Η Μέρκελ στα λόγια προσφέρει την αμέριστη αλληλεγγύη της προς την Ελλάδα, αλλά στην πράξη έχει πάρει μια τεράστια ανάσα από τη μείωση των προσφυγικών ροών στη χώρα της.
ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΙΚΗΣ ΣΙΟΥΤΗ
Το κλείσιμο των συνόρων έχει ανακουφίσει ήδη τη Γερμανία, που δέχεται πλέον διψήφιο -άρα διαχειρίσιμο- αριθμό προσφύγων, ενώ η Αυστρία, η οποία πρωταγωνίστησε στη λύση που επιβλήθηκε, αισθάνεται απολύτως δικαιωμένη. Ο 29χρονος υπουργός Εξωτερικών της Αυστρίας Σεμπάστιαν Κουρτς παραδέχτηκε πρόσφατα στον αυστριακό Τύπο, που τον αποθεώνει, ότι υπήρξε προεργασία μηνών για το κλείσιμο των συνόρων. Την ίδια περίοδο ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας και η πολιτική ηγεσία του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών επεδίωκαν να πετύχουν ακριβώς το αντίθετο, δηλαδή να παραμείνουν τα σύνορα ανοιχτά.
Τώρα η Ελλάδα μένει μόνη με το πρόβλημα και μοναδική παρηγοριά της αποτελούν τα λόγια συμπαράστασης της καγκελαρίου Μέρκελ και η αλληλεγγύη των λοιπών Ευρωπαίων, που μεταφράζεται σε αποστολή σκηνών και κουβερτών. Όλες οι ενδείξεις φανερώνουν ότι το Προσφυγικό έτσι όπως εξελίχθηκε -με τον πιο αρνητικό τρόπο και για τη χώρα και για τους ίδιους τους πρόσφυγες- θα κρατήσει μερικά χρόνια.
Μύλος η ΕΕ
Η Ελλάδα στο προσφυγικό ζήτημα ξέμεινε εντελώς από συμμάχους και οι αντίπαλοί της επέβαλαν τη λύση που οι ίδιοι ήθελαν, παρά τις δηλώσεις του πρωθυπουργού μετά την προτελευταία Σύνοδο Κορυφής, ότι η ελληνική κυβέρνηση κατάφερε να απομονώσει τις χώρες που ήθελαν να την απομονώσουν.
Η πράξη έδειξε ότι τελικά συνέβη το αντίθετο από αυτό που προσδοκούσε ή νόμιζε ότι είχε πετύχει η ελληνική κυβέρνηση.
Ο «φίλος» της Ελλάδας Φρανσουά Ολάντ βάζει πάνω από την αλληλεγγύη την ασφάλεια και είναι εντελώς απρόθυμος να συμμετάσχει στην κατανομή προσφύγων, με εξαίρεση έναν συμβολικό αριθμό που μπορεί να δεχτεί. Επίσης, διατηρεί επιφυλάξεις και για τις παραχωρήσεις Μέρκελ στην Τουρκία, παρότι ο Αλέξης Τσίπρας είχε χαρακτηρίσει τις προτάσεις της Άγκυρας δελεαστικές. Ο Γάλλος πρωθυπουργός, Μανουέλ Βαλς, ασκεί κριτική «στη γερμανική πολιτική των ανοιχτών συνόρων», παρόλο που η τελευταία την έχει πλέον αποκηρύξει. Η Ανγκελα Μέρκελ στα λόγια προσφέρει την αμέριστη αλληλεγγύη της προς την Ελλάδα, αλλά στην πράξη έχει πάρει μια τεράστια ανάσα από τη μείωση των προσφυγικών ροών στη χώρα της.
Η Ιταλία του Ματέο Ρέντσι βοηθά την Αλβανία να ελέγξει τα σύνορά της για να μην περάσουν από κει οι πρόσφυγες που βρίσκονται εγκλωβισμένοι στην Ελλάδα και η Αυστρία του καγκελάριου Φάιμαν βοηθά την ΠΓΔΜ (η οποία έχει αναβαθμιστεί λόγω Προσφυγικού) για να διατηρήσει τα σύνορα κλειστά. Όσο για την Τουρκία, που έχει βρει την τέλεια ευκαιρία για να εκμεταλλευτεί την αδυναμία της Ελλάδας αλλά και της ΕΕ, προσπαθεί να εξασφαλίσει όσο περισσότερες παραχωρήσεις και ανταλλάγματα μπορεί.
