Υδρογονάνθρακες ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΝΤΑΛΛΑΓΜΑ ΠΟΥ ΘΑ ΖΗΤΗΣΕΙ ΤΟ ΒΕΡΟΛΙΝΟ ΓΙΑ ΤΟ ΧΡΕΟΣ;

■ Πρέπει να δοθεί ιδιαίτερη προσοχή στα υπάρχοντα κατά πάσα πιθανότητα, ενεργειακά αποθέματα στο έδαφος και στην ΑΟΖ της χώρας, καθώς είναι βέβαιο ότι θα γίνουν προσπάθειες για την υποθήκευση τους, σε συνδυασμό με τη συζήτηση του χρέους. 

του Περικλή Νέαρχου

Πρέσβυ ε.τ 

Η συνάντηση στο Βερολίνο του Πρωθυπουργού με τη Γερμανίδα Καγκελάριο εξελί­χθη όπως αναμενόταν. Καλά λόγια και έπαινοι για τη μέχρι τώρα προ­σπάθεια. Εμμονή όμως στην ίδια πολιτική και στις «δεσμεύσεις» της Ελλάδος. Ο υπουργός Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε παρετήρησε, στο πνεύμα αυτό, ότι δεν αλλάζει κα­νείς μια πολιτική που αποδίδει καρπούς και οδηγεί στην επαινούμενη επιτυχία! 

Η είδηση που εξεπέμφθη ηθελημένα από το Βερολίνο από τον Έλληνα Πρωθυπουργό είναι η... εξαγγελία ότι, μετά την επίτευξη πλεονάσματος στον προϋ­πολογισμό του 2013, η Ελλάδα δεν χρει­άζεται νέο Μνημόνιο. Καλλιεργείται με άλλα λόγια η ελπίδα σε μια στιγμή που η κοινωνική κατάσταση έχει φτάσει σε ση­μείο εκρηκτικό, ότι η Ελλάδα «βγαίνει από το Μνημόνιο» και ότι υπάρχει φως στην άκρη της σήραγγας. 

Μακάρι να ίσχυε η γνωστή παρομοίω­ση, ότι το πιο βαθύ σκοτάδι είναι λίγο πριν σκάσει η αυγή. Εξετάζοντας όμως τα πραγ­ματικά δεδομένα δεν φαίνεται στον ορίζοντα κανένα μήνυμα αυγής. Αντιθέτως, η υπερφορολόγηση που παίρνει διαστάσεις δημεύσεως, οι νέες μαζικές απολύσεις προσωπικού σ' ένα κοινωνικό τοπίο που δοκιμά­ζεται από 30% ανεργία και ο κίνδυνος μαζικών πλειστηριασμών ακίνητης περιουσίας είναι οι ανοικτές πληγές και τα ερείπια που έχει προκαλέσει η εφαρμογή μιας αλόγιστης δημοσιονομικής πολιτικής, χωρίς κανένα αναπτυξιακό αντίβαρο. 

Από την πλευρό των εντεταλμένων των δανειστών, η πολιτική αυτή προωθείται και επαινείται γιατί ο δεδηλωμένος στόχος εί­ναι η βαθιά εσωτερική υποτίμηση ώστε το χαμηλό επίπεδο ζωής των Ελλήνων να μην δημιουργεί δημοσιονομικά προβλήματα στην Ευρωζώνη. Είναι επίσης η κατεδάφιση οποιωνδήποτε δομών εθνικής οικονομίας που αποτελούν και το υπόβαθρο της μεσαίας τάξεως και η επιβολή του πιο ακραίου και παγκοσμιοποιημένου νεοφιλελευθερι­σμού. Στο πλαίσιο αυτό, επιδιώκεται ο έλεγ­χος και η άλωση της αγοράς και του εθνικού πλούτου της χώρας. Πρόδρομος της πολιτι­κής αυτής είναι η αντίστοιχη ιδεολογία ότι αυτό είναι αναγκαίο και αναπόφευκτο για την αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου και την ανάπτυξη, με πρωταγωνιστές τους ξένους επενδυτές. 

Ως υπενθύμιση της πραγματικής καταστάσεως ήρθε στο προσκήνιο μια νέα πτυχή της δανειακής συμβάσεως με την οποία υποθηκεύτηκε η δημόσια περιουσία της χώρας στους δανειστές, με παράλληλη παραίτη­ση από την ασυλία της εθνικής κυριαρχίας και την αποδοχή ως εφαρμοστέου δίκαιου του Αγγλικού δικαίου. Πρόκειται για τις γνωμοδοτήσεις του Νομικού Συμβουλί­ου του Κράτους που περιλαμβάνονται στα παραρτήματα του νόμου 4111/2013 (ΦΕΚ 18/25 1-2013). Οι γνωμοδοτήσεις αυτές ενισχύουν τα δεσμά της δανειακής συμβάσεως προκαταλαμβάνοντας την ενδεχόμενη αμφισβήτηση της με βάση το διεθνές ανθρωπιστικό δίκαιο και το δίκαιο της ανάγκης. 

