Οι «πλούσιοι» των 1.200 ευρώ

• Τρομακτικές ανατροπές για τα νοικοκυριά. Πού οδηγείται η διαπραγμάτευση.

• Οι όποιες αποφάσεις δεν έχουν σχέση με τη δικαιο­σύνη ή τις ανάγκες της οικονομίας, αλλά καθορίζονται από την πολιτική αριθμητική.

• Ασήκωτα μπορεί να αποδειχθούν τα μέτρα ασφαλιστικά και φορολογικά που φέρνει η αξιολόγηση.

Του ΝΙΚΑΝΔΡΟΥ ΓΙΑΝΝΙΩΤΗ

H πήχης του πλούτου αποφασίστηκε και ετέθη στα 1.200 ευρώ το μήνα. Πάνω από αυτό το όριο θα αυξάνονται -με γεωμετρική πρόοδο- οι φόροι, θα επιπίπτει το... μόνιμο τέλος αλλη­λεγγύης ενώ θα κουρεύονται οι συντάξεις που θα εξέχουν από αυτό το όριο.

Με την (προσωρινή!,) αποχώρηση του κουαρτέτου των δανειστών, οι ομόθυμες δηλώσεις όλων των εμπλεκόμενων που ακολούθησαν, μηδέ του γνωστού Σόιμπλε εξαι­ρούμενου, κατέστησαν σαφές ότι τις προηγούμενες ήμερες στην Αθήνα οι δύο πλευρές αποφάσισαν ότι θα τα βρουν πάση θυσία. Οι (Ευρωπαί­οι) δανειστές ενδιαφέρονται στη διατήρηση εν ζωή της του ενιαίου γεωγραφικού χώρου Ελλάδας - Τουρκίας, όπου θα φιλοξενηθούν οι μετανάστες. Και έτσι, στη γείτονα προσεφέρθη καθεστώς οιονεί κράτους-μέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης και 6 δισ. ευρώ. Εις δε την Ελλάδα την πολυπόθητη αξιολόγηση και μια μικρή διευθέτηση στο θέμα του χρέους.

Από τη δική μας πλευρά, η κυ­βέρνηση φέρεται να έθεσε μόνο τρεις όρους :

α. Να μην εκπλειστηριαστεί η πρώτη κατοικία μέχρι του ποσού αντικείμενικής αξίας των 180.000- 200.000 ευρώ 

β. Να μην επιβαρυνθούν πολύ οι φορολογούμενοι (μισθωτοί και ελεύθεροι επαγγελματίες-αγρότες) κάτω του ορίου των 1.200 ευ­ρώ το μήνα 

γ. Να μη μειωθούν (πολύ) οι συ­ντάξεις κάτω από αυτό το όριο (1.200 ευρώ).

Όλα τα άλλα είναι στη διακριτική ευχέρεια των δανειστών. Ακόμη και εθνική σύνταξη δυο ταχυτήτων δέ­χθηκε ο υπουργός Εργασίας Γ. Κατρουγκαλος. Μια αξίας 340-350 ευρώ για 20ετη ασφάλιση και μια δεύτερη στα 300 ευρώ με 15ετη. Απλώς η συμφωνία δεν επικυρώ­θηκε και κυοφορείται για δύο λόγους:

1. Οι δανειστές δεν έχουν καταλήξει μεταξύ τους (Ευ­ρώπη - ΔΝΤ) για το φορτίο (φορών και περικοπών) που θα εναποθέσουν στις πλάτες των Ελλήνων και ποιο θα αναλάβουν οι ίδιοι (κυρίως ο ESM μέσω της μείωσης των επι­τοκίων και της μετάθεσης της ημερομηνίας ωρίμανσης - λήξης των ομολόγων). Καθώς αμφότεροι (οι δανειστές) επιμένουν στα υπέρο­γκα πρωτογενή πλεονάσματα του 3,5% του ΑΕΠ το 2018 ώστε να δημιουργηθεί αποθεματικό για την έγκαιρη αποπληρωμή των δάνειων.

Αντί της απλής εξυπηρέτησης του χρέους -κάτι που κάνει το σύνολο των υπολοίπων χωρών του ΟΗΕ- αποτέλεσμα που θα ήταν αρκετό ώστε αφενός να μην αυξηθεί το χρέος και αφετέρου να χρηματοδο­τηθεί η ανάπτυξη, κάτι που αποτελεί το πρώτο ζητούμενο για τη χώρα. Και διά της ανάπτυξης (παρονομαστής) να καλυφθεί το χρέος (αριθ­μητής). Εξυπηρέτηση δε του χρέ­ους σημαίνει απλώς ισοσκελισμέ­νος προϋπολογισμός.

2. Η κυβέρνηση αντιμετωπίζει προβλήματα στην υιοθέτη­ση νομοθεσίας που θα χαρακτηρί­ζει την Τουρκία σαν ασφαλή (τρίτη) χώρα. Τόσο η κίνηση των «53+» όσο και άλλοι βουλευτές της πλειοψηφίας αντιμετωπίζουν με σκεπτικι­σμό τη συμφωνία Ε.Ε - Τουρκίας. Καθώς με αυτήν η αριστερά χάνει και το πλεονέκτημα των κοινωνικών δικαιωμάτων και ατομικών ελευθε­ριών (πρόσφυγες, διεθνής αλλη­λεγγύη κ ά.) μετά την απώλεια του ηθικού πλεονεκτήματος ως φορέας εγγύησης (αν όχι μεγέθυνσης) του εργατικού και συνταξιοδοτικού ει­σοδήματος. Και τα δυο νομοθετήματα μαζί (αξιολόγηση και χαρα­κτηρισμός της Τουρκίας σαν ασφα­λούς χώρας) συν την.. ανταρσία από τον κυβερνητικό εταίρο (Καμ­μένο) για το ολίσθημα Μουζάλα (αποκάλεσε τη γείτονα χώρα με το όνομα «Μακεδονία») δεν μπορού­σε να σηκώσει ο κ. Τσίπρας.

