Παντού υπάρχει μια Ρεπούση

Αυτή η κυρία είναι ταυτισμένη με την έννοια του μύθου. Γι΄ αυτό την τρακάρουμε σε κάθε κυβέρνηση και σε (σχεδόν) κάθε κόμμα! 

Η Μαρία Ρεπούση θυμίζει κάπως την Άννα Βίσση Είναι... απελπιστικά διαθέσιμη σε κά­θε κυβέρνηση, σε κάθε κόμμα, σε κά­θε εξουσιαστικό σχηματισμό που χρησιμοποιεί ελληνίδα φωνή για βάρβα­ρα προστάγματα. Να μην ξεχνάμε την πορεία της μανδάμας. Ενώ ήτο βεριτάμπλ συνασπισμένη, έγινε διάσημη επί Νέας Δημοκρατίας! Οχημά της προς τη δόξα και τον αγήραστο έπαι­νο (πάντων των κεμαλικών) ήταν το βιβλίο της Ιστορίας της Στ' Δημοτι­κού, όπου οι Σμυρνιοί, που προσπα­θούσαν να διαφύγουν από τη φλεγό­μενη πόλη τους και τις χατζάρες των Τούρκων σφαγέων, απλά… «συνωστίζονταν» στην προκυμαία του λιμένος. Λες και ήταν εκδρομείς που θα έβαζαν πλώρη για μονοήμερη κρουαζιέ­ρα σε Πόρο, Αίγινα, Σπέτσες. Μετά ο Συνασπισμός/ΣΥΡΙΖΑ τής φάνηκε τρε μπανάλ και πήγε κατά τον κυρ Φώτη-Φανούρη Κουβέλη μεριά. Πάλι τράβηξε άσο! Η ΔΗΜ.ΑΡ , αν και εκλογικόν καρυδότσουφλο, τράβηξε μέχρι κυβέρνηση μεριά και συναποφασίζει για το μέλλον των Ελλήνων (αν βέβαια συμφωνεί και η κυρα-Ρεπούση, υπάρχουν Έλληνες και δεν αποτελούν «μύθο»). Το έχει άραγε το άστρο της να λούεται εσαεί από το φως του γκουβέρνου ή απλά για να δομηθεί ένας μηχανισμός εξουσίας ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ η παρουσία Ρεπουσοειδών; 

Οι «μύθοι» 

Μύθος το Ζάλογγο; Συνωστισμός στη Σμύρνη; Ωραία τη μαθαίνουμε την Ιστορία. Ας είναι χαλά οι κεμαλόφρονες, οι σουλεϊμανικοί, οι σουλτανάτοι και οι σελτζουκιστές σε όλο τον κόσμο που βοηθούν κοινό και ει­δικούς να μαθαίνουν τα αληθινά γε­γονότα. Ιδού μερικά από αυτά, σύμ­φωνα με την «πολιτικά ορθή» ανάλυση: 

1. Η Ακρόπολις των Αθηνών δεν υπάρχει. Κι αν υπάρχει, δεν είναι αρχαία. Κι αν είναι αρχαία, δεν είναι ελληνική. Κι αν είναι ελληνική, δεν υπάρχουν Έλληνες. Κι αν υπάρχουν Έλληνες, δεν τους γουστάρουμε. 

2. Η Έξοδος του Μεσολογγίου δεν ήταν πολεμικό γεγονός. Ούτε παράδειγμα αυτοθυσίας ενός εξεγερμένου λαού. Μια απλή έξοδος ήταν εν όψει τριημέρου. Το γεγονός ότι υπήρχαν χιλιάδες θύματα οφείλεται στην έλ­λειψη σήμανσης στους δρόμους, την υπερβολική ταχύτητα και τις κόντρες που έκαναν οι κάγκουρες του Ιμπραήμ με τους νεαρούς Μεσολογγίτες. 

3. Το 1940 η Ιταλία εδέχθη άνανδρον επίθεσιν από τη φασιστική Ελλάδα, διότι ο εχθροπαθής Μεταξάς δεν ήθελε να δώσει δωρεάν θέσεις πάρκινγκ στα ιταλικά τεθωρακισμένα. Ο Γκράτσι δεν έδωσε τελεσίγραφο στον Με­ταξά (στις 3.00 αξημέρωτα) αλλά μια συνταγή για ροσμπίφ. 

Παναγιώτης Λιάκος 

(Εφ. ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ-01/06/2013)