Ασφαλιστική αδικία για συζύγους στρατιωτικών

ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΛΥΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ ΩΣ ΣΥΝΤΑΞΙΜΗΣ ΤΗΣ ΑΔΕΙΑΣ ΑΝΕΥ ΑΠΟΔΟΧΩΝ ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΣΥΝΟΔΕΥΣΑΝ ΣΤΟ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ ΜΕ ΜΕΤΑΘΕΣΗ ΤΟ ΕΤΕΡΟΝ ΗΜΙΣΥ. 

Μία μεγάλη αδικία συντελείται σε βάρος των συζύγων των στρατιωτικών που είναι επί­σης στρατιωτικοί και ανα­γκάστηκαν να τους/τις ακολουθήσουν στο εξωτερικό όπου μετατέθηκαν, για λό­γους κυρίως οικογενειακής αρχής, λαμβάνοντας άδεια άνευ αποδοχών, αφού, βά­σει των νόμων που είναι εν ισχύι, οι ημέρες αυτές άδειας δεν αναγνωρίζονται ως χρόνος προϋπηρεσίας, και συνεπώς δεν υπολογίζο­νται στα συντάξιμα χρόνια. Οι στρατιωτικοί ζητούν από τους αρμόδιους υπουργούς να ληφθεί μια λύση στο ζή­τημα αυτό αναδρομικά, και όχι από τη δημοσίευση του τελευταίου νόμου του 2010. 

Συγκεκριμένα, σύμφω­να με τον Νόμο 3883/2010, ο «στρατιωτικός με σύζυγο που είναι στρατιωτικός και...
υπηρετεί στο εξωτερικό δύναται να υποβάλει αναφορά μετάθεσής του, για συνυπηρέτηση σε υπηρεσία του υπ. Εθν. Άμυνας που βρίσκεται στο εξωτερικό στην ίδια πόλη με την αρχή που υπηρετεί. [...] Οι μετατιθέμενοι στρατιωτι­κοί δεν λαμβάνουν επιμίσθιο ή επίδομα υπηρεσίας αλλο­δαπής, αλλά μόνο τις απο­δοχές εσωτερικού. 0 χρόνος της μετάθεσης λογίζεται ως χρόνος πραγματικής υπη­ρεσίας». 

Την ίδια στιγμή, ωστό­σο, και βάσει του Νόμου 2913/1992, η «πραγματική συντάξιμη υπηρεσία είναι όλος ο χρόνος που διανύεται στις θέσεις με υπαλληλι­κή ιδιότητα και λαμβάνεται υπόψη για τον υπολογισμό της σύνταξης, με την προ­ϋπόθεση ότι καταβλήθηκαν οι προβλεπόμενες εισφορές. Συντάξιμη λογίζεται και κά­θε υπηρεσία που έχει παρα­σχεθεί στο Δημόσιο, στους ΟΤΑ και τα άλλα ΝΠΔΔ με οποιαδήποτε σχέση, [...] με την προϋπόθεση καταβο­λής της προβλεπόμενης από το Άρθρο 17 εισφο­ράς». Συγκεκριμένα, για τους στρατιωτικούς ισχύει πως «πραγματική συντά­ξιμη υπηρεσία είναι όλος ο χρόνος που διανύεται με στρατιωτική ιδιότητα, κα­θώς και ο χρόνος φοίτησης στις παραγωγικές σχολές, εφόσον καταβλήθηκαν οι προβλεπόμενες ασφαλιστι­κές εισφορές». Ένας τρίτος νόμος, ο 2913/2001, έρχεται να περιπλέξει ακόμη πε­ρισσότερο την κατάσταση, αφού ορίζει ότι «στρατιωτι­κός των Ενόπλων Δυνάμε­ων, που ο ή η σύζυγός του είναι στρατιωτικός οποιουδήποτε κλάδου των Ενό­πλων Δυνάμεων ή ανήκει στα Σώματα Ασφαλείας ή υπάλληλος του ευρύτερου δημόσιου τομέα και υπηρε­τεί στο εξωτερικό, δικαιού­ται να ζητήσει άδεια χωρίς αποδοχές, συνολικής διάρ­κειας μέχρι τριών (3) ετών. 

»0 χρόνος της άδειας δεν υπολογίζεται προς συ­μπλήρωση χρόνου πραγματικής υπηρεσίας, χρόνου διοίκησης και συντάξιμης υπηρεσίας, που απαιτείται σύμφωνα με τις ισχύουσες διατάξεις για την προαγωγική ή μισθολογική εξέλιξη του στρατιωτικού. Οι στρα­τιωτικοί που βρίσκονται σε άδεια χωρίς αποδοχές υπάγονται στις Διευθύνσεις Προσωπικού των Κλάδων τους και εξακολουθούν να διέπονται από τις οικείες διατάξεις και τους ισχύοντες στρατιωτικούς κανο­νισμούς. Οι διατάξεις της παρούσας παραγράφου εφαρμόζονται αναλογικά και για το στρατιωτικό προσω­πικό του Λιμενικού». 

Από την παράθεση των ως άνω νομοθετημάτων γίνεται απολύτως αντιλη­πτό ότι ο σχετικός τελευταί­ος νόμος, σε σχέση με τον πρώτο όμοιο, είχε στους/ στις στρατιωτικούς που έλα­βαν άδεια άνευ αποδοχών εξωτερικού, προκειμένου να ακολουθήσουν τους/τις συζύγους τους στρατιωτι­κούς στο εξωτερικό, συνέ­πειες που έγκεινται στη μη δυνατότητα αναγνώρισης του χρόνου αυτής της αδείας άνευ αποδοχών, με την καταβολή των σχετικών ασφαλιστικών εισφορών, με αποτέλεσμα να μην υπο­λογίζεται ο υπόψη χρόνος ως συντάξιμος και να μην προσμετράται ως χρόνος προϋπηρεσίας. 

Τις ως άνω συνέπει­ες ήρθε να θεραπεύσει ο νομοθέτης με τον Νόμο 3883/2010, αλλά για το προσωπικό που μετακινήθηκε στο εξωτερικό μετά τη δη­μοσίευσή του στο ΦΕΚ και όχι αναδρομικά. Οι στρατιω­τικοί θεωρούν ότι πρέπει να αναληφθεί από την πλευρά των υπουργών νομοθετική πρωτοβουλία. 

(ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ-24/04/2015)