Γιατί “αρνιόμαστε» την οδυνηρή πραγματικότητά μας;

Του καθηγητή Γιώργου Πιπερόπουλου 

Θα σας κουράσω λίγο περισσότερο σήμερα με το μέγεθος του κειμένου μου αλλά ζητώ την κατανόησή σας στην Ελλάδα της εισαγόμενης και εγχώριας τρόικα για να απαντήσω όσους και όσες εντός και εκτός των ελληνικών συνόρων, αναρωτιούνται: 

«…Καλά οι Έλληνες ακόμη δεν συνειδητοποίησαν τι τους συμβαίνει, ποιοι το προκάλεσαν και προς τα πού πηγαίνουν όχι μόνο η οικονομία τους αλλά και οι υπόλοιποι θεσμοί και οι δομές της κοινωνίας τους;»... 

Εάν ζητήσουμε από τον μέσο Έλληνα με τη σύζυγο που ήδη απολύθηκε, τον πτυχιούχο γιό ή την κόρη του ΔΕΝ βρίσκει θέση απασχόλησης ενώ ο ίδιος αντιμετωπίζει την απειλή δραματικής μείωσης του μισθού του με κατάργηση των κλαδικών συμβάσεων και εφαρμογή των προγραμμάτων της «4-ωρης» απασχόλησης πόσο «χάλια» είναι τα πράγματα θα μας πει αυθόρμητα και άμεσα: 

«Μαύρα Χάλια!...» 

Εάν ρωτήσετε εμένα και τους άλλους συνταξιούχους πώς αισθανόμαστε μετά τις μειώσεις των συντάξεών μας από την 1η Ιανουαρίου του 2013 αφού προ πολλού μας στέρησαν την 13η και 14η δόση των αποδοχών μας, την κύρια σύνταξη αλλά και με το «κούρεμα του κ Βενιζέλου» που ρήμαξε τα αποθεματικά των Ταμείων μας και τις καταβολές από αυτά, θα σας πως απερίφραστα και άκομψα, και υποθέτω το ίδιο θα σας πούνε και όλοι οι υπόλοιποι: 

«Σκατά… πατημένα!» 

Δεν θα σταθώ στο «δήθεν» 27% των ανέργων στους ώριμους και το 61% στη νεολαία, που βιώνουν από το θέρος του 2010 την πρωτόγνωρα οδυνηρή πλέον καθημερινότητα… 

Δεν θα αναφερθώ στο άγχος της αβεβαιότητας του αύριο χωρίς ελπίδα!.. 

Δεν θα σταθώ ούτε και στη γενικευμένη κατάθλιψη ενός μέχρι πρόπερσι χαρούμενου λαού, που με την αισιοδοξία και την ανέμελη συμπεριφορά του ξάφνιαζε τους εταίρους της Ευρωπαϊκής Ένωσης και τους λαούς της γης… 

Κοιτάζω μέσα μου, κοιτάζω γύρω μου στην Ελλάδα του 2013, περιμένω και δεν ακούω εκείνο το πάντοτε ελπιδοφόρο «έχει ο Θεός και βόηθα Παναγιά» αλλά αντίθετα ακούω για συνεχείς μειώσεις αποδοχών και συντάξεων, για επιμήκυνση του χρέους και των δανείων της τρόικα, για αποχωρήσεις επιχειρήσεων, για απολύσεις, για χιλιάδες ΠΤΩΧΕΥΣΕΙΣ!... 

Ακούω για λαμόγια, ακούω για επίορκους υπαλλήλους, ακούω για κλέφτες πολιτικούς, για επαγγελματίες όλων των ειδών που δήλωναν φτωχοί αλλά είναι πάμπλουτοι αλλά ακόμη ΔΕΝ άκουσα πόσοι πήγαν στη φυλακή ΑΦΟΥ ΔΗΜΕΥΤΗΚΑΝ ΟΙ ΠΕΡΙΟΥΣΙΕΣ ΤΟΥΣ (αυτές που απέκτησαν προφανώς τρώγοντας δημόσιο χρήμα παρέα με τον κ Πάγκαλο…) 

Βλέπω «κουρασμένους» από τα χτυπήματα με αστυνομικά γκλομπς διαδηλωτές που με δάκρυα στα μάτια από τα χημικά της ΕΛ.ΑΣ. αγορασμένα με δικά μας λεφτά γυρίζουν στα σπίτια τους με τα πόδια ενώ οι 300 της Βουλής και οι παρατρεχάμενοί τους γυρίζουν στις βίλλες τους με τις αστραφτερές Μερσεντές και Μπε – Εμ - Βε , αφού πρώτα βεβαιωθούν ότι, αντίθετα με ότι έγινε στην πλατεία Ταχρίρ στο Κάιρο, έχει αδειάσει ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΚΟΜΗ ΦΟΡΑ η Πλατεία Συντάγματος από τους «διαδηλωτές». 

