένη προ­σπάθεια του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος (ΕΛΚ-ΕΡΡ) και του προέδρου του, Γερμανού Χριστιανοδημοκράτη Μάνφρεντ Βέμπερ, να υπάρξει ψήφισμα στο Ευρωπαϊκό Κοινοβού­λιο με το οποίο να καταδικάζεται η νέα ελλη­νική κυβέρνηση για τη συμμετοχή των ΑΝΕΛ, συμμετοχή που, κατά την άποψή του, ευνοεί την «άνοδο του εξτρεμισμού στην Ευρώπη». Ουσιαστικός στόχος ήταν η απομόνωση της νέας ελληνικής κυβέρνησης από τους ευ­ρωπαϊκούς θεσμούς, κάτι που θα οδηγούσε με μαθηματική ακρίβεια στην αποσταθερο­ποίησή της. 

Η Νέα Δημοκρατία στήριξε τις προσπάθειες Βέμπερ, στρεφόμενη κατά της κυβέρνησης. Ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ και αντιπρόε­δρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, Δημήτρης Παπαδημούλης, μετά την άρνηση όλων των άλλων ευρωομάδων να στηρίξουν το ψή­φισμα δήλωσε ότι «η υποκρισία περισσεύει, τη στιγμή που η ίδια η ΝΔ είχε στο πρόσφατο παρελθόν συνεργαστεί σε κυβερνητικό επίπεδο με τον ακραιφνώς ακροδεξιό Λαϊκό Ορθόδοξο Συναγερμό, παρόλο που ήταν γνωστή και η φιλοχουντική στάση του και οι ακραίες και ξενο­φοβικές θέσεις του». 

Το δεύτερο ζήτημα που ανέκυψε ήταν η δήλωση της υπουργού Άμυνας της Γερμανίας, Ούρσουλα φον ντε Λάιεν, ότι «παρ' όλες τις διαφωνίες για οικονομικά και κοινωνικά θέματα, η Ελλάδα δεν επιτρέπεται να διακινδυνεύσει την εμπιστοσύνη στην αξιοπιστία της σε ό,τι αφορά στα θέματα ασφάλειας, η οποία αναπτύχθηκε κατά τη διάρκεια δεκαετιών». 

Ουσιαστικά η Γερμανίδα υπουργός έθετε ζήτημα παραμονής της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ λόγω της προσέγγισής της με τη Μόσχα στο θέμα των κυρώσεων. Σε άλλη περίπτωση μια τέτοια δήλωση δεν θα προκαλούσε παρά ειρωνικά σχόλια, αλλά επειδή υπάρχει σε εξέλιξη σχέδιο πιέσεων κατά της Ελλάδας σε όλα τα επίπεδα εκλαμβάνεται, φυσικά, ως πρόκληση. 

Οι απαντήσεις που πήρε η Ούρσουλα φον ντε Λάιεν ήταν σκληρές. Σημειώνεται ότι, σύμφωνα με έγκυρες διπλωματικές πηγές, τόσο σε επίπεδο μόνιμων αντιπροσώπων του ΝΑΤΟ όσο και σε υπουργικό επίπεδο έχουν εκφραστεί πιο σκληρές κριτικές για τη στάση της Συμμαχίας έναντι της Ρωσίας, οι οποίες όμως μένουν στο παρασκήνιο και εντός των τειχών της. Οι απειλές και οι εκβια­σμοί κατά της Ελλάδας, και δη από Γερμανούς, αφορούν προφανώς στη διαπραγμάτευση για το χρέος, αφορούν όμως και στις σχέσεις Ουάσιγκτον - Βερολίνου, καθώς το τελευταίο χρησιμοποίησε την Αθήνα για να αναχαιτίσει τη στήριξη Ομπάμα, κάτι που έφερε αποτέλεσμα. 

Οι πιέσεις είναι βέβαιο ότι θα ενταθούν σε πολλά επίπεδα και στο διπλωματικό πεδίο. Είναι επίσης βέβαιο ότι τόσο ο Αλέξης Τσίπρας όσο και ο Νίκος Κοτζιάς θα επιμείνουν στη γραμμή «εναλλασσόμενων επιλογών», δηλαδή ανοίγοντας διαύλους και επεξεργαζόμενοι σχέδια για το μέλλον των σχέσεων με τη Ρωσία, την Κίνα, τις ΗΠΑ, το Ισραήλ και άλλες χώρες. Άλλωστε, όπως αναφέρουν διπλωματικές πηγές, τις πλέον αναπτυγμένες και στρατηγικές σχέσεις με τη Ρωσία τις έχει η ίδια η Γερμανία. 

