Μούγκα, στρούγκα, πούγκα

Η εσωκομματική αντιπολίτευση της Ελλάδος συντρίβεται ενώπιον του γκισέ του λογιστηρίου, που πέπρωται να πληρώνει τα μισθά των βουλευτώνανε. 

Όπως δείχνουν τα πράγματα (διότι ποτέ δεν ξέρεις) υπερ-καταιγίδα δεν έρχεται. Δεν θα ρίχνει ο ουρανός χιόνια, χαλάζια και πολικές αρκούδες με μισοφαγωμένους μπακαλιάρους στα στόματά τους. Οι ιστοσελίδες που έγραφαν ότι θα έχει η Αθήνα τη μοίρα της Ατλαντίδος θα βρουν κάτι άλλο να ασχο­ληθούν. Κάνα ούφο, κάνα ξωτικό, κάνα σκανδαλάκι στην τηλεόραση. 

Ζωή να 'χουμε, οι σάχλες ποτέ δεν μας έλειψαν. Ούτε βατράχια θα βρέξει - μαζί με φλογισμένα ελληνικά...
ομόλο­γα. Το χαρτί υγείας δεν θα λείψει ού­τε από τον Μπουμπούκο ούτε από την κυρία Βούλτεψη. Δεν θα υπάρξει bankrun, δηλαδή σκάσιμο τραπεζικού κανονιού. Ούτε θα χρεοκοπήσουμε μονομιάς. Αυτό ξέρει πώς να το κα­ταφέρνει η υπερδομή χωρίς να καρ­φώνεται. Λίγο λίγο. 

Οι κομμουνιστές δεν θα φύγουν από τον ΣΥΡΙΖΑ, όσες... αναδιπλώ­σεις, οπισθοχωρήσεις, κυβιστήσεις, τεμενάδες και αν κάνει ο Αλέξης. θα μείνουν, όχι επειδή δεν είναι κομμου­νιστές , αλλά επειδή δεν είναι κορόιδα. Αν κυβερνά το κόμμα σου, μπορείς να δηλώνεις (και να είσαι) μια χαρά κομ­μουνιστής και να παραμένεις δίπλα στην κουτάλα εκφράζοντας «με έντο­νο τρόπο τη διαφωνία σου». Και πί­τα ολόκληρη και ιδεολογία χορτάτη. 

Βαζελόγαυροι 

Άλλωστε, το κόλπο το έχουν μάθει ακόμη και οι αμοιβάδες. Οι πρώτοι διδάξαντες είναι οι του «πατριωτικού ΠΑΣΟΚ» (φράση ισοδύναμα άκυρη με το βαζελόγαυρος). Σου έκανε ο Ση­μίτης προδοσίες από δω μέχρι τη Σαγκάη και εκείνοι... δυσφορούσαν. Κα­τέβαινε η σημαία από τα Ίμια, ξινίλα οι πράσινοι εθναμύντορες. Παρέδι­δαν τον Οτσαλάν στους Τούρκους, «δυσαρέσκεια» στους «πατριώτες» της πασοκάρας. 

Είπαμε, η πατρίς πατρίς αλλά και τα μισθά να πέφτουν. Η μεγαλύτερη θυσία που μπορούσαν να κάνουν για την Ελλάδα ήταν η διοχέτευση κάποιου παραπολιτικού σε εφημερίδα, γραμμένου σε έντονο ύφος μεν, αλ­λά όχι και τόσο οξύ ώστε να έχουν τίποτις ντράβαλα με το μαντρί, διότι ο λύκος πάντοτε περιμένει απόξω. Το όνομα του λύκου είναι κάπως μεγά­λο -σαν αυτά που έχουν οι Ισπανοί ευγενείς: «Με-διώξαν-από-το-κόμμα-και-τώρα-όχι-μόνο-πρέπει-να-βρω-μια κανονική-εργασία-αλλά-οφείλω- να-δουλεύω-κι-από-πάνω!». Αυτό εί­ναι το όνομα του λύκου που καραδο­κεί για κάθε αρνί κομμουνιστικών ή εθνικιστικών αντιλήψεων που θα τολ­μήσει να προκαλέσει τη διαγραφή του από τη στρούγκα. Αυτά είναι δράμα­τα, μαντάμ... 

(ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ-25/02/2015)