Συγκεκριμένα δηλώνεται ότι «το Δικαι­ούχο Κράτος-Μέλος και η Τράπεζα της Ελλάδος έχουν υπαχθεί νόμιμα, αποτε­λεσματικά και αμετάκλητα στην αποκλει­στική αρμοδιότητα των δικαστηρίων του Μεγάλου Δουκάτου του Λουξεμβούργου σε σχέση με τη Σύμβαση Τροποποίησης και κάθε απόφαση των δικαστηρίων αυ­τών θα είναι αμετάκλητη και εκτελεστή στο Δικαιούχο Κράτος-Μέλος». 

Για να είναι απόλυτα σαφές στο επόμενο άρθρο 12 δηλώνεται χωρίς περιστροφές ότι: «Ούτε το Δικαιούχο Κράτος-Μέλος ούτε η Τράπεζα της Ελλάδος ούτε κανένα από τα αντίστοιχα περιουσιακά τους στοιχεία εξαιρούνται, λόγω εθνικής κυριαρχίας ή για άλλο λόγο, της δικαιοδοσίας, κα­τάσχεσης -πριν ή μετά την έκδοση της δικαστικής απόφασης- ή εκτέλεσης σε σχέση με οποιοδήποτε ένδικο βοήθημα ή διαδικασία σχετικά με τη Σύμβαση Τρο­ποποίησης». 

Δηλώνεται επίσης ότι: «Ο ορισμός του Αγγλικού Δικαίου ως εφαρμοστέου Δι­καίου για τη Σύμβαση Τροποποίησης αποτελεί έγκυρη επιλογή εφαρμοστέου Δικαίου, που δεσμεύει το Δικαιούχο Κρά­τος-Μέλος και την Τράπεζα της Ελλάδος σύμφωνα με το Ελληνικό Δίκαιο». 

Οι δεσμεύσεις της χώρας ενισχύονται και από τους νέους δρακόντειους όρους του αναθεωρημένου Συμφώνου Σταθερότητας. 

Οι οδυνηρές δεσμεύσεις της χώρας συ­μπληρώνονται επίσης από τους νέους δρα­κόντειους όρους που υιοθετήθηκαν από το Συμβούλιο των Υπουργών Οικονομικών της Ευρωζώνης (Eurogroup), στο πλαίσιο του αναθεωρημένου Συμφώνου Σταθερότητας, που έχει ως στόχο να προωθήσει τη λεγόμενη οικονομική διακυβέρνηση της Ευρωζώνης και τη δημοσιονομική πειθαρχία. 

Οι οφειλέτριες χώρες, όπως το δήλωσε επισήμως ο αρμόδιος Επίτροπος και Αντι­πρόεδρος της Επιτροπής, Όλι Ρεν, θα υπό­κεινται σε επιτήρηση και σε τριμηνιαίους ελέγχους μέχρι την εξόφληση του 75% των οφειλών. Συγκεκριμένα, με τη σχετική απόφα­ση της Συνόδου των Υπουργών Οικονομικών της Ευρωζώνης επέρχονται τρεις σημαντικές αλλαγές στο Σύμφωνο Σταθερότητας: 

α. Ενισχυμένη εποπτεία των οφειλετριών χωρών με τριμηνιαίους ελέγχους από την Ευρωπαϊκή Ένωση και το Διεθνές Νομι­σματικό Ταμείο (όταν αυτό έχει συμμετά­σχει στη χρηματοδότηση). Οι χώρες που παραβιάζουν το Σύμφωνο Σταθερότητας μπορούν να υποστούν κυρώσεις, με εισή­γηση της Επιτροπής και απόφαση της Συνόδου Υπουργών. Οι κυρώσεις ανέρχονται στο 0,01% του ΑΕΠ του κράτους-μέλους. Στην περίπτωση της Ελλάδος το ποσοστό αυτό θα ισοδυναμούσε με 1,8 δισ. ευρώ περίπου. Το πρόστιμο κατατίθεται σε Ταμείο Εγγυή­σεων. Μπορεί να επιστραφεί στο κράτος - μέλος, εάν αυτό συμμορφωθεί με τις υπο­δείξεις της Επιτροπής και αποκαταστήσει τους όρους του Συμφώνου Σταθερότητας. 

β. Λήψη αποφάσεων με βάση τη λεγόμε­νη αντεστραμμένη πλειοψηφία. Η απόφα­ση λαμβάνεται δηλαδή εάν η πρόταση της Επιτροπής δεν καταψηφισθεί από την πλειο­ψηφία των υπουργών των κρατών-μελών. 

γ. Πάγωμα των κοινοτικών κονδυλίων. Το μέτρο αυτό προβλέπεται στην περίπτωση των κρατών-μελών «που παραβιάζουν συ­στηματικά το Σύμφωνο Σταθερότητας». 

Με βάση τις σημερινές δανειακές δε­σμεύσεις και τους όρους του Συμφώνου Σταθερότητας, η Ελλάδα θα είναι υπό επι­τήρηση μέχρι το 2047! 

