Μύρισε καλοκαίρι ... κι ακόμη να δούμε φως

■ Η συμφωνία της 20ής Φεβρουαρίου έδεσε τα χέρια της κυβέρνησης. 

■ Ο πρωθυπουργός στις Βρυξέλλες αντιλήφτηκε τα στενά περιθώρια εφαρμογής του προεκλογικού του προγράμματος. 

■ Οι υπουργοί συνειδητοποιούν ότι οι Γερμανοί δεν πιάνονται φίλοι κι ότι επ' ουδενί στόχος της καγκελαρίας του Βερολίνου είναι η εξεύρεση αμοιβαία αποδεκτής λύσης... 

του Γιώργου Δελαστίκ 

Εκατό ολόκληρες μέρες πέρασαν από τις 25 Ιανουάριου, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ νίκησε τη Νέα Δημοκρατία του Αντώνη Σαμαρά με χαρακτηριστι­κή άνεση, ξεπερνώντας τη κατά οχτώμισι μονά­δες και σχηματίζοντας κυβέρνηση με το συνεπές αντιμνημονιακό κόμμα των Ανεξάρτητων Ελλήνων του Πάνου Καμμένου. Εκατό μέρες αντιμνημονιακών ελπίδων έχουν περάσει, χωρίς όμως την παραγωγή αντίστοιχου αντιμνημονιακού έργου, θα έλεγε εντελώς καλο­προαίρετα κανείς. 

Απολύτως καμία από τις φιλολαϊκές υποσχέ­σεις του ΣΥΡΙΖΑ που συμπεριλαμβάνονταν στις... προγραμματικές δηλώσεις του πρωθυπουργού, Αλέξη Τσίπρα, στη Βουλή δεν έχει υλοποιηθεί στον βαθμό που στην υπόσχεση αυτή συμπεριλαμβάνεται η μεταφορά πό­ρων από το κράτος προς τους πολίτες. 

Απολύτως κανένας νόμος τέτοιας φύσης δεν έχει περάσει ακόμη από τη Βουλή στις εκατό μέρες που κύλησαν! Ούτε ο ΕΝΦΙΑ καταργήθηκε ούτε το αφορολόγητο όριο των 12.000 ευρώ νομοθετήθηκε ούτε η 13η σύνταξη για τους χαμηλοσυνταξιούχους με σύ­νταξη κάτω των 700 ευρώ τον μήνα πέρασε από τη Βουλή. 

Μετά την απαράδεκτη συμφωνία στην Ευρωομάδα (Eurogroup) της 20ής Φεβρουά­ριου για τετράμηνη παράταση του Μνημο­νίου, η κυβέρνηση αδυνατεί να νομοθετήσει οτιδήποτε έχει δημοσιονομικό κόστος, αν προηγουμένως δεν συμφωνήσουν οι εταίροι της στην Ευρωπαϊκή Ένωση, πράγμα που, φυσικά, δεν κάνουν ποτέ! Η κυβέρνηση έχει οδηγηθεί σε πλήρες πολιτικό και νομοθετικό αδιέξοδο μετά τη συμφωνία της 20ής Φε­βρουάριου, ανεξαρτήτως του ότι η ίδια ισχυ­ρίζεται πως διαπραγματεύεται σκληρά. 

Δεν αμφισβητούμε την πρόθεση της κυβέρ­νησης να διαπραγματευτεί όντως, επιδιώκο­ντας φιλολαϊκές βελτιώσεις της ασκούμενης πολιτικής. Αυτό που διαπιστώνουμε όμως είναι ότι μέσα στο πλαίσιο που διαπραγμα­τεύεται, η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα είναι υποχρεωμένη να αποδεχτεί τελικά τις απαι­τήσεις των Γερμανών. Μακάρι να κάνουμε λάθος... 

Ασυδοσία επιχειρηματιών 

Δεν είναι μόνο η αθέτηση των κυβερνητι­κών εξαγγελιών που έχουν δημοσιονομικό κόστος. Η κυβέρνηση δεν έχει κάνει τίποτα ακόμη για να βελτιώσει την κατάσταση των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα. Ούτε αύ­ξησε τον κατώτατο μισθό στα 751 ευρώ, όπως είχε εξαγγείλει, έστω με τον ετεροχρονισμό της ολοκλήρωσης της αύξησης το 2016 και όχι φέτος, ούτε αποκατέστησε τις εργασιακές σχέσεις μέσω της επαναφοράς της διαιτησίας και των συλλογικών συμβάσεων, μέσω της κατάργησης των μαζικών απολύσεων κ.λ.π. Με άλλα λόγια, η επιχειρηματική ασυδοσία συνεχίζεται απρόσκοπτα, όπως, δηλαδή, επί της κυβέρνησης του Αντώνη Σαμαρά και του Βαγγέλη Βενιζέλου, επί συγκυβέρνησης ΝΔ - ΠΑΣΟΚ. 