ΜΑΥΡΑ ΧΑΛΙΑ σε όλα τα μέτωπα, το παραδεχόμαστε, το χωνέψαμε και συνεχίζουμε λες και δεν συμβαίνει τίποτε… 

Όταν με ρωτούν ως «κάπως ειδικό» σε θέματα των ανθρώπινων σχέσεων και τη δυναμική των κοινωνικών δομών απαντώ ότι ΜΟΝΟ μία ερμηνεία μπορώ να δώσω στην ΠΕΡΙΕΡΓΗ συμπεριφορά ΟΛΩΝ ΗΜΩΝ των Ελλήνων που παραμένει ακατανόητη στους άλλους λαούς, ιδιαίτερα σε εκείνους που είναι φιλικά αλλά και στους εχθρικά διακείμενους απέναντί μας: 

ΕΜΕΙΣ δώσαμε τον Ιούνιο του 2012 την δυνατότητα στη «Νέα» Ν.Δ. και το «Νέο» ΠΑΣΟΚ να συνεχίσουν να μας Κυβερνούν όπως μας κυβέρνησαν και διαχειρίστηκαν εξουσία και πόρους, από το καλοκαίρι του 1974 και μετά… 

ΕΜΕΙΣ συναινέσαμε όταν το ΠΑΣΟΚ ξεκινώντας με την άνοδο στην Εξουσία του Ανδρέα Παπανδρέου μετέτρεπε τη χώρα που, όπως είχε πει ο αείμνηστος Κωνσταντίνος Καραμανλής, «ανήκε στη Δύση» σε υπόδειγμα Σοβιετικού τύπου οικονομίας όπου κυριαρχούσε ο ΑΠΟΛΥΤΟΣ Κρατικισμός και η εκάστοτε Κυβέρνηση ήταν ο ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ επενδυτής, με υποδειγματικό Σοβιετικού τύπου Συνδικαλισμό… 

ΕΜΕΙΣ ευγνώμονες που τουλάχιστον ένα μέλος της οικογένειάς μας είχε βρει απασχόληση στον «στενότερο ή στον ευρύτερο» Δημόσιο τομέα εθελοτυφλούσαμε προσηλωμένοι στην Κομματική μας ιδεολογία όταν αυτή είχε προ πολλού πάψει να…υπάρχει στα κορυφαία στελέχη του Κόμματος που έβγαινε μπροστά σε διαδηλώσεις και πορείες… 

ΕΜΕΙΣ, δεχόμασταν και συνεχίζουμε να δεχόμαστε άκριτα όσα οι ειδικοί «θεράποντες» της ραδιοτηλεοπτικής «τύφλωσης και προπαγάνδας» μας σερβίρουν… 

ΕΜΕΙΣ παρακολουθούμε από τους καναπέδες μας τη νέα Συγκυβέρνηση των κκ Σαμαρά, Βενιζέλου, Κουβέλη να ψηφίζει χωρίς να ΕΦΑΡΜΟΖΕΙ όσα πρέπει για να σωθούμε φοβούμενη το ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΟΣΤΟΣ, ενώ την ίδια ώρα η Αντιπολίτευση κοντράρει ελπίζοντας στο ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΟΦΕΛΟΣ! 

Είχαμε τυφλωθεί με πράσινα, μπλε, κόκκινα και πολύχρωμα Κομματικά γυαλιά και τώρα προσπαθούμε να ξεχάσουμε καθώς διαχειριζόμαστε την ΟΔΥΝΗΡΗ μας καθημερινότητα με παθολογική εμμονή στον «μηχανισμό ΑΡΝΗΣΗΣ της πραγματικότητας». 

Τους ψυχολογικούς μηχανισμούς «άμυνας του εγώ» τους οφείλουμε στον πατέρα της ψυχοδυναμικής θεωρίας (της ψυχανάλυσης) Dr Sigmund Freud.

Οι μηχανισμοί «άμυνας του εγώ» βοηθούν το άτομο καθώς, σε μια εκλαϊκευμένη απόδοση του ρόλου τους, βοηθούν το άτομο να κρατήσει αλώβητο το εγώ του από επιθέσεις που προέρχονται από το προσωπικό του υποσυνείδητο ή από εξωγενείς παράγοντες. Με άλλα λόγια οι μηχανισμοί «άμυνας του εγώ» είναι φυσιολογικές λειτουργίες προστασίας του «εγώ». 

Το πρόβλημα προκύπτει όταν το άτομο επίμονα και αποκλειστικά κάνει κατάχρηση ενός ή δύο μηχανισμών «άμυνας του εγώ» οπότε και αρχίζει η εμφάνιση μιας ψυχοκοινωνικά παθολογικής κατάστασης που επιβεβαιώνει η υιοθέτηση δυσλειτουργικών συμπεριφορών με αρνητικές επιπτώσεις στην ψυχική, κοινωνική ακόμη και φυσική υγεία του. 

Η «άρνηση της πραγματικότητας», από τους πιο γνωστούς μηχανισμούς «άμυνας του εγώ», χρησιμοποιείται συχνά για να περιγράψει καταστάσεις όπου τα άτομα αδυνατούν να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα ή να παραδεχτούν μια προφανή αλήθεια ΑΡΝΟΥΜΕΝΑ Να δεχτούν γεγονότα και καταστάσεις που βιώνουν ή τους επιβάλλονται… 

Οι Έλληνες θυμίζουμε ως λαός εκείνα τα εξαρτημένα άτομα, ναρκομανείς, αλκοολικούς, τζογαδόρους, που αρνούνται ότι αντιμετωπίζουν πρόβλημα, ότι η καθημερινότητά τους είναι καταστροφική για τους ίδιους και τις οικογένειές τους… 

Μοιάζουμε με άτομα που βιώνοντας έντονα τραυματικές καταστάσεις ή όντας αυτόπτες μάρτυρες σε θανατηφόρες συγκρούσεις οχημάτων ΚΛΕΙΝΟΥΝ ΤΑ ΜΑΤΙΑ και δεν δέχονται ότι είναι κοινωνοί τέτοιων γεγονότων. 

«Αρνιόμαστε την πραγματικότητα» 

Η απάντησή μου σε φίλους εκτός Ελλάδος είναι ότι δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε, να διαχειριστούμε τα δεδομένα της Ελλάδας της εισαγόμενης και εγχώριας τρόικα του 2013. 

ΦΟΒΑΜΑΙ την ημέρα που θα ΑΠΟΦΑΣΙΣΟΥΜΕ να κοιτάξουμε κατάματα την πραγματικότητα…