Στην αντεπίθεση η Ελλάδα 

Στρατηγικός στόχος της ελληνικής κυβέρνησης είναι να αποτινάξει την εικόνα του κράτους-παρία και να αναβαθμίσει τη θέση της χώρας στο διεθνές σκηνικό. Δεν είναι μόνο τα ταξίδια που ήδη προγραμματίζονται για το αμέσως επόμενο διάστημα, αλλά και η πρόθεση του πρωθυπουργού και του υπουργού Εξωτερικών να «αλωνίσουν» τον κόσμο. Με το σκεπτικό αυτό, η πιθανή επίσκεψη του Αλέξη Τσίπρα στη Μόσχα για την επέτειο της νίκης κατά των ναζί θα συνδυαστεί με σειρά συμφωνιών και συγκεκριμένες επιλογές για ουσιαστική αναβάθμιση των διμερών σχέσεων, στα πρότυπα πολλών δυτικών χωρών. 

Η Πολωνία και άλλες βαλτικές χώρες που σέρνουν τον χορό της αντιρωσικής «υστε­ρίας» -προφανώς με τις πλάτες των ΗΠΑ- ήδη έχουν γίνει δέκτες της ελληνικής δυσφορίας. Ο υπουργός Εξωτερικών, Νίκος Κοτζιάς, κατά την πρόσφατη συνάντησή του στις Βρυξέλλες με την επικεφαλής της ευρωπαϊκής διπλωματίας, Φεντερίκα Μογκερίνι, έθεσε ανοιχτά ζήτημα λανθασμένης κατεύθυνσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Επικαλούμενος τη στάση των Ευρωπαίων στο θέμα της προκλητικής συμπεριφοράς της Τουρκίας στην κυπριακή ΑΟΖ και την απουσία καταδίκης εκ μέρους της Επιτροπής, ο κ. Κοτζιάς άφησε σαφώς να εννοηθεί ότι η στάση της Ελλάδας θα γίνει πιο σκληρή. Ο Πολωνός πρόεδρος του Ευρωπαϊ­κού Συμβουλίου, Ντόναλντ Τουσκ, μπορεί να απαιτεί σε καθημερινή βάση όλο και πιο πολλά μέτρα κατά της Ρωσίας, αλλά είναι θέμα χρόνου να δεχτεί πολιτική μομφή εκ μέρους της Αθήνας με το σκεπτικό ότι εκ της θέσεως του οφείλει να είναι αντικειμενικός και διακρι­τικός, κάτι που δεν είναι σήμερα. 

Η τακτική των «εναλλασσόμενων επιλο­γών» προβλέπει ταυτόχρονα την ανάπτυξη διπλωματικών πρωτοβουλιών εκ μέρους της ελληνικής κυβέρνησης, κάτι που όχι μόνο θα τροποποιήσει επί το θετικότερο τη θέση της χώρας μας, αλλά θα της προσφέρει και διαπραγματευτικά και εθνικά οφέλη. Η διαμεσολάβηση μπορεί να αποτελέσει ένα ση­μείο αναφοράς σε μια επόμενη φάση, υπό τον όρο, φυσικά, ότι η κυβέρνηση θα αντεπεξέλθει και θα βγει αλώβητη από τη μεγάλη διαπραγμάτευση που έχει ακόμη μπροστά της, ότι θα ομαλοποιηθεί η κατάσταση και θα μπορέσει έτσι να ανασυγκροτήσει τη χώρα και διπλωματικά και πολιτικά. 

Είναι προφανές ότι όλο αυτό το σύστημα που οδήγησε σε αποσύνθεση τη χώρα δεν είναι ικανοποιημένο από την πολιτική αλλαγή στην Ελλάδα και θέλει να οδηγήσει την κυβέρνηση σε μια μορφή «στραγγαλισμού» για να παραιτηθεί από κάθε είδους διεκδίκηση, οικονομική ή διπλωματική. Η πορεία θα είναι μακρά και δύσκολη και τα «χτυπήματα» που θα δεχόμαστε θα εξελίσσονται σε μόνι­μη βάση. Κατά συνέπεια, για κάθε βήμα που θα κάνει προς τα πίσω η Αθήνα οι επιθέσεις θα κλιμακώνονται. Ελπίδες ανασυγκρότησης υπάρχουν μόνο αν τηρηθεί μια καλά σχεδιασμένη γραμμή που θα υπηρετεί βασικούς εθνικούς στόχους με επιμονή, υπομονή και χωρίς υπαναχωρήσεις. 

(ΕΠΙΚΑΙΡΑ 12-18/02/2015)