Εν ολίγοις, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, παρά τις ειλικρινείς αντιμνημονιακές θέσεις της, δεν έχει κατορθώσει μέχρι στιγμής να ανταποκριθεί σε καμία (!) προεκλογική της υπόσχεση. Να νομοθετήσει αμέσως το Πρό­γραμμα της Θεσσαλονίκης, ει δυνατόν ακό­μα και μέσα στο πρώτο δεκαήμερο μετά την ανάληψη της διακυβέρνησης του τόπου από την κυβέρνηση Τσίπρα, την καλούσαν όσοι έχουν γνώση της γερμανικής νοοτροπίας. Η κυβέρνηση όχι μόνο δεν το έκανε, αλλά, επιπροσθέτως, υπέγραψε και την τετράμηνη παράταση του Μνημονίου πριν κλείσει καν μήνας από την εκλογική της νίκη. 

Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι το παιχνίδι της συναίνεσης για την εξεύρεση αμοιβαία αποδεκτής λύσης έχει χαθεί. Τώρα το δίλημ­μα που μπαίνει είναι υποταγή ή ρήξη με τη Γερμανία. 

0 κίνδυνος διασυρμού 

Σταδιακά, οι υπουργοί της κυβέρνησης Τσίπρα συνειδητοποιούν ότι οι Γερμανοί δεν πιάνονται φίλοι και ότι σε καμία περίπτωση στόχος της καγκελαρίας του Βερολίνου δεν είναι η εξεύρεση αμοιβαία αποδεκτής λύσης. Η οικοδόμηση του Δ' Ράιχ είναι ο στόχος της. 

«Αν στόχος των κυρίαρχων κύκλων της ΕΕ και του ΔΝΤ είναι να βάλουν την ιστορική ελληνική Αριστερά να λερώσει τα χέρια της μέσα σε μια συμφωνία αντεργατικού και νεοφιλελεύθερου βούρκου προκειμένου να πνίξουν κάθε αρι­στερή προοπτική για τις επόμενες δεκαετίες σε Ελλάδα και Ευρώπη, χτυπούν λάθος πόρτα», δήλωσε στην εβδομαδιαία εφημερίδα Αγορά ο υπουργός Παραγωγικής Ανασυγκρότησης, Παναγιώτης Λαφαζάνης. Ελπίζουμε από βά­θους καρδιάς να δικαιωθεί ο Π. Λαφαζάνης. Είμαστε όμως πολύ ανήσυχοι αν όντως θα συμβεί αυτό, όταν βλέπουμε τον υπουργό Επικράτειας, υπεύθυνο για τον συντονισμό του κυβερνητικού έργου, Αλέκο Φλαμπουράρη, να δηλώνει στην Αυγή της Κυριακής που πέρασε πως «προσωπική μου αίσθηση είναι ότι σύντομα θα έχουμε συμφωνία». 

Πολύ σωστά προσέγγισε το θέμα και ο υπουργός Εσωτερικών, Νίκος Βούτσης, ο οποίος σε συνέντευξή του στο MEGA μίλησε για «τιμωρητική λογική» εκ μέρους των κυ­ρίαρχων κύκλων της ΕΕ, οι οποίοι θέλουν «να λυγίσουν το παράδειγμα της Αριστεράς, θέλουν να χτυπήσουν την απόφαση του ελληνικού λαού» να δώσει στον ΣΥΡΙΖΑ την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης. Είναι προφανές ότι αν ο Αλέξης Τσίπρας υποχωρήσει στις αφόρητες πιέσεις των Γερμανών και υποκύψει στις απαι­τήσεις του Σόιμπλε, τότε και ο ίδιος προσω­πικά και ο ΣΥΡΙΖΑ και η Αριστερά όλης της Ευρώπης θα υποστούν βαρύτατο πλήγμα. 

Οι αυταπάτες του ΣΥΡΙΖΑ 

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το κυβερνητικό έργο του ΣΥΡΙΖΑ αυτές τις εκατό μέρες που πέρασαν είναι πολύ πιο ισχνό απ' όσο περίμεναν οι φίλοι του, οι ψηφοφόροι του, ίσως ακόμα και οι εχθροί του. Είναι κυριολεκτικά απίστευτο το γεγονός, για παράδειγμα, ότι δεν έχει κατορθώσει ακόμη η κυβέρνηση να ελέγ­ξει ούτε καν την... ΕΡΤ! Εκατό ολόκληρες μέρες εξουσίας ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, και η ΝΕΡΙΤ συνεχίζει να λειτουργεί με τα φερέφωνα της Δεξιάς, λες και η χώρα εξακολουθεί να κυβερνάται από τον Σαμαρά και τον Βενιζέλο! Είναι να τραβάει κανείς τα μαλλιά του από την καθυστέρηση αυτή, με δεδομένο ότι την ΕΡΤ θα την είχαν πάρει το ΠΑΣΟΚ ή η ΝΔ πριν καν σχηματίσουν κυβέρνηση, την ίδια τη νύχτα των εκλογών! 

