Ο «ΝΟΜΟΣ» ΚΑΙ ΤΟ «ΚΟΣΤΟΣ» ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ

■ Η δίκη του Άκη Τσοχατζόπουλου πρέπει να είναι η αρχή, όχι το τέλος της αναζήτησης των ευθυνών του πολιτικού κόσμου για την οικονομική τραγωδία της Ελλάδας. 

Η πολύκροτη δίκη του Άκη Τσοχατζόπουλου, που ξεκίνη­σε τη Δευτέρα στην Αθήνα, ορθώς θα μονο­πωλήσει το ενδιαφέρον του λαού και των μέσων μαζικής ενημέρωσης σε όλο τον κόσμο. Είναι ο πρώτος υπουργός που θα καθίσει στο εδώλιο του κατηγορουμένου μετά την προσφυγή του κ. Γιώρ­γου Παπανδρέου στο μηχανισμό της Ε.Ε και του ΔΝΤ, και μάλιστα με βαρύτατες κατηγορίες που αφορούν στις μίζες για τα εξοπλιστικά προγράμματα... 

Ο κ. Τσοχατζόπουλος δεν είναι ο… ο­ποιοσδήποτε. Παραλίγο να εκλεγεί πρω­θυπουργός από την Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ, κάτι που δεν συνέβη, διότι την τελευταία στιγμή άλλα στελέχη του Κινήματος προχώρησαν σε συνδιαλ­λαγή με το στρατόπεδο του κ. Κώστα Σημίτη, για να δοθεί μετά από ένα χρονικό διάστημα το «δαχτυλίδι» στον πρωτότο­κο υιό του Ανδρέα Παπανδρέου. Αυτή η συμφωνία στέρησε την πρωθυπουργία από τον πρώην υπουργό Εθνικής Άμυνας. Ο «Άκης» για τα στελέχη και τα μέλη του ΠΑΣΟΚ ήταν σύντροφος και φίλος, ήταν ο άνθρωπος που φρόντιζε για τους διορισμούς στο Δημόσιο και στις τράπεζες των μελών του Κινήματος ή των παιδιών τους. Ήταν «ο Άκης τους», που ανελάμβανε, «καθάριζε» και έφερνε σε πέρας όλες τις δουλειές. 

Οι δηλώσεις του επίσημου ΠΑΣΟΚ αλλά και επώνυμων στελεχών εναντίον του κ. Τσοχατζόπουλου μόνο θυμηδία προκα­λούν. Είναι εύκολο να σπρώξεις στον γκρε­μό έναν άνθρωπο που κρατιέται από ένα κλαρί έτοιμο να σπάσει. Στην κατάσταση που βρίσκεται δεν είναι δύσκολο να τον σπρώξεις και να τον τελειώσεις για να γλιτώσεις εσύ ο ίδιος. Αδυνατώ όμως να πιστέψω ότι δεν γνώριζε κανείς τις δραστηριότητές του, αδυνατώ να δεχτώ ότι ήταν ο μόνος που έκλεψε - σύμφωνα με το κατηγορητήριο, διότι είναι αθώος μέχρι να αποφασίσει το δικαστήριο. 

Εάν, λοιπόν, ο πρώην υπουργός είναι αυ­τός που παρουσιάζουν οι εισαγγελείς και τους οποίους αδυνατώ να αμφισβητήσω, τότε το πρόβλημα για τους υπόλοιπους πολιτικούς του ΠΑΣΟΚ είναι τεράστιο. Μπορεί να μην γνώριζε ο κ. Σημίτης ότι ένας υπουργός του -και μάλιστα ο «υπαρχηγός» του ΠΑΣΟΚ, με τον οποίο συγκυβέρνησε- απαιτούσε μίζες από τις ξένες εταιρείες που πωλούσαν όπλα στη χώρα; Μπορεί να μην ήξεραν οι συνάδελφοι του πρώην υπουργοί στην κυβέρνηση Σημίτη; Η απάντηση «αποκλείεται, ήξεραν» είναι η πλέον ορθή, διότι ήταν ένα θέμα που συζητείτο στα πολιτικά και δημοσιογρα­φικά γραφεία με τρόπο ως να επρόκειτο για γεγονός. 

Το μέγα ερώτημα είναι: Γιατί οι πάντες σιωπούσαν; Και η εξήγηση μπορεί να είναι και απλή. Είτε διότι το έκαναν όλοι είτε επειδή ο πρώην υπουργός μπορούσε να επιβάλλει «το νόμο της σιωπής» -και επιβάλλεται με απειλές και εκβιασμούς ή με χρηματισμό. 

Δεν γνωρίζω τι εννοεί ο «υπουργός των Ιμίων», Θεόδωρος Πάγκαλος όταν ισχυρίζεται ότι «μαζί τα φάγαμε». Αλλά, αν έχει στο μυαλό του και την περίπτω­ση του κ. Τσοχατζόπουλου, θα πρέπει να αποκαλύψει στο λαό και σε ποιους τα διαμοίρασε ο πρώην συνάδελφος του στα Υπουργικά Συμβούλια του Ανδρέα Παπανδρέου και του Κώστα Σημίτη. 

Η δίκη του Άκη Τσοχατζόπουλου πρέ­πει να είναι η αρχή, όχι το τέλος της ανα­ζήτησης των ευθυνών του πολιτικού κό­σμου για την οικονομική τραγωδία της Ελ­λάδας. Το κακό που βρήκε τη χώρα οφεί­λεται στις αποφάσεις των πρωθυπουργών και των υπουργών. Αυτοί έλαβαν τις αποφάσεις, μέλη του πολιτικού κόσμου έπαιρναν τις μίζες και αύξαναν το χρέ­ος της Ελλάδας εγκρίνοντας αποφάσεις για αγορές όπλων και άλλων προϊόντων που στις περισσότερες των περιπτώσεων δεν είχε ανάγκη η χώρα…  

του Μιχάλη Ιγνατίου 

Ουάσιγκτον 

(ΕΠΙΚΑΙΡΑ-25/04-01/5/2013)