Η οικονομική κρίση μεταλλάσσεται σε γεωπολιτική

Γράφει ο ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΝΕΑΡΧΟΥ 

Πρέσβης ε.τ

Υπήρχαν υποψίες από την αρ­χή ότι η οικονομική κρίση στην Ελλάδα δεν ήταν μια συνη­θισμένη οικονομική κρί­ση. Είχε στόχους γεωπο­λιτικού ελέγχου και προσαρμογής της Ελλάδος στην παγκοσμιοποίηση. 

Το πρόβλημα της Ελλά­δος δεν ήταν ανεπίδεκτο λύσεως για μια Ευρωπαϊκή Ένωση, μέσα στην οποία το βάρος της Ελλάδος δεν υπερέβαινε το 6%. Στην περίπτωση όμως της Ελλάδος επι­βεβαιώθηκε η λάθος πορεία που ακολουθεί η Ευ­ρώπη κάτω από τον ολέθριο συνδυασμό ενός ακραίου νεο­φιλελευθερισμού, που την ταυτίζει με την παγκοσμιοποίη­ση, και τοπικών ηγεμονισμών, με προεξάρχοντα τον Γερμανικό οικονομικό ηγεμονισμό. Ο εγωισμός των συμφερόντων και η έλλειψη πραγματικής πολιτικής ενότητας οδήγησαν σε μια καταστροφική πολιτι­κή έναντι της Ελλάδος. Ετέθη ως στόχος ο υπο­βιβασμός της χώρας στο επίπεδο των γειτόνων της, ώστε να είναι διε­θνώς «ανταγωνιστική» και αρπαγή των διαμαντι­κών της οικονομίας της, ώστε να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για μια «νέα» ανάπτυξη, με πρωταγωνιστές ξένες πολυεθνικές και χρηματιστικά funds. 

Η εθνική οικονομία της χώρας, υπό τη συνεχή πίεση μιας πρωτοφανούς πολιτικής λιτό­τητας, εξαρθρώθηκε κυριολε­κτικά. Οι τράπεζες ακυρώθηκαν στον κύριο ρόλο τους να χρημα­τοδοτούν την οικονομία και οι επανειλημμένες ανακεφαλαιοποιήσεις, χωρίς εθνικό έλεγχο του χρηματιστηρίου ή αναστολή της διαπραγματεύσεως των μετοχών τους μέχρι τη σταθεροποίηση της οικονομικής καταστάσεως, οδή­γησαν σε νέες απώλειες δεκά­δων δισεκατομμυρίων, σε νέο άλμα του δημοσίου χρέους και στον ξένο έλεγχο και του χρημα­τοπιστωτικού συστήματος της χώρας. Η παρατεταμένη οικο­νομική κρίση, χωρίς τον έλεγ­χο από τη χώρα των αναγκαί­ων μοχλών για τη δρομολόγη­ση μιας άλλης πολιτικής και το άνοιγμα προοπτικής στο συνε­χιζόμενο αδιέξοδο, κατέληξε σε γενίκευση της κρίσεως και σε μετατροπή της σε γεωπολι­τική κρίση. Η Ελλάδα δεν είναι οποιαδήποτε χώρα. Κατέχει μια γεωπολιτική θέση από τις πιο κρί­σιμες και ευαίσθητες στον κό­σμο, στο κέντρο των ανταγωνισμών που αναφέρονται στις πα­γκόσμιες ισορροπίες. 

Η Ελλάδα έχει γείτονά της στα Ανατολικά μια χώρα που δεν κρύβει τις επεκτατικές βλέψεις εναντίον της και η οποία θέλει να ενισχύσει τις προσβάσεις της στον Ευρωπαϊκό χώρο και να προωθήσει τον στρατηγικό της έ­λεγχο στο Αιγαίο και γενικότερα στον Ελληνικό εθνικό χώρο από την Κύπρο ως τη Θράκη. 

