Μετά τον στρατηγό Κωσταράκο, ποιος;

Πως και πότε θα επιλέξει η Βουλή τον νέο αρχηγό ΓΕΕΘΑ. 

Μία... πάγια καταγγελία των κομμάτων, σχεδόν σε κάθε αλλαγή ηγεσίας στις Ένοπλες Δυνάμεις, είναι πως οι αλλαγές γίνονται χωρίς επαρκή αιτιολόγηση και ενίοτε με μικροκομματικά κριτήρια. 

Τον Νοέμβριο του 2011, όταν ο τότε ΥΕΘΑ, Π. Μπεγλίτης, άλλαζε όλη την ηγεσία, σύσσωμη η ...αντιπο­λίτευση «πυροβολούσε» τις επιλογές του, τις οποίες, στη συνέχεια, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο άπαντες αποδέχτηκαν. Από εκείνες τις κρίσεις, ο μόνος που μέ­νει έως τώρα στη θέση του είναι ο Α/ΓΕΕΘΑ που, όμως, σύντομα θα φύγει για την Ευρώπη, καθώς τον Νοέμβριο του 2014 εξελέγη νέος πρόεδρος της Στρα­τιωτικής Επιτροπής της Ευρωπαϊκής Ένωσης (EUMC). Από την εκλογή του στη θέση του «ευρωστρατήγου» έως τώρα κανείς δεν θέλησε να ανοίξει το θέμα της επόμενης ημέρας. Πώς θα έπρεπε να είναι ο νέος Α/ΓΕΕΘΑ και, γιατί όχι, ποιος; 

Ο ΣΥΡΙΖΑ, στα προγραμματικά του κείμενα, ανέφε­ρε πως για τις Ένοπλες Δυνάμεις «το μοντέλο που προ­τείνουμε φιλοδοξεί, επίσης, να αποτελέσει τομή στα μεταπολιτευτικά πράγματα της χώρας για τον λόγο ότι μεταβιβάζει ουσιαστικές αρμοδιότητες που αφορούν τον σχεδιασμό, τη λειτουργία και τις προμήθειες της άμυνας από την κυβέρνηση στο Κοινοβούλιο. Στη δική μας πρόταση, το Κοινοβούλιο... επιλέγει τον αρχηγό ΓΕΕΘΑ μετά από πρόταση της κυβέρνησης». 

Πώς, όμως, θα επιλέξουν τα κόμματα; Με ποια κριτήρια και πότε; θα τον ρωτήσουν; Τι; Για το γένος στις στρατιωτι­κές σχολές; Τα εξοπλιστικά; Η ευθύνη αφορά και τα κόμματα που, όπως φαίνεται, έχουν προτιμήσει να μην αφήσουν την ευκαιρία του εύκολου δρόμου να πάει χα­μένη. Αντί, λοιπόν, να ψάξουν και να προτείνουν πρό­σωπο ή «προδιαγραφές» (από τη στιγμή που υπάρχει η προγραμματική δέσμευση ότι η Βουλή θα επιλέξει), έχουν επαναπαυτεί στη δυνατότητα που θα τους δοθεί, για ακόμα μια φορά, να καταγγείλουν εκ των υστέρων. Η στάση αυτή έχει το πλεονέκτημα ότι «χαλάς την καρ­διά» μόνο του νέου αρχηγού, κάτι που στην πορεία, κα­τά κανόνα, ξεπερνιέται. Βέβαια, δεν παραγνωρίζονται και τα πρακτικά προβλήματα που λύνονται από μια τέτοια στάση, γιατί πώς θα βρουν τον καλύτερο; Με ποια γνώση; Με τις εισηγήσεις των αποστράτων που, ενδε­χομένως, έχουν στα κομματικά τους όργανα, οι οποίοι έχουν και προσωπικές-κλαδικές συμπάθειες και συ­χνά δεν ξέρουν όσα πρέπει για να επιλέξουν τον αντι­κειμενικά καταλληλότερο; 

Κάποιοι, βέβαια, ισχυρίζονται πως από ένα επίπε­δο και πάνω όλοι οι ανώτατοι είναι εντός των αποδε­κτών ορίων για να ηγηθούν. Είναι, όμως, έτσι; Σε έναν ιδανικό κόσμο, σημείωνε απόστρατος ανώτατος αξιωματικός, η διαδικασία για την πλήρωση της θέσης του Α/ΓΕΕΘΑ θα ήταν αυτοματοποιημένη και η εκάστοτε κυβέρνηση απλώς θα επέλεγε τον αξιωματικό που εμ­πιστεύεται μεταξύ των τριών-τεσσάρων «ισοϋψών». Κάτι τέτοιο, όμως, θα χάλαγε το «καλύτερο», τον καβγά για τον καβγά, την κουβέντα για να γίνεται κουβέντα... 

Κώστας Αττίας 

(ΤΟ ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ-23/05/2015)