Το Βερολίνο, απρόθυμο ν' αναλάβει ο­ποιονδήποτε ρόλο και ευθύνη για κοινή ανάπτυξη, που θα έπρεπε να είναι ο ακρο­γωνιαίος λίθος της πολιτικής της Ευρωπαϊ­κής Ενώσεως εάν αυτή είχε πράγματι ως στόχο μια καλώς νοούμενη πολιτική ένωση, επικεντρώνεται στη δημοσιονομική πειθαρ­χία και στην επιβολή της με δρακόντειους όρους. Αγνοεί και παραμερίζει τα προβλήματα που δημιουργούνται από τη λειτουρ­γία, με άνισους όρους της Ευρωζώνης και τα ηγεμονικά πλεονεκτήματα που αποκομί­ζει η Γερμανία ως το ισχυρότερο μέλος. 

Πού οδηγεί όμως η κατάσταση αυτή; Το ερώτημα τίθεται για όλες τις χώρες του Νότου που αντιμετωπίζουν παρόμοια προ­βλήματα αλλά και συνολικά για την Ευρώπη, που παραμένει στάσιμη ή με πολύ μικρή ανάπτυξη, αντίθετα με άλλες περιοχές του κόσμου. Πολύ περισσότερο όμως τίθεται για την Ελλάδα που βρίσκεται στην αιχμή της κρίσεως και αντιμετωπίζει μια οικονο­μική καταστροφή αδιανόητη για ειρηνική περίοδο. Συγκεκριμένα, ποιο είναι το μέλλον που διαγράφεται για την Ελλάδα μέσα από τις πολιτικές αυτές; Μπορεί η δημοσιονομική ισορροπία από μόνη της όσο σημαντική κι αν είναι, να φέρει την πολυπόθητη ανάπτυξη; Η γειτονική Βουλγαρία έχει επιτύχει από χρόνια μια θαυμαστή δημοσιονομική ισορροπία. Η ανάπτυξη όμως δεν ήρθε. 

Η απάντηση στο ερώτημα γιατί δεν ήρθε υπερβαίνει τα εθνικά σύνορα. Συν­δέεται προφανώς με το γεγονός ότι η Ευ­ρωπαϊκή Ένωση, αντί να εξελιχθεί σε μια συνεκτική κοινή Ευρωπαϊκή αγορά και πολιτική Ένωση, με αυτονόητες πολιτι­κές κοινής αναπτύξεως, συγκλίσεως και συνοχής, εξελίχθηκε σε μια αχανή ελεύ­θερη ζώνη εμπορίου, συγχεόμενη με την παγκοσμιοποίηση. 

Η Ελλάδα όπως και οι άλλες χώρες του Νό­του πρέπει να θέσουν επιτακτικά αυτά τα προβλήματα στην Ευρωπαϊκή Ένωση και να προβάλουν κοινές προτάσεις και πολιτικές. Δεν αντιμετωπίζονται τα υπάρχοντα προ­βλήματα με δρακόντεια Σύμφωνα Σταθε­ρότητας και δημοσιονομικής πειθαρχίας που αγνοούν την κοινή ανάπτυξη και σύ­γκλιση. 

Ενώπιον, πάντως αυτής της καταστάσεως πρέπει κάθε χώρα να προσπαθήσει ν΄αξιο­ποιήσει τα εθνικά της πλεονεκτήματα και να διαμορφώσει, όσο δύσκολο κι αν είναι αυτό στο πλαίσιο μιας παγκοσμιοποιημένης Ευρωπαϊκής κοινής αγοράς «ελεύθερου ανταγωνισμού», ένα εθνικό σχέδιο και μια εθνική στρατηγική. Δεν μπορούμε να εξαρ­τήσουμε το μέλλον της χώρας από τις προθέσεις της τρόικας. 

Στο πλαίσιο αυτό, πρέπει να δοθεί ιδι­αίτερη προσοχή στα υπάρχοντα κατά πάσα πιθανότητα, ενεργειακά αποθέμα­τα στο έδαφος και στην ΑΟΖ της χώρας. Είναι βέβαιο ότι θα γίνουν προσπάθειες για την υποθήκευσή τους σε συνδυασμό με τη συζήτηση του χρέους. Η τελευταία έχει παραπεμφθεί για τον Απρίλιο του 2014. Θα προβληθεί, άλλωστε, η ερμηνεία ότι και τα αποθέματα αυτά περιλαμβάνονται στην υποθήκευση της δημόσιας περιουσίας εφόσον αυτή αναφέρεται σε «κτηθέντα» και «κτηθησόμενο» δημόσιο πλούτο. 

Η Ελλάδα πρέπει ν' απορρίψει τέτοιου είδους ερμηνείες. Στόχος πρέπει να είναι η επανάκτηση της ασυλίας για τον εθνικό πλούτο που απορρέει από την εθνική κυ­ριαρχία και όχι η υπαγωγή σε παρόμοιες δεσμεύσεις και του μεγάλου αυτού στρα­τηγικού κεφαλαίου της χώρας που μπο­ρεί να είναι πολύτιμο μέρος μιας εθνικής στρατηγικής. 

(ΕΠΙΚΑΙΡΑ-28-04/12/2013)