Οι κατεδαφιστικοί όροι των διαδοχικών Μνημονίων κατέ­φεραν δεινό πλήγμα στην αμυ­ντική ετοιμότητα της χώρας, παρά τις υπεράνθρωπες προ­σπάθειες του προσωπικού των Ενόπλων Δυνάμεων να αναπληρώσουν όπως μπορούν την περικοπή των αμυντικών δαπανών. Στην άλλη πλευρά, ο παροξυσμός των εξοπλισμών σε όλους τους τομείς συνδυάζεται με μια μεγαλοϊδεατική Ισλαμιστική ιδεολογία, που καθιστά ακόμα πιο επιθετική και αδιάλλακτη την Τουρκική πολιτική. Η Ρωσική παρέμβαση στη Συρία αναχαίτισε, ευτυχώς, τις μεγαλεπήβολες τουρκικές επιδιώξεις προς την κατεύθυνση αυτή. 

Η Άγκυρα δέχθηκε δεινή ήττα στη Συρία και βρίσκεται σε αμυ­ντική θέση, αντιμετωπίζοντας τον κίνδυνο μιας στρατιωτικής ρήξε­ως με τη Ρωσία χωρίς την προ­στατευτική αιγίδα των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ. Βρίσκεται αντιμέτωπη επιπλέον με μια νέα εξέλιξη του Κουρδικού, που της έγινε πραγ­ματικός εφιάλτης. 

Οι Δυτικοί της σύμμαχοι δεν δέχονται τη θέση της ότι οι Κούρδοι της Συρίας είναι δή­θεν τρομοκράτες. Οι πραγματι­κοί Ισλαμιστές τρομοκράτες είναι σύμμαχοι της Άγκυρας. Μπροστά σ΄ αυτή την αντίφαση, που έχει ά­μεσες επιπτώσεις και στους Κούρδους στο εσωτερικό της. η Άγκυρα εκτοξεύει απειλές και κάνει ό,τι μπορεί για να προσδώσει στη ρήξη της με τη Ρωσία χα­ρακτήρα αντιπαραθέσεως Ρωσίας και ΝΑΤΟ. 

Με αυτό το σκεπτικό υπεστήριξε με τη βοήθεια της Γερμανίας την εμπλοκή του ΝΑΤΟ στο Αι­γαίο, ελπίζοντας ότι σε κάθε περί­πτωση έχει να κερδίσει από μια τέτοια εμπλοκή. Δεν φοβάται ότι το ΝΑΤΟ θα αποτελέσει ανάχω­μα στο παιχνίδι της με τους πρό­σφυγες και τους λαθρομετανά­στες. Εφόσον η Ευρωπαϊκή Ένω­ση διατηρεί σε ισχύ την περίφημη Οδηγία για το άσυλο, που συστή­νει πολιτική ανοικτών συνόρων, πώς θα παρεμβληθεί το ΝΑΤΟ; Η παρεμβολή του θα έχει νόημα όταν θα έχει συμφωνηθεί με την Άγκυρα η ανακοπή στις ακτές της των προσφυγικών και μεταναστευτικών ροών. 

Γιατί όμως η Άγκυρα να θέ­σει τέρμα σ' ένα παιχνίδι που την καθιστά σύνορο της Ευρω­παϊκής Ενώσεως και της εξα­σφαλίζει χρήματα, στρατηγική σχέση με την Ευρώπη και άλλα ανταλλάγματα σε βάρος της Ελλάδος και της Κύπρου; Πολύ περισσότερο όταν με τη χρήση αυτού του όπλου ελπίζει να επιφέρει, όπως και άλλα, γεω­πολιτική μετάλλαξη του Ελλη­νικού εθνικού χώρου; 

Είναι ένα ερώτημα που πρέ­πει να προβληματίσει όσους ε­πισπεύδουν άκριτα υπέρ της πολιτικής των ανοικτών συνό­ρων για λόγους ανθρωπιστι­κούς, όταν μαίνεται κοντά στην Ελλάδα θύελλα. 

(ΤΟ ΠΑΡΟΝ-06/03/2016)