Αναμφίβολα, η κυβέρνηση θα περάσει μια-δυο εβδομάδες πρώι­μης ανάστασης λόγω της επικοινωνιακής επιτυχίας της:

α. Να κάνει τους δανειστές από δυνάστες... θαυμαστές της πολίτικης Τσίπρα (με προεξάρχοντα τον Γάλ­λο υπουργό Οικονομικών Σαπέν να δηλώνει ότι οι προηγούμενοι -της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ- «δεν έκαναν τίποτα μπροστά στη σημερινή κυβέρ­νηση»).

β. Την καταρχάς συμφωνία Ευ­ρωπαϊκής Ένωσης - Τουρκίας για την επανεισδοχή των νέων πίσω στην Τουρκία (πέραν των 50.000 μεταναστών και προσφυγών που βρίσκονται στη χώρα μας και θα παραμείνουν εδώ, καθώς και όσων αιτηθούν ασύλου στη χώρα μας).

γ. Της τακτικής της να «ανοίξει» θέματα της εσωτερικής ατζέντας για αποπροσανατολισμό (δικαστικά, διαπλοκή, τηλεοπτικές άδειες).

Ωστόσο, το ορθόδοξο Πάσχα εί­ναι μπροστά και η ανάβαση του Γολγοθά δεν έχει ξεκινήσει.

ΜΕΤΡΑ «Ασήκωτα» για τον ΣΥΡΙΖΑ

Η συμφωνία με την Τουρκία μπορεί να μη λειτουργήσει. Αφενός γιατί είναι πολύπλοκη (επιστροφή των προ­σφύγων από την Ελλάδα στην Τουρκία και από εκεί η μετακίνησή τους σε κράτη-μέλη της Ε.Ε.) και αφετέρου η υλοποίησή της εξαρτάται από τρίτους (την Τουρκία, αν Βρεθούν πρόθυμες ευρωπαϊκές χώρες τελικής εγκα­τάστασής των προσφύγων που μένουν στη γείτονα και αιτούνται ασύλου στην Ευρώπη, τους ίδιους τους πρόσφυγες και την επιλογή για την ευρωπαϊκή χώρα αίτησης ασύλου και οριστικής μετακίνησής).

Τα μέτρα στο δημοσιονομικό και το ασφαλιστικό να αποδειχτούν «ασήκωτα» από την κοινοβουλευτική ομάδα της πλειοψηφίας και μη... επικοινωνήσιμα από τα Μαξίμου.

Η προσδοκώμενη ρύθμιση του χρέους να μετατεθεί για αργότερα ή να αποδειχτεί επιφανειακή και μη βιώσι­μη. Εξάλλου, ο κ. Σόιμπλε επιμένει ότι η χώρα δεν έχει πρόβλημα εξυπηρέτησής του χρέους μέχρι το 2025.

Το προσφυγικό να προκαλέσει τεράστια και δυσεπί­λυτα, κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα στη χώρα και να πυροδοτήσει (ανεξέλεγκτες) καταστάσεις.

Η συμμαχία με την κ. Μέρκελ να αποδειχτεί όντως πολύ προσωρινή και η κυβέρνηση Τσίπρα να βρεθεί χωρίς διεθνή ερείσματα.

Στη συγκυρία πάντως μεταξύ Ευρωπαϊκής Ένωσης και κυβέρνησης βρέθηκε... κοινός τόπος. Μετά τις αντιπαραθέσεις του 2015 πλέον στη χώρα υπάρχει πρό­γραμμα (γ' μνημόνιο), οι συνθήκες (προσφυγικό, άνοδος ευρωσκεπτικιστών στην Γερμανία και την Αυστρία, της Λεπέν στην Γαλλία κ.α.) επέβαλαν μια προσωρινή συμμαχία των μεγάλων της Ε.Ε. με την Ελλάδα. Και έτσι οι δύο πλευρές μπορούν να επιδοθούν τώρα στο σπορ που καλά γνωρίζουν: την αναβολή, την μετάθεση, την προσποίηση, τον ετεροχρονισμό.

Τι και εάν πραγματική οικονομία διαλύεται, ο τουρισμός καταστρέφεται, οι κοινωνικές ανάγκες των φτω­χών και ανέργων πολλαπλασιάζονται. Εδώ και πολλά χρόνια, εξάλλου, το ευρωπαϊκό οικοδόμημα στηρίζεται στον (πολλές φορές παραλυτικό) συμβιβασμό, στην αναβολή, στις ατελείωτες συνεδριάσεις.

Και αυτό γιατί τα κράτη έχουν εθνική συγκρότηση και, παρά το ευρώ, επιθυμούν όχι μόνο εθνική μεταναστευτική πολιτική αλλά, και τοπική (εθνική) οικονομική πολι­τική.

(ΒΡΑΔΥΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ-26/03/2016)