Η δε παρουσία των δυνάμεων του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο δεν έχει συμβάλει ως τώρα σε καμία δραστική μείωση των προσφυγικών ρευμάτων από την Τουρκία. Αντιθέτως, οι αφίξεις προσφύγων και μεταναστών παραμένουν καθημερινές και πολυπληθείς στα ελληνικά νησιά. Οι Τούρκοι διακινητές -σύμφωνα και με πρόσφατο αποκαλυπτικό ρεπορτάζ της τουρκικής εφημερίδας Hdrriyet- συνεχίζουν την παραπλανητική ενημέρωση των προσφύγων, ότι στη Γερμανία τους περιμένουν πλούσια επιδόματα και μια άνετη ζωή, για να τους παρακινήσουν να περάσουν απέναντι.
Το κλίμα στην ΕΕ δεν εμπνέει αισιοδοξία και η πολιτική στρατηγική της Μέρκελ αντιμετωπίζεται με μεγάλη δόση καχυποψίας από αρκετά κράτη-μέλη. Πολλοί διπλωμάτες κρατών-μελών εκφράζουν αμφιβολίες για το αν η Τουρκία θα τηρήσει τις δεσμεύσεις της στο πλαίσιο της συμφωνίας, ενώ οργανισμοί και οργανώσεις όπως η Human Rights Watch χαρακτηρίζουν τη συμφωνία «νομικά, ηθικά και πολιτικά λανθασμένη». Η προσφυγική κρίση, όπως στην Ελλάδα, έτσι και στην ΕΕ, έφερε στην επιφάνεια προβλήματα που υπήρχαν εδώ και χρόνια με λανθάνοντα τρόπο.
Η αχίλλειος πτέρνα του ΣΥΡΙΖΑ
Η μεταναστευτική πολιτική, καθώς και τα λεγόμενα εθνικά θέματα αποτελούσαν πάντα την αχίλλειο πτέρνα του ΣΥΡΙΖΑ, όπως και του παλιού Συνασπισμού, καθώς θέσεις πολύ δημοφιλείς στην κομματική γραφειοκρατία παρέμεναν μειοψηφικές στα λαϊκά στρώματα της κοινωνίας. Τα ανοιχτά σύνορα και η ονομασία της ΠΓΔΜ, παλαιότερα και το Σχέδιο Ανάν, είναι μερικά από αυτά. Στη σύντομη πορεία προς την εξουσία ο Αλέξης Τσίπρας φρόντισε όλα αυτά να τα κρύψει κάτω από το χαλί και να κάνει μεταγραφές με πατριωτικό στίγμα, όπως ο Νίκος Κοτζιάς, ο Νίκος Ξυδάκης αλλά και ο ίδιος ο κυβερνητικός του εταίρος, Πάνος Καμμένος.
Ούτε η πατριωτική ούτε η διεθνιστική πτέρυγα του κόμματος κατάφεραν όμως να προτείνουν ή να χαράξουν κάποια συγκεκριμένη στρατηγική για τα θέματα αυτά κι έτσι κάποια στιγμή η Τασία Χριστοδουλοπούλου, ο Νίκος Κοτζιάς και ο Πάνος Καμμένος έφτασαν να ακολουθούν την ίδια πολιτική - αυτή που, εκτός από το ΔΝΤ, μας έριξε στην αγκαλιά και του ΝΑΤΟ, αναβαθμίζοντας τον γεωπολιτικό ρόλο της Τουρκίας αλλά και της ΠΓΔΜ. Στο δε Προσφυγικό η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, όπως και στο θέμα της διαπραγμάτευσης με τους δανειστές, δεν είχε ούτε σχέδιο Α ούτε σχέδιο Β. Ήλπιζαν ότι το πρόβλημα θα το έλυνε η Μέρκελ πιέζοντας τον Ερντογάν.
