Η δυστυχία δεν ταιριάζει στους Έλληνες

► Σ' εμάς τους επιγόνους του Αλεξάνδρου τίποτα λιγότερο από την «έφοδο στον ουρανό» δεν μας πρέπει. 

Η πραγματική αλήθεια εί­ναι ότι σ' αυτή τη γη ήρ­θαμε για να ευημερή­σουμε και να προκόψουμε όλοι, για να βιώσουμε τούτη την υπέρ­τατη ανθρώπινη εμπειρία με καρ­διά χαρούμενη κι ανάλαφρη, χωρίς να πασχίζουμε διαρκώς και να τραβάμε τα μύρια όσα. Ήρθαμε εδώ για να μαθαίνουμε ψυχα­γωγούμενοι, για να μεγαλώνου­με χωρίς βάσανα και να δρέπουμε αυτά που επιθυμούμε υπό το φως της απόλυτης επίγνωσης ότι μπο­ρούμε να έχουμε τα πάντα, αρκεί να μάθουμε πώς να ελέγχουμε τις ενέργειες μας... Δηλαδή... τα συναισθήματά μας». 

Lynn Grabhorn, 

«Ξεκίνα! Η Ζωή σε Περιμέ­νει!», 

εκδόσεις Διόπτρα, σελ. 40. 

Εμείς οι Έλληνες γεννήσαμε την τραγωδία, η οποία είναι μίμησις πράξεως σπουδαίας και τελείας. Και η εποχή μας κόλλησε σε μια «τραγωδία» δίχως τον ηδυσμένο λόγο, δίχως το πρέπον μέγεθος. Χωρίς την «των τοιούτων παθημά­των κάθαρσιν»....
 

Από τον περίφημο ορισμό του Αριστοτέλη κρατήσαμε μόνο τη λέξη «τραγωδία», της οποίας πα­ραλλάξαμε το νόημα. Επικεντρωθήκαμε στην κορύφωση του σπα­ραγμού, όχι στην αρμονική ανά­πτυξη και ολοκλήρωση του δράμα­τος της ζωής μας - συλλογικής και ατομικής. Και στη λέξη «δράμα» παραχαράξαμε τη σημασία. Και σ΄ αυτή βάλαμε ως κλειδοκράτορα τον θρήνο, όχι τη δράση που ταυτίζεται με την πεμπτουσία της λέξεως «δράμα». 

Όλα είναι οδυρμός στην πατρίδα της χαράς. Όλα τα ύδατα είναι δακρυσμένα στον τόπο που λάτρεψε τον Διόνυσο και τον υπομειδιούντα Απόλλωνα. Είναι η Άλωση της Πόλης; Είναι το τραύμα της Σμύρνης; Είναι η πίκρα της χα­μένης αυτοκρατορίας που κά­ποιοι μας έπεισαν πως δεν ξανάρ­χεται; Είναι η πένθιμη νοσταλγία της πνευματικής μονοκρατορίας που απωλέσαμε επειδή την προ­δώσαμε εκλέγοντας τους ανελλή­νιστους, τους υφέλληνες, τους ελ­ληνόφωνους; Είναι οι χιλιετίες που βαραίνουν στην πλάτη μας και δεν μπορούμε πια να τις σηκώσουμε τόσο εύκολα; Είναι ο αποτρόπαι­ος εγκλεισμός στον οθωμανικό τά­φο των Σουλεϊμάν και των Μουράτ; Μπορεί και να είναι όλα αυτά μαζί, αλλά και πάλι αδικαιολόγη­τοι είμαστε. Μπορούμε να ευτυ­χήσουμε και επιμένουμε να μην το βλέπουμε. 

Το απόσπασμα από το βιβλίο που παρατέθηκε προηγουμένως, σε όλους όσοι έχουν τσαλαβουτήσει -έστω μέχρι τα γόνατα- στην ελληνική γραμματεία μπορεί να φαίνεται σαν τα... κεφτεδάκια του ΙΚΕΑ. Φτηνό, γρήγορο φαγητό, με ωραία γεύση και άδηλη προέλευ­ση. Περίεργο μείγμα, που κατα­πίνουν οι πολλοί χωρίς να ρωτούν πολλά πολλά. Κάτι αντίστοιχο σε ίχνη Επίκουρου που αναδεύτη­καν (στο μπλέντερ της αμερικανι­κής πρακτικής σκέψης) μαζί με ολί­γο από Πλάτωνα και με επικάλυψη από τρίμματα Πυθαγόρα. 

Δεν αποκλείεται, για να σωθούμε άπαντες από την υποχρεωτική δυστυχία που ντελαλίζουν οι υπάρχοντες άρχοντες, να χρειαστεί να δούμε τους αρχαίους με αμερικάνικα γυαλιά. 

Αφού δεν καταφέραμε να ξεστραβωθούμε ιδίοις αναλώμασι, μόνο μια υπερδύναμη μπορεί να μας ξεκουνήσει από το τέλμα. Ακόμα και μέσω ενός ευπώλητου -και σε πολλά σοφού, μην το γε­λάτε- βιβλίου «αυτοβελτίωσης». 

Αυτό το πόνημα της κυρίας Γκράμπχορν δεν είναι και τόσο τυχαίο, όσο μπορεί να δείχνει με την πρώ­τη ματιά. Διαβάζοντάς το συνειδη­τοποιείς ότι δεν γεννήθηκες για να είσαι δυστυχισμένος. Ότι η ευτυχία δεν είναι μια παραχώρηση όπως η πενθήμερη «άδεια» στους δεσμώ­τες τούτης της γης. Είναι αυτό για το οποίο γεννηθήκαμε και το οποίο ΜΠΟΡΟΥΜΕ να βιώνουμε. Αυ­τός είναι ο προορισμός μας στη γη, όχι η ήπια ή η έντονη δυστυχία που συνοδεύει τις μάζες από το λίκνο μέχρι τον τάφο. 

Ηγεσία και τρόικα 

Οι ηγέτες δεν επιτρέπεται να ομι­λούν, να σκέφτονται, να νιώθουν και να δρουν ως διαχειριστές της κατήφειας, ως συνθέτες των πέν­θιμων εμβατηρίων κοινωνιών που οδεύουν στα κοιμητήρια της Ιστο­ρίας. Το συνηθίσαμε αυτό και έχουμε την ιερή υποχρέωση στους εαυτούς μας και προς όλους όσοι είναι οι αγαπημένοι μας να απαλ­λαγούμε από το έθος της συμφι­λίωσης με την απώλεια του ορά­ματος. Σ' εμάς τους επιγόνους του Αλεξάνδρου τίποτα λιγότερο από την «έφοδο στον ουρανό» δεν μας πρέπει. 

Η μεγαλύτερη νίκη του μισελληνισμού είναι πως μας έχει πείσει ότι δεν μπορούμε να πολεμήσουμε για ό,τι είναι δικό μας. 

Ο απόλυτος θρίαμβος τους συνοψίζεται στην αγωνία με την οποία παρακολουθούμε τα παρα­νοϊκά ψελλίσματα γκρίζων οντοτήτων που πολλαπλασιάζουν τη λύπη και το θανατικό στη Δήλο της ανθρωπότητας. Μα σκεφτείτε το για λίγο σοβαρά: δίπλα στη λέξη «Ελληνισμός» μπορούν να χωρέσουν ονοματεπώνυμα τύπου Άνγκελα Μέρκελ, Όλι Ρεν και Γκίντο Βεστερβέλε; 

Παναγιώτης Λιάκος 

(Κυρ. Δημοκρατία -03/3/2013)