Με κυρίαρχο κριτήριο τις ενδοκομματικές μικρότητες στον ΣΥΡΙΖΑ αντιμετωπίζεται και η αναζήτηση διευθυντή. Μένει δε εντελώς... φαλακρός όποιος ακούει τις προτεινόμενες λύσεις για τη θέση αυτή απίθανων παραγό­ντων του συστήματος, οι οποίες, ευτυχώς, έχουν μέχρι στιγμής αποτραπεί λόγω της θύελλας αντιδράσεων που έχουν ξεσηκώσει στο εσωτερικό του. 

Το πρόβλημα της ΕΡΤ όμως είναι απλώς ένα μόνο από τα προβλήματα που προκύπτουν εξαιτίας των αυταπατών που τρέφει η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ - αυταπατών, σημειωτέον, που δεν είχε όσο βρισκόταν στην αντιπολίτευση. Οι αυταπάτες αυτές αφορούν τόσο και πρωτίστως στη διαγραφή μεγάλου μέρους του ελ­ληνικού δημόσιου χρέους όσο και στη στάση των Γερμανών και των υπολοίπων εταίρων της ΕΕ, αντανακλώντας έτσι τη λανθασμένη αντίληψη που έχει η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ για τη φύση του ευρώ και τον ρόλο που του επι­φυλάσσει το Βερολίνο. 

Καμία λύση χωρίς διαγραφή χρέους 

Το ελληνικό δημόσιο χρέος σε καμιά περί­πτωση δεν μπορεί να θεωρηθεί βιώσιμο. Εδώ φτάσαμε στο απίθανο σημείο να εκβιάζει το ΔΝΤ την ΕΕ ότι δεν πρόκειται να ξαναδώσει δόση το Ταμείο στην Ελλάδα, αν η Ένωση δεν διαγράψει τμήμα του χρέους μας! Ο Αλέξης Τσίπρας είχε απόλυτο δίκιο προεκλογικά, όταν έλεγε ότι θα διαγράψει μονομερώς το μεγαλύ­τερο μέρος του ελληνικού δημόσιου χρέους. 

Αλήθεια, πόσο ηλίθιος πρέπει να είναι ένας Έλληνας, εντελώς άσχετος με την οικονομική επιστήμη, για να πιστέψει αυτό που έλεγε και λέει η ΕΕ των Γερμανών - ότι, δηλαδή, το 2009, με το δημόσιο χρέος της χώρας μας στο 115% του ΑΕΠ της ήμασταν χρεοκοπημένοι, ενώ σήμερα, που το δημόσιο χρέος μας έχει ανεβεί στο 177% του ΑΕΠ από τότε που μπήκαμε στο Μνημόνιο των Γερμανών, η Ελλάδα έχει... σω­θεί; Χρεοκοπημένη η Ελλάδα με χρέος 115% του ΑΕΠ, «σωσμένη» με χρέος... 177% του ΑΕΠ! 

Ανεξάρτητα από το αν οι Γερμανοί θεωρούν τους Έλληνες τόσο ηλίθιους ώστε να πιστέψουν αυτές τις απερίγραπτες ανοησίες, η ουσία είναι μία: δεν υπάρχει καμία απολύ­τως λύση για την Ελλάδα χωρίς τη διαγραφή του 60%, του 70% ή ακόμη και μεγαλύτερου τμήματος του ελληνικού δημόσιου χρέους! Η διαγραφή αυτή, μάλιστα, πρέπει να συνο­δεύεται από ριζική αναδιάρθρωση των δό­σεων για το κομμάτι που θα απομείνει ώστε να είναι δυνατή η αποπληρωμή από μια ελ­ληνική οικονομία που έχει αποδυναμωθεί τραγικά, έχοντας χάσει το 27% του ΑΕΠ της την πενταετία του Μνημονίου. 

Η «συμφωνία ανάπτυξης» είναι ένα αφελές παραμύθι. Τι «ανάπτυξη» θα είναι αυτή με το ΑΕΠ μικρότερο κατά 30% ίσως από το ΑΕΠ του 2009; Θα περάσουν τουλάχιστον δέκα χρόνια, ίσως και περισσότερα, για να φτά­σουμε στο ΑΕΠ που χάσαμε. Μιλάμε, δηλαδή, ότι το 2025 ίσως -υπογραμμίζουμε αυτό το ίσως- να προσεγγίζουμε το ΑΕΠ του 2009! 

«Ανάπτυξη» το λέτε εσείς αυτό; Όχι, βέβαια, μόνο ανάπτυξη δεν είναι αυτό. Μην μας τρελάνουν κιόλας οι Γερμανοί και τα φερέφωνά τους!

 

(ΕΠΙΚΑΙΡΑ-07/05-13/05/15)