Στο έλεος «σουλτάνου» και ΜΚΟ
Ο Γιάννης Μουζάλας σε πρόσφατη συνέντευξή του παραδέχτηκε ότι υποτίμησαν το προσφυγικό πρόβλημα και άργησαν πολύ να αντιληφθούν τις πραγματικές του διαστάσεις και να αναλάβουν πρωτοβουλίες. Μέχρι και πριν από δυο τρεις μήνες, όταν ρωτούσε κανείς σχετικά κάποια από τα αρμόδια κυβερνητικά στελέχη, απαντούσαν ότι είναι «στο έλεος του Ερντογάν» και ότι «αν δεν δείξει καλή θέληση ο "σουλτάνος” το πρόβλημα δεν λύνεται». Περίμεναν, δηλαδή, έλεος από τον Ερντογάν, ο οποίος, εκμεταλλευόμενος την αδυναμία της ελληνικής κυβέρνησης να φυλάξει τα θαλάσσια σύνορα, εργαλειοποίησε τις προσφυγικές ροές, παρακινώντας εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους να περάσουν απέναντι στην Ελλάδα κι από κει στην Ευρώπη, για να μπορεί στη συνέχεια να εκβιάσει ζητώντας ανταλλάγματα.
Όσο για τις ΜΚΟ, που τώρα στην κυβέρνηση σχολιάζουν τον περίεργο ρόλο ορισμένων, το υπουργείο Εξωτερικών πριν από λίγους μήνες -και, πάντως, αρκετούς μήνες μετά την εμφάνισή τους- θέλησε να καταγράψει όσες βρίσκονται στην Ελλάδα, να τις χαρτογραφήσει και να πληροφορηθεί για το ποιόν και τη δουλειά που κάνει κάθε μία από αυτές. «Το κράτος οφείλει να γνωρίζει», έλεγε τότε κυβερνητικό στέλεχος του ΥΠΕΞ. «Δεν μπορεί να πηγαίνει όποιος θέλει στα νησιά και στις παραμεθόριες περιοχές και να μην ξέρουμε ποιος είναι και τι κάνει». Παρ' όλα αυτά, η κυβέρνηση ακόμα δεν έχει ξεκάθαρη εικόνα για την παρουσία και τη δουλειά όλων των ΜΚΟ που βρίσκονται και επιχειρούν εδώ και ενάμιση χρόνο στη χώρα.
Μετά την πρόσφατη και περίεργη υπόθεση του φυλλαδίου που οδήγησε εκατοντάδες πρόσφυγες στην έξοδο προς την ΠΓΔΜ και στοίχισε ήδη τη ζωή σε τρεις Αφγανούς, φάνηκε ότι η απουσία της κυβέρνησης και του κράτους από την Ειδομένη αφήνει χώρο σε όποιον θέλει να παίξει με την τύχη των προσφύγων. Ο πρωθυπουργός μίλησε, μάλιστα, για εγκληματική ενέργεια. Αυτό που πραγματικά διαφάνηκε όμως ήταν ότι δεν υπάρχει κανένας έλεγχος στα σύνορα από την ελληνική πλευρά κι ότι η πρόκληση μιας προβοκάτσιας μπορεί να είναι και μια σχετικά εύκολη υπόθεση, παρότι θα μπορούσε να κοστίσει πολύ ακριβά και στην κυβέρνηση και στη χώρα.
(ΕΠΙΚΑΙΡΑ-18/03-24/03/16)
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια δημοσιεύονται με μια καθυστέρηση και αφού τα δει κάποιος από τη διαχείριση και όχι για λογοκρισία αλλά έλεγχο για: μη αναφορά σε προσωπικά δεδομένα, τηλέφωνα, διευθύνσεις ή υβριστικά μηνύματα ή δεσμούς (Link) με σεξουαλικό περιεχόμενο.
Τα σχόλια, οι απόψεις των σχολιαστών δεν απηχούν κατ' ανάγκη τις απόψεις του ιστολογίου μας και δεν φέρουμε καμία ευθύνη γι’ αυτά.